Marc Decock eert Arno op Brussel Danst: 'Muziek is onze taal'

AB-programmator Marc Decock draait op de Vlaamse feestdag op de Grote Markt plaatjes ter ere van wijlen copain Arno, voor wie de Ancienne Belgique een tweede living was geworden. “En dat terwijl hij hier vroeger niet eens wilde optreden.”

Geprangd tussen de covers van #Like Me en het orkest van Raymond zal Marc Decock op 11 juli putten uit zijn uitgebreide platencollectie van Arno. “De werktitel was DiscobArno, maar het had net zo goed Parnorama kunnen zijn,” lacht Decock, die speciaal voor de gelegenheid het T-shirt heeft aangetrokken van zijn favoriete Arno-project, Tjens Matic. “Ik speel een mix die terugblikt op zijn hele carrière, met bekende nummers, maar ook enkele speciallekes. We komen na het kinderprogramma met #LikeMe, dus misschien begin ik wel met 'Je bent een vriend van mij' uit de soundtrack van Toy story. “''k Heb een kleintje, maar 'k schiet verre,' uit 'Putain putain', is natuurlijk het bekendst, maar eigenlijk smokkelde Arno wel vaker Nederlands, of beter, West-Vlaams, in zijn teksten, de ene keer al wat obscener dan de andere.” Decock noemt het legendarische 'Een boeket met pisseblommen' uit de film Ex-drummer, maar ook een ingetogen cover van Will Tura's 'Eenzaam zonder jou' en duetten met Laïs en Zwangere Guy.

“De keuze is sowieso groot met een repertoire van meer dan tweehonderd nummers. Het zal dus veel meer zijn dan alleen 'Oh la la la' en 'Putain putain', hoewel ik daar ook fijne maxiversies van heb waarmee ik kan trichen.” Je hoort het: Decock, die in zijn jonge jaren dj-ervaring opdeed in de alternatieve Leuvense discotheek Belgisch Congo én op bruiloften, doet het bewust op de oldskool manier, zonder laptop of usb-stick.

Dat Muntpunt, de organisator van de Brusselse 11 juli-viering, uiteindelijk bij Decock terechtkwam voor deze Arno-hulde is geen verrassing. Ze delen een parcours. Ze zijn allebei geboren in Oostende, maar leerden elkaar kennen in het Leuvense, waar Decock roadie, chauffeur en uiteindelijk ook tourmanager werd van TC Matic. Later interviewde hij als VRT-radiomaker de “gerateerde chanteur de charme”, zoals de zanger zichzelf vaak noemde, nog op de kantoren van platenlabel Virgin, wat ze allebei hilarisch vonden.

“Toen ik in 1995 bij de AB begon te werken als rechterhand van Jari Demeulemeester, kwamen we elkaar opnieuw geregeld tegen. We aten al eens iets in La Cigogne, of ik zag hem aan zijn favoriete terras, eerst Le Paon Royal, later Le Petit Chou de Bruxelles. Ooit ben ik met hem naar de Sablon gereden, waar hij een soort van cabardoucheke kende met vele zwarte madammen. Ik mocht mee én hij had een chauffeur. Toen was hij – twee kromme beentjes en één recht – nog een snoeper.” Later kwam hij ook geregeld iets eten in de AB, waar Decock uiteindelijk ook ceremoniemeester zou zijn op zijn afscheidsplechtigheid.

Emotioneel was het een zware periode voor de AB-programmator, want vlak na het overlijden van Arno is hij ook zijn moeder kwijtgeraakt. “Iedere keer als ik haar die laatste maanden bezocht of belde, vroeg ze me hoe het met Arno was. Omdat die twee dingen zo hard samenliepen, ben ik heel vereerd om dit te mogen doen en raakt het me persoonlijk nog meer.”

