De levensles van Roméo Elvis: ‘Ik gooi al mijn kaarten op tafel’

Nadat hij zich schuldig maakte aan grensoverschrijdend gedrag, verdween Roméo Elvis even van de radar. De Brusselse rapper sloeg mea culpa en keert nu gelouterd terug met een nieuw album onder de arm. "Ik had het gevoel dat ik almachtig was."

Met een voetbalshirt van RWDM rond zijn lijf trekt Roméo Elvis het speelveld op om onze vragen te beantwoorden. Op zijn voorarm staat “TPA” getatoeëerd, de titel van zijn nieuwe plaat en een afkorting van “tout peut arriver”. De Brusselse rapper weet: alles kan gebeuren. Het beste en het slechtste. Zijn leven, van zijn weg naar het succes tot zijn neergang, van de zonneschijn tot de zonsverduistering, vertelt hij in de songs van zijn nieuwe plaat.

Nadat hij Linkebeek ontgroeid was, werkte Roméo Elvis een tijdlang in een supermarkt. In 2013 vond de broer van Angèle zijn flow bij L’Or du Commun, de Brusselse rapgroep werd zijn springplank naar de top. Hij oogstte succes in België en Frankrijk, en werd de speerpunt van de ontluikende Brusselse rapscene. Niets leek hem te kunnen stoppen...

Maar op 8 september 2020 brengt een Instagram-post zijn opmars een halt toe. Een jonge vrouw beschuldigt hem van aanranding in een pashokje, de Brusselse rapper geeft de feiten toe, maar zijn publieke verontschuldiging verandert niets. Er komt meteen reactie: het Franse kledingmerk Lacoste en de Belgische chocolademaker Galler laten hem vallen. De Brusselse rapper Damso zegt een lang geplande samenwerking stop. Op de sociale netwerken wordt Roméo Elvis persona non grata, hij verdwijnt uit de aandacht.

Tot vorige week: twintig maanden na de storm rond zijn persoon, zoekt Roméo Elvis het publiek weer op op de Grote Markt in Brussel. Zijn grootste fans zijn het pogoën niet vergeten, ook de burgemeester tekent present. Volgende week voegt hij daar een concert en petit comité in de Botanique aan toe. Zijn nieuwe plaat maakte hij in het gezelschap van verschillende producers (Myd, Vynk, JeanJass, Vladimir Cauchemar, DeeEye...), maar ze komt recht uit zijn hart. TPA is een tocht door de woestijn, tussen bekentenis en invraagstelling, ironie en een nieuwe start. Het is zijn meest persoonlijke project.

In september 2020 werd je beschuldigd van aanranding. Heeft die periode je relatie met de wereld veranderd?
Roméo Elvis: Die gebeurtenis heeft me diep aan mezelf doen twijfelen. Ik haat het om mezelf dat te horen zeggen, want het impliceert dat dit allemaal moest gebeuren. Als je het verpest, zoals ik deed, moet je je verantwoordelijkheid nemen. Omdat ik alleen mezelf de schuld kon geven, was het nodig te begrijpen hoe ik daar was beland... Ten eerste waren er problemen met mijn gedrag. Van buitenaf was het niet echt zichtbaar. Maar innerlijk had ik geen controle meer: ik had het gevoel dat ik almachtig was. Ik zat alleen in mijn ivoren toren, volledig afgesloten van de realiteit. Toen ik dat allemaal besefte, ging ik door een hel. Ik werd aan alle kanten in de steek gelaten. Die golf van vervreemding heeft me in een put van eenzaamheid doen belanden. Om weer op het rechte pad te komen, moest ik mijn fouten optellen en vertrouwen op de soliditeit van mijn entourage. Mijn vrouw en mijn vrienden hebben me geholpen om de kracht te vinden om verder te gaan.

De song ‘3 cafés’ bevat een sample van Frédéric Courant uit het tv-programma C’est pas sorcier waarin hij het heeft over het sorteren van afval. Je hebt in het verleden herhaaldelijk gepleit voor de drinkbus, maar op de hoes van TPA drink je met een rietje uit een plastic bekertje. Is dat niet een beetje paradoxaal?
Roméo Elvis: Op de cover staart mijn personage in de leegte, alsof hij passief het einde van de wereld gadeslaat vanuit zijn ontsmette omgeving. Het idee is om de alomtegenwoordigheid van plastic te confronteren met de kleur groen, die kunstmatig de natuur oproept. Dit beeld onderstreept onze passiviteit, ons onvermogen om de vervuiling te beheersen. Qua ecologische betrokkenheid heb ik mijn aanpak veranderd. Vanaf nu investeer ik liever in mijn liedjes dan in daden. Ik ben erg blij met de campagne voor de drinkbus. Maar terwijl ik bezig was met mezelf in vraag te stellen, zag ik een tegenstrijdigheid: ik kan geen duizenden drinkbussen verkopen terwijl ik beweer betrokken te zijn bij een goed doel. Dat is een dubbelspel dat niet werkt. Want uiteindelijk is het verkopen van drinkbussen net als het runnen van een bedrijf. Vandaag leg ik mijn kaarten op tafel, op alle niveaus. Zo glijd ik niet af naar greenwashing.

