Cabin fever: Cabane

“Ik hou van een tijdelijke plek om in te schuilen,” vertelde Thomas Jean Henri alias Cabane ons begin dit jaar over zijn album Grande est la maison, net voor dat kleine virus ons allemaal cabin fever bezorgde. Om de koorts te koelen, geeft hij ons enkele goeie tips.

“Dat schuilen heeft intussen ook wel lang genoeg geduurd,” lacht de Brusselse songschrijver, fotograaf en ex-tourmanager van Stromae vanuit zijn woonst in Schaarbeek. “Ik heb de voorbije maanden ontzettend veel berichten gekregen van mensen die troost en beschutting vonden in mijn muziek, maar af en toe moet je kunnen uitbreken.”

Dat uitbreken deed Thomas Jean Henri met The remakes series, waarbij hij aan bevriende muzikanten vroeg om een van zijn nummers te coveren. De mixtape bracht hij vorige week uit. “Zo kon ik de deur van Cabane even sluiten en het raam openzetten voor mensen die ik graag zie.”

Een van hen is Kate Stables, de Britse folkchanteuse die ook Grande est la maison kleurde, en die dit jaar veel lof oogstte met het album Off off on van haar band This Is the Kit. “Ik bewonder Kates werklust. Ze was een van de vrouwenstemmen op de laatste plaat van The National, en heeft ook met hen getoerd. Op haar nieuwe album hoor je niet meer Kate met een paar muzikanten, maar een echte band.”

De muzikale geheimtip van Thomas Jean Henri is Mocke, een Franse gitarist die in Brussel belandde. “Hij maakt op een ongelofelijk vrije manier muziek. Valse noten en ruis deren hem niet. En hij heeft humor, getuige de titel van zijn nieuwe plaat: Parle grand canard. Met Claire Vailler vormt hij Midget!, waarmee hij op een heel vernieuwende manier omgaat met de Franse muziek. Ik zou heel graag eens met hem samenwerken.”

Samenkruipen met Dirty Projectors zal niet meteen lukken, maar de Amerikaanse indieband verblijdde Thomas Jean Henri dit jaar wel met zijn 5EPs-project. “Luister eens naar 'Search for life', een geweldige melodie, heel inventief en creatief, en toch simpel, met fraaie strijkers en stemmen. De perfecte song. Alleen, het zit zo dicht bij mijn eigen werk dat ik er niet té veel naar mag luisteren.”

Een van Thomas Jean Henri's liedjes op The remakes series is een Italiaanse versie van 'Take me home', gebracht door Fabio Viscogliosi. “Ik hou van complete artiesten. Wanneer Fabio geen muziek maakt, tekent hij. Onder meer voor het Franse magazine Libération, maar hij brengt ook boeken uit. Zijn graphic novel Cascade reikt je verhalen aan waar je zelf de sleutels voor moet zoeken.”

Voor wie sleutels liever aangereikt krijgt, raadt Thomas Jean Henri Nico. The end... aan van de Franse journalist Pierre Lemarchand. Geen werk over het vroegtijdige einde van de Duitse chanteuse, maar een analyse van haar met harmonium en haast middeleeuws gezang gevulde album uit 1974. “Nico staat helemaal buiten de tijd, haar album The end getuigt net als het werk van Mocke van een enorme vrijheid. Haar leven spreekt sowieso tot de verbeelding. Ze groeide op in Duitsland, belandde via The Stones in Londen, kwam via de New Yorkse scene rond Andy Warhol in The Velvet Underground terecht, werkte samen met Tim Buckley en Bob Dylan, raakte in LA bevriend met Jim Morrison... Terwijl ik mijn hele leven in Brussel bleef.” (Lacht)

Buiten muziek is fotografie Thomas Jean Henri's grote liefde. Met The what the fuck! van Jean-Marie Donat kan je even lachen en je hoofd leegmaken, zegt hij. “Foto's die hij op het internet gevonden heeft en die de mens op zijn absurdst tonen, zoals David Helbich dat ook al deed met Belgian solutions. Als iedereen met die ironie naar de wereld zou kijken, zou het leven een stuk makkelijker zijn.”

Die speciale blik had ook Vivian Maier, de Amerikaanse fotografe wier weergaloze werk na haar dood in 2009 toevallig werd ontdekt. “Une femme en contre-jour van Gaëlle Josse vertelt je misschien niet meer dan de documentaire Finding Vivian Maier, maar het blijft intrigerend en ontroerend hoe een van de meest getalenteerde fotografen ooit onzichtbaar bleef in de maatschappij en berooid en eenzaam stierf. Haar foto's zijn geweldig. Als ik meer tijd had, zou ik de wereld rondreizen, mensen ontmoeten en foto's maken. Dat is wanneer ik me het gelukkigst voel.”

Saul Leiter is een andere beeldenschieter in wiens universum Thomas Jean Henri graag tijd verdrijft. “Leiter schilderde met zijn camera, de manier waarop hij op straat kleuren vangt, is fenomenaal. In zijn appartement fotografeerde hij in zwart-wit. De intieme portretten van vrouwen die hij maakte voor In my room, zijn subliem. Vorig jaar heb ik in New York de straat waar hij woonde opgezocht, en zijn galerie. Ik wilde een foto van hem kopen, maar dat ging mijn budget net te boven.” (Lacht)

Thomas Jean Henri zet ook Élise Peroi in de picture. Niet alleen omdat ze zijn lief is, maar ook omdat ze een fantastische kunstenares is. “Haar grote expo in de Botanique werd met een jaar uitgesteld en ook die bij Iselp werd snel afgevoerd. Wat doe je dan met die extra tijd? Hem bevriezen? Nieuw werk maken? Als kunstenaar werk je niet op commando, je doet iets omdat het uit je systeem moet. Élise werkt met textiel, dat vergt geduld, tijd en toewijding. Het ziet er delicaat uit, maar er spreekt een enorme kracht uit. Ik vind het altijd knap als je de 'handen' van de kunstenaar in zijn werk ziet.”

Waar Thomas Jean Henri ook ziel in ziet, zijn kleine shops. Zoals Cache-Pot, een plantenwinkel annex koffiebar. Of de kleine boekenwinkel Tulitu in de Vlaamsesteenweg, waar een enthousiaste dame zich staande houdt tussen de Filigranes en Tropismes. Dat geldt ook voor Antidotes, een wijnslijter in Elsene die de klemtoon legt op bio en artisanaal. “Als we niet willen dat onze stad één grote luchthaventerminal wordt, moeten we dat soort zaken koesteren.”

The remakes series van Cabane is nu uit.