Arsenal brengt grootstedelijke sfeer naar AB

Na Oyebo soul (2003), Outsides (2005) en Lotuk (2008) hebben Hendrik Willemyns en John Roan met Lokemo een vierde album klaar. Het ademt een bezwerende ‘appartementsblokkensfeer’ uit.

Het is opnieuw een originele naam als titel, die in dit geval verwijst naar het Bretonse dorp waar de muziek werd gemaakt. "We kunnen het ons niet veroorloven om voor een banale titel te kiezen, tenminste als we via zoekmachines gevonden willen worden tussen de vele referenties naar de gelijknamige Londense voetbalclub," zegt Hendrik Willemyns.

Het geluid van Lokemo ligt in het verlengde van de soundtrack van Paper trails, de reeks literaire documentaires die het tweetal voor Canvas inblikte. Opnieuw doen ze een beroep op een resem gastvocalisten, bekende gezichten zoals Shawn Smith (Brad), maar ook nieuwe stemmen, bekend van Blood Brothers en Nouvelle Vague.

Zowel de muziek van de nieuwe cd als het artwork zijn schatplichtig aan een suburbane sfeer. Waar komt die vandaan?
Hendrik Willemyns: Ken je de Chileense schrijver Roberto Bolaño? De verhalen in zijn boek 2666 spelen zich af rond een fictieve stad. Ons vertrekpunt was dat een album een verzameling songs is, zoals ook een appartementsgebouw een verzameling van levens. Voor de fotosessie van de platenhoes wilden we eerst naar Caïro, omdat de huizenstructuren daar nogal apart zijn, en alles er een woestijnzandkleur heeft. De tickets waren geboekt, maar toen brak de revolutie uit… Iedereen keek enorm uit naar de zon in Caïro, maar het werd de sneeuw in Warschau. We waren er al voor Paper trails geweest. Ook al lijkt de hoes donker, de gebouwen erop dreigen niet echt. Warschau met zijn zwaarmoedige verleden bleek lang niet zo donker als we verwacht hadden: er liep daar veel schoon volk rond, veel schone vrouwen vooral. (Lacht)

John Roan: Ook met Arsenal proberen we duisternis steeds met lichtheid te compenseren, donkere teksten met dansbare ritmes. De gastbijdrage van zangeres Mélanie Pain van Nouvelle Vague is daar een goed voorbeeld van.

Hoe past het Bretonse dorp Loquémo in dit grootstedelijk verhaal?
Willemyns: We verbleven er in een heel chique glazen huis op een klip, ontworpen door een architect die nog gewerkt had voor de NASA. Ik heb 's nachts tijdens menige windstoot gedacht dat het dak eraf ging. Zo hard tierde het. Ik hield er nachtmerries aan over: dan zag ik plots lichten flikkeren op de oprit. Griezelig hoor, op zo'n afgelegen plek. Dat kon alleen maar slecht nieuws betekenen. De titeltrack gaat daarover. Meestal hebben we zelf weinig invloed op de teksten van onze gasten, maar Johnny Whitney (Blood Brothers) had ik ingelicht over de aparte sfeer. Zijn zangpartijen konden niet beter: ik ken niemand die zo gecontroleerd kan schreeuwen.

Hebben jullie je de keuze voor de groepsnaam ooit beklaagd, met een bekendere voetballende naamgenoot uit Londen?
Willemyns: Dat niet, maar onze naam werkt wel polariserend in Engeland. Daar hebben we mee moeten leren leven. Op Werchter zagen we een roadie eens een foto nemen bij onze kleedkamer terwijl hij zijn Arsenal-tatoeage toonde. Het is ook geen toeval dat we nooit een Engelse gastzanger hebben gehad.

Roan: Sommige Engelse platenlabels wilden zelfs niet naar onze muziek luisteren omdat ze de club haten. Maar we zijn niet alleen. In Frankrijk is er Aston Villa, hier was er Sheffield Wednesday en Galatasaray… Ondertussen kunnen we dus zelf al een kleine Champions League organiseren.

21,22 & 23/4/2011, 20 & 21/05/2011 om 20.00
€26/29