Heb je soms de indruk dat je verdwaald bent in de jungle van de mainstream?
Roméo Elvis: Succes hebben in de muziek is geconfronteerd worden met de grillen van succes, met verkoopcijfers. Het is een venijnig fenomeen dat iemands gedrag verandert. Ik ben goed geplaatst om dit te weten... Op een bepaald niveau van succes zijn er onvermijdelijk vormen van berekening die de spontaniteit van je beginjaren ondermijnen. Vandaag heb ik het gevoel dat ik terugkeer naar een spontane formule, dichter bij die van Morale (zijn eerste ep, nvdr.). Het geheim om dit te bereiken? Niet denken aan geld...

Elk liedje op TPA bevat aanwijzingen over de evolutie van je levensstijl. In het openingsnummer, ‘Flanchin’, bijvoorbeeld, zeg je: “J’ai placé ma frustration en agglomération...” Is je leven in het centrum van Brussel voorbij?
Roméo Elvis: Ik ben twee maanden geleden uit Vorst verhuisd naar een huis net buiten Brussel. Op een gegeven moment moest ik een stap voorwaarts zetten en mijn tienerslaapkamer verlaten. De krappe omgeving waarin ik me bevond, liet me niet langer toe om vooruit te gaan, te groeien, te veranderen. De pandemie heeft mijn beslissing versneld. Tijdens de lockdown droomde ik van wijde ruimten en vooral van een tuin. Vanuit persoonlijk en mediaoogpunt had ik de capaciteiten van mijn kleine flat overgeëxploiteerd. Mijn hele leven draaide om die plek. Ik kan het aantal Instagram-story’s niet tellen die ik heb gepost sinds mijn eerste flat...

Instagram is al lang een troef bij het uitbouwen van je carrière. Tot de dag dat de machine zich tegen je keerde en het een destructief element werd. Heeft dat je relatie met sociale netwerken veranderd?
Roméo Elvis: Elke keer als ik een foto neem of een video maak, wil ik die nog steeds meteen op Instagram zetten. Maar nu post ik niets meer op het moment zelf, zonder na te denken... De laatste tijd zie ik de goede en slechte kanten van sociale netwerken, de media en, in bredere zin, beroemdheid. De laatste jaren ben ik vreselijk naïef geweest en tot overmaat van ramp heb ik een dikke nek gekregen. Mijn zelfvertrouwen was ver buiten proportie. Mijn ego had mijn persoonlijkheid overgenomen... Natuurlijk is het makkelijk om dat allemaal achteraf te zeggen. Want ik moet toegeven dat sociale netwerken me geholpen hebben een personnage op te bouwen. Maar de realiteit herinnerde me eraan dat ik me ervan moest losmaken. Een jaar lang wilde ik Roméo Elvis niet meer zijn. Ik zette mijn publieke persoonlijkheid op een laag pitje en nam de tijd om alles in vraag te stellen.

Het liedje ‘Rappeur préféré’ is een soort ironische afrekening, terwijl je namen dropt als Kylian Mbappé, Omar Sy, Nekfeu of Angèle om je populariteit te peilen. Is bekendheid nog steeds een doel?
Roméo Elvis: Het is een fenomeen dat de hele artistieke wereld aangaat. Maar niemand neemt het aan... In werkelijkheid zijn kunstenaars echter in voortdurende concurrentie met elkaar. De waarheid? Het is klote om anderen te zien slagen! Zij die iets anders beweren, liegen. Ik heb het er al met mijn zus of (de Franse superster) Lomepal over gehad, voor hen is het hetzelfde. We worden gedreven door de wens om te behagen, om succesvol te zijn. Dat is waarom we hier zijn, waarom we alles hebben opgeofferd om hier te raken.

In ‘Fin du monde’ praat je over je huwelijk met het Franse model Lena Simonne. Wat betekent trouwen voor jou?
Roméo Elvis: Het huwelijk is een bron van stabiliteit. Het is een belofte aan elkaar: om samen een leven op te bouwen en alles te geven om het samen te volbrengen. Als ik vandaag over Lena praat, zeg ik niet meer “mijn vriendin”, maar “mijn vrouw”. Het is een verandering van status, maar ook een andere realiteit. Het huwelijk is duidelijk niet de oplossing voor alle problemen, maar het is een verbintenis op lange termijn. Sinds we bij elkaar zijn, ben ik niet meer navelstaarderig. Ik denk eerst aan mijn relatie, aan Lena.

