Natuurkundig is het wellicht onmogelijk om nog intenser muzikant te zijn dan Arno Hintjens. Het neemt niet weg dat de rockster en chanteur de charme raté vaak is gevraagd om zijn charisma en authenticiteit uit te lenen aan filmpersonages. Heel af en toe zei hij ja.
Arno en Nathalie Baye in de film 'Préjudice'
“De gebraden kiekens vliegen me hier in de mond. We hollen van het ene feest naar het andere en toch amuseer ik me niet. Het is hier zo fake. Normaal ben ik degene die de boîte sluit, gisteren lag ik om één uur al in bed.” Arno Hintjens was niet in zijn element toen hij in 2006 kennismaakte met het filmfestival van Cannes. Hij vond dat er “te veel cinema” bij kwam kijken en noemde de vele acteurs “met een erectie zo groot als de Eiffeltoren” zielig. Arno’s bullshitdetector heeft nooit gesputterd.
Over zijn hoofdrol in de film die hem in Cannes had doen belanden, was hij slechts matig tevreden. “Een koe geeft melk maar geen champagne,” kreeg zowat elke journalist te horen. De Semaine de la Critique, het parallelle festival dat zich in Cannes toespitst op nieuw talent, presenteerde Komma. In die debuutfilm van de Brusselse kunstenares Martine Doyen speelt Arno een man die levend uit een witte, plastic lijkzak in het mortuarium kruipt en de identiteit overneemt van een wel dood gebleven Zweed. Dolend door Brussel ontmoet hij een neurotische kunstenares die haar geheugen kwijt is. Hij doet zich voor als haar ex en sjofele sprookjesprins en ontvoert haar naar Neuschwanstein in het ondergesneeuwde Beieren. Tussen de lederhosen en de koekoeksklokken trachten de twee eenzaten zonder verleden zichzelf terug te vinden. Na Cannes verging het het surrealistische Komma niet al te best. Het duurde ook even voor er nog iemand Arno kon overtuigen om in een film te acteren.
‘Zodra ik pis, peins ik’
Komma was niet de eerste film waarin Arno zijn opwachting maakte. In de antiautoritaire Vlaamse film Skin (1987) speelde hij op vraag van regisseur Guido Henderickx een Oostendse rebel met een gouden hart, twéé vriendinnen en een zware motor. Chico moet zijn militaire dienstplicht vervullen en krijgt het aan de stok met militaire reactionairen die helemaal niets van de jeugd of de nieuwe tijden begrijpen. Met de hulp van een motorbende wil Chico vrienden uit de gevangenis bevrijden.
Het Franse filmicoon Michel Piccoli smeerde Arno een rol aan in een van de eerste films die hij zelf regisseerde: Alors voilà (1997). Piccoli en Arno, goede vrienden, delen ook een scène in Le goût des myrtilles (2014), een mooie film van Thomas de Thier over een koppel tachtigers met de vurige wens om nog eens bosbessen te proeven die smaken naar het beste dat het leven te bieden heeft.
In 'Komma' (2006) van Martine Doyen, een film die Arno naar Cannes bracht. Hij verveelde zich er stierlijk.
Kort maar krachtig was ook Arno’s optreden als strandredder in Camping Cosmos. Dat ‘La vie sexuelle des belges n°2’ (1996) van Jan Bucquoy cult werd, had wel meer te maken met de présence van Lolo Ferrari, een pornoactrice met een enorme borstomtrek die zich in 2000 het leven zou benemen. In een van de zwart-witsketches uit J’ai toujours rêvé d’être un gangster (2007), een gangsterkomedie van Samuel Benchetrit, speelt Arno zichzelf en ontmoet in de toiletten van een baanrestaurant zijn Franse collega Alain Bashung. “Zodra ik pis, peins ik,” zegt hij. Bashung beaamt.
X-factor
Regisseurs schrijven de chanteur de charme raté een x-factor toe. Arno kreeg naar eigen zeggen vijf tot tien filmscenario’s per jaar in de bus. Het merendeel klasseerde hij verticaal om twee behoorlijke goeie redenen. Hij vond zichzelf geen acteur en had het meestal te druk met muziek maken en optreden in binnen- en buitenland. “Ik heb veel films geweigerd omdat ik geen tijd had. Optredens hebben altijd voorrang gekregen. Dat is het belangrijkste. Ik weigerde ook alle rollen waarin ik te veel moest spreken. Ik wilde niet studeren. Ik kan dat niet, zulke rollen. Ik ben als kok opgeleid, niet als filmacteur. En zelfs niet als chanteur de charme,” vertelde hij BRUZZ vorig jaar in aanwezigheid van enkele van zijn vele Brusselse vrienden die wel grote stukken van hun leven aan film hebben gewijd, zoals Dominique Deruddere, Josse De Pauw en Marc Didden.
De rol die Arno’s stelling dat hij geen acteur is, het meest ondergraaft is die in Préjudice. In die uitstekende debuutfilm van Antoine Cuypers ontaardt een familiediner in een intens, paranoïde, psychologisch drama. De Franse filmster Nathalie Baye is de matriarch van een bourgeois familie die er wel heel veel voor overheeft om de schone schijn op te houden. Hun nog inwonende dertigjarige zoon is razend dat een vakantie naar Oostenrijk niet door kan gaan omdat zijn zus zwanger is. De doodbrave vader is een personage dat mijlenver afstaat van Arno de muzikant die de Ancienne Belgique of L’Olympia doet zinderen. Toch doet hij het uitstekend.
Als muzikant leverde Arno bijdragen aan een veertigtal films. Bertrand Blier gebruikte ‘Lonesome Zorro’ en ‘Jive to the beat’ in Merci la vie. Voor de VTM-reeks Moeder waarom leven wij? van Guido Henderickx en Hombres complicados van zijn vriend Dominique Deruddere schreef hij muziek. Dankzij films heeft Arno toch enkele Nederlandstalige liedjes gezongen. Zijn ‘Je bent een vriend van mij’ in de Vlaamse versie van de Pixar-klassieker Toy story doet niet onder voor het origineel: het onvergetelijke ‘You’ve got a friend in me’ van Randy Newman. Niet voor kinderoortjes is het schunnige ‘Een boeket met pisseblommen’ uit Ex drummer (2007), de beruchte Herman Brusselmans-verfilming van Koen Mortier.
“Ik begrijp die regisseurs niet. Ik vraag het mijn vriend Dominique Deruddere vaak genoeg: hoe kunnen jullie vier jaar in de weer zijn met één film? Vier jaar piekeren en ’s nachts wakker worden voor een film die – als het even tegenzit – door de bioscoop na een week van de affiche wordt gehaald omdat er niet genoeg volk is komen opdagen. Je zou voor minder impotent worden.” Muziek was zijn leven, film slechts een figurant in de film van dat leven. Ratata boven cinema.
