Kunstenaars in quarantaine 13: Lost Frequencies

De quarantainemaatregelen worden stilaan versoepeld, maar voor artiesten blijft de buitenwereld goeddeels op slot. Wij vroegen aan een resem Brusselse kunstenaars hoe zij de tijd een beetje (of genadeloos) wegklikken, -lezen, -luisteren en -leven. Aflevering 13: Lost Frequencies.

“Living in the fast lane, time is precious,” klinkt het in de nieuwe single ‘Love to go’ van Felix De Laet (26), de Brusselse producer en dj die als Lost Frequencies de wereld rond vliegt. Of beter: vloog. Want ook hij is door het coronavirus aan de grond gezet.

“Die track is eigenlijk al een paar maanden oud,” vertelt De Laet aan de telefoon vanuit zijn Brusselse woonst, op een steenworp van Flagey. “De tekst voelt nu heel vreemd aan, maar ik vond het daarom net goed om de song uit te brengen. Mijn leven is totaal omgegooid.”

De Laet scoorde vijf jaar geleden een monsterhit met zijn remix van ‘Are you with me’. In 2017 was hij de eerste Belg met meer dan een miljard streams, en met intussen twee albums op zijn naam – vorig jaar bracht hij Alive and feeling fine uit - is hij met zijn blijmoedige dancehits nog steeds de populairste landgenoot op Spotify.

Vorig jaar speelde hij op 49 festivals in bijna 21 landen. 200 vluchten per jaar zijn geen uitzondering voor hem. “Net voor de lockdown zat ik nog in Tokio. Tomorrowland Winter in Alpe d’Huez kwam eraan, ik stond geprogrammeerd op de Miami Music Week, had shows in New York en Londen. Ik wil niet weten hoeveel dingen ik heb moeten cancelen, daar word ik droevig van. Het meest van al keek ik uit naar onze set op Tomorrowland, een compleet nieuwe show met onze liveband. Zeer jammer dat die er nu niet zal zijn.”

‘Belgian dude on tour’, leest je bio op Instagram. Hoe groot is voor jou de aanpassing?
Felix De Laet: Groot. (Lacht) Als je me een paar maanden geleden gezegd had dat ik nu gewoon thuis zou zitten, zou ik je gek hebben verklaard. Er is héél véél weggevallen, heel plots ook. Gelukkig heb ik geen last van fomo, omdat er toch nergens ook maar iets plaatsvindt. Als ik met vakantie ben, heb ik dat doorgaans wel. Dan zie ik op mijn feed wat mijn collega’s aan het uitvreten zijn, en dan denk ik: ik had daar moeten zijn.

Je collega Boris Daenen alias Netsky heeft een ruimte waarin hij normaal nu in Antwerpen een bar zou openen, ingericht om dj-sets te streamen. Heb jij ook zo’n plek?
De Laet: Die spot met die planten bedoel je? (Lacht) Nee. Ik heb wel plannen voor een studio in Brussel, want nu zit ik op een plek waar ik maar beperkt muziek kan maken om de buren niet tot last te zijn. Ik hou mijn muzikale activiteiten beperkt tussen negen en zes. De klank is hier ook niet goed. Mijn droom is een plek waar ik meteen muziek kan beginnen te maken, zonder dat ik eerst nog aan kabels moet beginnen te prutsen. De plannen liggen bij de stad, ik wacht op een goedkeuring.
Ik heb wel al een paar dj-sets opgenomen voor festivals die nu niet kunnen plaatsvinden. Maar dat is niet mijn favoriete bezigheid. Je krijgt geen directe feedback van het publiek, en je moet uit de bol gaan terwijl je eigenlijk evengoed iets anders kan doen tot de volgende track begint. Maar die camera staat er, dus je moet wel een béétje uit de bol gaan. (Lacht)

Terwijl je crew thuis zijn sokken opvreet, kan jij wel nog aan nieuwe muziek werken.
De Laet: Ja, dat is mijn grote geluk. Een lichtman die normaal lampen ophangt, die kan moeilijk in zijn huis van alles beginnen op te hangen. Idem voor geluidstechnici, podium- en decorbouwers en de mensen die instaan voor de veiligheid. Ik heb de voorbije weken bijvoorbeeld een hele nieuwe lading remixes in elkaar gedraaid. Dat is ook het voordeel van elektronische muziek, ik kan alles alleen beslissen en hoef niet te overleggen met een band.

Wie heb je blij gemaakt met die remixes?
De Laet: Ik ben bezig met dingen voor Angèle, Major Lazer, Europa, het verbond tussen Martin Solveig en Jax Jones, de jonge Franse artiest Joaquin Pastor, en Ellie Goulding. Die laatste is heel leuk, lekker up-tempo, met een groot let’s do this-gevoel. Ideaal voor mensen die graag work-outs doen. (Lacht) Normaal gezien heb ik geen tijd om op al die requests in te gaan, maar nu wel.
Het is ook fijn dat ik nu allemaal dingen kan uitproberen. Ik heb veel hardware, synths en zo, nu heb ik tijd om er meer uit te halen dan de basic sounds. Met dat soort sounddesign ben ik graag bezig. Alleen jammer dat ik het niet kan uittesten op een publiek. Normaal breng ik nooit iets uit dat ik niet eerst live heb geprobeerd.
Het is wel heerlijk om zoveel met muziek bezig te zijn. Normaal stop ik heel veel tijd in allerlei dingen die bij artiest zijn komen kijken, waardoor ik vaak pas op het einde van de week aan nieuwe muziek toekom. Nu moet ik af en toe op de rem gaan staan, omdat mijn oren te hard buzzen.

