Blondshell: 'Vrouwen mogen verdrietig zijn, maar niet boos'

De schare vrouwelijke indierockers blijft uitdijen. Nieuwste ster aan het firmament is Sabrina Teitelbaum alias Blondshell, die deze week haar gitaren laat rinkelen in de Botanique.

“Keep an eye out for his pickup / I know all about it,” verzekert Sabrina Teitelbaum alias Blondshell in haar hitje ‘Salad’, “I would take a gun out / Put some poison in his salad.” De Amerikaanse, die opgroeide in Manhattan en voor hogere studies naar LA verkaste, neemt duidelijk geen blad voor de mond op haar titelloze debuutalbum. Blondshell, dat ze drie weken geleden uitbracht, is dan ook een onvervalste coming-of-ageplaat over foute vriendjes, te veel foute drugs, sociale angsten, onverwerkte trauma’s en slechte seks.

Teitelbaum wet haar messen voor wie dat pad naar volwassendom hobbelig maakte, maar ze is net zo goed scherp voor zichzelf. “I’m going back to him / I know my therapist’s pissed,” klinkt het in het liedje ‘Sepsis’, “We both know he’s a dick.”

Tegelijk drukt Teitelbaum ons op het feit of we ons ook zo zouden focussen op haar vrank en vrije teksten als de zangeres, die zich identificeert als queer, geen vrouw was, maar een man. “Vrouwen mogen doorgaans wel verdrietig zijn, maar als ze hun woede uiten, roepen ze veelal schaamte op,” vertelde ze daarover aan het online muziekmagazine Dazed. De muziek duwde die woede onbewust naar buiten, voegde ze eraan toe. “Toen ik al die dingen had gezegd, was het alsof het allemaal op tafel lag. Ik voelde me lichter.”

Tijdens de lockdowns maakte Teitelbaum als Blondshell een muzikale doorstart, nadat ze het eerder al probeerde met het popproject Baum. Met Baum ging ze drie jaar geleden zelfs viraal met het niet van enige elektronische bombast gespeende liedje ‘Fuckboy’. Maar het schreeuwerige popkorset zat Teitelbaum niet lekker, ze voelde dat ze zichzelf verloochende door met broodschrijvers samen te werken.

Ze kickte af van drank en drugs, en vervelde tot Blondshell, een alias waaronder ze haar liefde voor de nineties van feminiene indierockers als Liz Phair, Hole, Throwing Muses en de dramarock van The Cranberries kon botvieren. De jaren 1990 grijpen dan ook wild om zich heen op Blondshell. In de afwisseling van zoete en zachte gitaren zit een knipoog naar de grunge, maar ook de drums echoën de rolls van Dave Grohl.

“Ik begon de liedjes aan mijn vrienden te laten horen, en iedereen reageerde met ‘Oh, dit ben jij als persoon’,” zei Teitelbaum over de nieuwe songs die ze begon neer te pennen tijdens de lockdowns. “Daarvoor dacht ik altijd dat ik persoonlijk was. Maar het vergt een zekere mate van vertrouwen en wanhoop om over echt persoonlijke dingen te schrijven. Dus ik had zoiets van, dit worden gewoon mijn dagboekliedjes die niemand zal horen.” Blij toe dat Teitelbaum alsnog besliste om haar songs met de wereld te delen.