‘Kalimba’ gaat over vaderschap. Je bent bijna dertig, is dit een onderwerp dat je bezighoudt?
Roméo Elvis: Om me heen zijn verschillende vrienden vader geworden. Ik kijk er zelf ook naar uit om kinderen te krijgen. Vooral omdat ik altijd een heel gezonde, natuurlijke en gemakkelijke relatie met kinderen heb gehad. Ik ben in een fase van mijn leven waar ik de behoefte voel om iets door te geven. Ik wil geluk geven, emoties en mijn kennis delen. Als kind namen mijn ouders me mee naar tentoonstellingen, we gingen samen films kijken. Ze gaven me toegang tot cultuur, humor en muziek. Dat was superleerrijk. Al die kennis wil ik vandaag niet meer voor mezelf houden. Ik wil alles delen met mijn familie, alles herverdelen wat mij in het verleden is aangeboden.

TPA is sinds een paar dagen verkrijgbaar in vier versies. Waarom breng je het album uit met verschillende hoezen?
Roméo Elvis: In 2022 luisteren mensen naar muziek via digitale platformen, maar ze zijn nog steeds gehecht aan het fysieke medium. Persoonlijk gebruik ik Spotify van ‘s morgens tot ‘s avonds. Maar als ik iets leuk vind, koop ik meteen een cd of een vinylplaat. Als ik daar thuis naar luister, heb ik het gevoel dat ik een speciaal moment met de artiest doorbreng. Dat iemand als (de Franse rapper) Orelsan nog steeds duizenden fysieke platen verkoopt, is een bemoedigend teken. Tout peut arriver bestaat in een Foot-versie, een BX-versie, een standaardversie en een versie in acryl. Die vier varianten zeggen veel over mijn persoonlijkheid. Ik hou van Brussel, ik ben een voetbalfan en ik hou van schilderen en tekenen.

In 2020 maakte je je filmdebuut in Mandibules, een film van Quentin Dupieux alias Mr. Oizo. Is dit het begin van een grote acteercarrière?
Roméo Elvis: Ik voel me niet op mijn plaats in de filmwereld. Als rapper ken ik mijn job. Maar ik pretendeer niet het werk van anderen te kennen. YouTubers die muziek maken, bijvoorbeeld, irriteren me. Actrices en acteurs moet je bezig zien om ze te geloven. Adèle Exarchopoulos, bijvoorbeeld, is een oorlogsmachine! In vergelijking met haar ben ik niks waard. Quentin Dupieux heeft me gewoon gevraagd om mijn rol te spelen. Mijn enige bijdrage was om een scheve haarlok te hebben en Serge genoemd te worden, zoals mijn vader. Sinds mijn acteerprestatie in Mandibules heb ik andere rollen aangeboden gekregen in auteursfilms. Ik heb geweigerd omdat ik me in geen van de personages herkende. Onlangs weigerde ik om Richelieu te spelen in Les trois mousquetaires. Ik vond het vreemd om de schijnwerpers weer op te zoeken met een nieuw rapalbum en tegelijk op het scherm rond te lopen verkleed als een bisschop.

Chocolat, je vorige album, bevatte samenwerkingen met grote namen als Damon Albarn en Matthieu Chedid alias -M-. Deze keer doe je alles in je eentje.
Roméo Elvis: Aanvankelijk wilde ik opnieuw met anderen samenwerken, maar hoe meer ik schreef, hoe meer ik mijn eigen producties ontwikkelde en hoe minder ik mezelf zag delen met een buitenstaander. Sommige van de onderwerpen op dit album zijn erg intiem. Het is een ongefilterde plaat. Ik ga solo, met een open hart, zonder autotune of featurings. Het is oprecht en sereen. Het is met dit tweede album dat het publiek het meest over mij te weten zal komen. Omdat ik de tijd nam om de balans op te maken...

Lees je nog steeds de krantenknipsels en interviews die aan jou gewijd zijn?
Roméo Elvis: Sinds september 2020 kan ik mezelf niet meer lezen, zien of horen in de media. Er is een deel van me dat walgt. Ik hoop dat het zo blijft. Op dit moment zit ik in een fase waarin ik mijn ego kapotmaak. Ik heb het gevoel dat ik goed bezig ben, maar ik weet dat er nog een lange weg te gaan is...

TPA is nu uit (STRAUSS Entertainment/Universal)