En wat doe je dan?
De Laet: Ik probeer alvast een gezonder leven te leiden. Terwijl ik doorgaans snel een broodje binnenspeel op de luchthaven, neem ik nu de tijd om goed te koken. Ik ben ook beginnen te sporten. En ik heb van mijn huis eindelijk mijn thuis gemaakt. Ik speel minder videogames, en probeer meer te lezen. Momenteel ben ik bezig in Tales of the Otori van de Britse auteur Lian Hearn, een geweldige boekenreeks over Japanse clans. En met mijn vriendin ben ik de hele reeks Harry Potter-films erdoor aan het draaien. Daar ben je wel even zoet mee.

Sommige artiesten zijn blij om even uit de rat race te kunnen stappen, want ook zij ontsnappen daar niet aan.
De Laet: Op een bepaalde manier is deze situatie wel rustgevend, dat klopt. Dit is ook het moment om even stil te staan bij wat ik de voorbije jaren heb meegemaakt. Mijn leven was echt een rollercoaster. Wil ik op dezelfde manier verder doen? Als het nu allemaal ophoudt, zou ik tevreden zijn met wat ik allemaal heb meegemaakt. Maar hopelijk stopt het niet, natuurlijk. (Lacht)

Het leven komt stilaan weer op gang door de versoepeling van de lockdown, maar evenementen waar veel mensen samenkomen, blijven verboden. Gaat de muziekbeleving ooit nog hetzelfde zijn?
De Laet: Soms kijk ik eens naar een aftermovie van een festival. Dan zie ik al die mensen op elkaar gepakt staan, dat lijkt nu bijna angstwekkend. Zeker op events als Tomorrowland, waar zoveel mensen van over de hele wereld samenkomen. Dat gevoel van verbondenheid is net wat zulke evenementen uniek maakt, dat mag niet verloren gaan. Ik hoop dat er tegen het einde van de zomer alsnog kleinere dingen kunnen plaatsvinden. Ik heb nog een paar shows in Ibiza op het programma staan, waaronder een paar in de openlucht. Misschien schept dat mogelijkheden, met een lagere capaciteit.
Als zestienjarige pushte ik me bij I Love Techno altijd helemaal naar voor om op de eerste rij te staan. Ondertussen blijf ik achteraan rondhangen. Daar heb je die ruimte van anderhalve meter per persoon eigenlijk ook. Dus in principe zou dat moeten lukken. Natuurlijk kan dat niet overal, mensen die naar een dubstepfestival of naar een drum-’n-bassshow gaan, willen net de energie van de massa voelen. Er gaat ook niets boven een volgepakte festivalwei die plots op en neer begint te deinen, of een zaal waarin alle armen tegelijk de lucht in gaan.

Jij hebt economie gestudeerd aan de ULB. Kijk je met andere ogen naar deze crisis?
De Laet: Helaas ben ik niet verder geraakt dan mijn eerste jaar. (Lacht) Daarna heb ik een contract getekend bij een platenfirma en ben ik op de muziektrein gesprongen. Ik probeer wel bij te blijven door erover te lezen, maar ik ben geen specialist.
Wat ik vooral hoop, is dat al de zelfstandigen en kleine bedrijven deze crisis overleven, dat ze niet failliet gaan en een andere job moeten zoeken. Zonder hen kan ik niet optreden. Dat is vaak ook een werk van jaren. Voor de artiest, die songs schrijft en een album maakt, maar ook voor de organisatoren. Een festival is niet vanaf editie één een succes, dat moet je opbouwen. Je moet jaar na jaar investeren tot je op een bepaald moment break-even draait. Vanaf dan kan je verder groeien. Die inspanningen dreigen nu op een paar maanden te verdampen.
Misschien is dit wel een boost voor kleinere clubs, die hadden het de voorbije jaren moeilijk.

Je bent de meest gestreamde Belg op Spotify. Biedt dat soelaas in deze donkere tijden?
De Laet: Ja, maar het duurt lang vooraleer je daar de opbrengst van ziet. ‘Are you with me’ was bovendien een cover, daar verdien ik eigenlijk bijna niets aan. Maar dankzij die track heb ik wel mijn naam gevestigd, en ben ik zo uitgebreid kunnen gaan toeren. Financieel is deze hele situatie een ramp, maar ik ga dit wel overleven. Voor jonge artiesten die zich net nu wilden tonen, is het veel moeilijker. Hopelijk krijgen zij volgend jaar een herkansing. Mensen hebben gelukkig nog altijd heel veel nood aan muziek.