'Winter break' warmt de eindejaarsperiode op als een oerdegelijke tragikomedie

Tweevoudig Oscar-winnaar Alexander Payne verrast met een verkapte kerstfilm. In het tragikomische Winter break excelleert Paul Giamatti als de bitterste der leerkrachten geschiedenis.

Beeld je de zuurste leerkracht geschiedenis in die je ooit onderricht geeft in de veldtochten van Hannibal en het stoïcisme van keizer Marcus Aurelius. Zo één die met een grijns slechte punten uitdeelt, je met volzinnen voor schut zet en wiens humor elk nieuw schooljaar nog wat harder flirt met cynisme. Doe daar nog wat mensenhaat en betweterigheid bij en je komt in de buurt van het personage van Paul Giamatti in Winter break.

Zijn meneer Hunman moet bij wijze van straf - hij buisde de zoon van een belangrijke schoolsponsor - tijdens de kerstvakantie van 1970 babysitten op de ongelukkigen die thuis niet terechtkunnen en dus op het internaat van de elitaire Barton-school moeten blijven. Na een poos blijven slechts de recalcitrante Angus over en Mary, de schoolkok die rouwt om haar in Vietnam overleden zoon. Drie eenzame zielen zonder familie op een veel te groot en leeg schooldomein.

Het spel van de drie acteurs is uitmuntend, maar vooral Giamatti zorgt voor een tour de force door je steeds meer te laten meeleven met die soms onuitstaanbare, met de school vergroeide leraar.

Alexander Payne die Oscars won met het naar pinot noir-wijn smakende Sideways en het George Clooney-vehikel The descendants, herpakt zich onverwacht sterk na het zwakke Downsizing met Matt Damon als minimens. Hij vindt een fijn evenwicht tussen humor en oprechte emoties. Het idee om Winter break volledig in de stijl, het tempo en de sfeer van een Amerikaanse film uit de gouden jaren 1970 te filmen, is niet alleen knap uitgevoerd. Het werkt ook. Het nooit voorspelbare Winter break is een haven van rust, klassiek maar oerdegelijk, en zou wel eens meer dan één eindejaarsperiode kunnen opwarmen.

Winter break loopt vanaf vandaag in de zalen