Vlaams huis
Vroeger organiseerde de AB de festiviteiten rond de Vlaamse feestdag in Brussel zelf, maar de huidige formule van Brussel Danst valt minder in hun niche. “We hebben enkele fraaie edities kunnen neerpoten op de Grote Markt. Ik herinner me dat er in het begin veel rijkswacht aanwezig was omdat het TAK (Taal Aktie Komitee, red.) kwam manifesteren. Ze hebben nog van hun oren gemaakt omdat een van de leeuwenvlaggen naast het podium in de verkeerde richting klauwde.” Die Vlaamse zaak is er bij Decock, wiens ouders flaminganten waren en een Volksunie-afdeling begonnen in Mariakerke, nochtans met de paplepel ingegoten. “Ze kwamen op voor het recht om in het Vlaams aangesproken te worden aan de kust. Terecht eigenlijk. Ik was dus niet bij de Chiro of de KSA, maar bij de Blauwvoetvendels, en ieder jaar gingen we naar de IJzerbedevaart. Daarvan is vooral het slapen op stro bij de boer me bijgeble- ven. Waarom ik uit die wereld gegroeid ben, zou ik nog het best kunnen omschrijven met de boutade dat muziek mijn taal is geworden, en dan liefst mooie of boeiende muziek. Hetzelfde merkte ik bij Arno: muziek was ook zijn taal.”

Reden waarom Arno het aanvankelijk moeilijk had met het feit dat de AB een Vlaams muziekhuis was, zoals het ook in steen aan de inkom gebeiteld staat. “Toen we midden jaren 1990 na jaren van renovaties opnieuw opengingen, wilde hij hier niet optreden. Voordien had hij nochtans zonder problemen in de 'oude AB' gestaan, zowel met TC Matic, met mij als tourmanager, als later met Charles et les Lulus. Ook al zijn we altijd een Vlaams huis geweest waar iedereen welkom is, die kronkel kregen we moeilijk uit zijn hoofd.” Decock begreep Arno's motieven beter toen de zanger hem een anekdote vertelde over een optreden in Halle, waar het personeel geweigerd had om Frans te praten, wat hij problematisch vond, aangezien een deel van zijn entourage toen francofoon was.

“Op termijn is het allemaal meer dan goed gekomen, zeker nadat hij een avond kon organiseren voor Amnesty International, dat hem altijd na aan het hart lag. Er was ook nog onze horecamanager, die nog roadie was geweest bij TC Matic. En ineens klikte het en merkte hij dat het hier echt wel oké was. Naast een Vlaams zijn we immers ook een drietalig huis, waar we indien nodig ook nog West-Vlaams praten. (Lacht) We proberen elkaar te verstaan en te maken dat het vooruitgaat: dat is de essentie. Daarom blijft de slogan van concertpromotor Paul Ambach voor mij nog altijd overeind: 'Make it happen.' Of je nu heavy metal of Disney On Ice organiseert, het is je job om het te doen gebeuren. En de mensen die betalen om te komen kijken, hebben altijd gelijk!”

Arnommage
Tijdens de voorbije coronajaren werd net dat hun niet makkelijk gemaakt en de naweeën zullen volgens Decock nog een hele tijd aanslepen. “We hebben normaal een zomerstop, ook voor onze eigen gezondheid. Maar de (uitgestelde) concerten lopen begin juli nog wat door. Tegelijk moeten we in de gaten houden dat onze technici niet op alle festivals gaan werken. Momenteel zijn de vele no-shows het grootste probleem. Van de 1.500 ticketkopers voor Het Zesde Metaal kwamen er uiteindelijk maar 1.000 opdagen. Om onszelf te beschermen hebben we intussen een stop gezet op het najaar, terwijl ook het voorjaar van 2023 stilaan dichtslibt.”

“We plannen volgend jaar wel een Arnommage, om te blijven spreken in woordspelingen. Dat heeft Arno zelf gewild. Tijdens een van onze laatste vergaderingen in Le Petit Chou zei hij ons dat hij graag zou hebben dat er nog iets zou gebeuren als hij ons niet meer zou zien.”

Intussen blijft ook het Nederlandstalige repertoire belangrijk voor de AB. “Maar we zijn daar niet rabiaat in,” besluit Decock. “Mijn collega's zijn momenteel aan het vergaderen met de francofone hiphopstal Back in the Dayz om in de toekomst nog beter te kunnen samenwerken. Onze nieuwe baas Tom Bonte droomt van een huis dat 24 uur draait met ook veel nightlife. Dat kan alleen maar als je een open, inclusief huis bent.”

BRUSSEL DANST: DISCOBAR AB
11/7, 19.00, Grote Markt, www.brusseldanst.be