Van Hippie Hop tot Jack Kerouac op BSF

De La Soul (with big band)

De La Soul? Dat zijn toch die drie vrolijke, goed uit de kluiten gewassen kornuiten uit Long Island die in 1989 de macho's uit de hiphopwereld een spiegel voorhielden met het heerlijk luchtige 'Me, Myself & I'. Zonder bitches en niggas groeide het nummer uit tot een vette schijf, niet in het minst in het puisterige pubermilieu. Op hun inmiddels tot rapclassic verheven debuut 3 Feet High and Rising figureerden naast geinige woordspelletjes ook jazzy grooves en innoverende samples. 22 jaar later toeren Posdnuos, Trugoy the Dove en Pasemaster Mase rond met een big band. Om maar te zeggen dat hun carrière niet stil is blijven staan. Vorige herfst verzorgde De La Soul nog het voorprogramma van Gorillaz. Eigenlijk is het niet meer dan logisch dat Damon Albarn precies hen uitkoos om een samenwerkingsverband op touw te zetten. Ook nu dissen de heren hun feel-good vibe op met de nodige portie peper en zout. Alleen gaan de gekscherende noten - de drie rappers blijven de meesters van de 'hippie hop' - nu gepaard met de cool van een blaasorkest.

Archive

We hebben het altijd bijzonder gevonden dat de Britse rockband Archive bijzonder goed scoort bij Franstaligen. Ooit nodigde de Brusselse concerttempel Botanique hen drie dagen op rij uit, voor een elektrische, een akoestische en een orkestrale set. "Misschien heeft het te maken met de melancholische, duistere, wat gedempte, gespannen sfeer die onze muziek oproept," wist Danny Griffiths, de dj-producer die de groep in 1994 oprichtte, ons ooit te vertellen. "In Canada speelt zich trouwens net hetzelfde af: de Franssprekende gemeenschap is wild van onze muziek, de Engelstaligen laten ons links liggen." De conclusie zou kunnen zijn dat een bombastische rockact die niet verlegen zit voor een portie melodrama beter ligt in een markt waar Sarkozy de plak zwaait dan in één waarin Cameron de pluisjes van zijn pak veegt. En toch valt Archive niet in één vakje (of één markt) onder te stoppen, zo getuigt ook hun meest recente album, het eclectische Controlling crowds.

Moriarty

Wie houdt van authentieke akoestische instrumenten, veel eerbied heeft voor muzikale tradities en ook nostalgische zangpartijen apprecieert kan met Moriarty een fijne ontdekking doen. De muzikanten mogen dan allemaal geboren zijn in Frankrijk, ze hebben stuk voor stuk Amerikaanse roots, en dat hoor je ook. Hun statige composities zijn doordrenkt van folk-, jazz- en countrybluesinvloeden uit het interbellum. Dat de band genoemd is naar het hoofdpersonage uit Jack Kerouacs beatnikklassieker On The Road is ook niet helemaal toevallig. De bandleden gedragen zich als een nomadisch vaudeville-orkest, dat niet meer nodig heeft dan een gitaarlijntje, een contrabas, wat vingergeknip en een mondharmonica om een indringende sfeer te scheppen. Hun debuut Gee whiz but this is a lonesome town was sober, maar luisterrijk. Op het Brussels Summer Festival stellen ze hun nieuwe album voor: The missing room.

Balthazar

Deze zomer toert het Kortrijkse gezelschap Balthazar onder meer door Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland, waarvan enkele data in het voorprogramma van dEUS. De alternatieve pop en de energieke livesound van Maarten, Jinte, Patricia, Simon, Christophe hebben dan ook internationale allure. Luister naar de opwindende singles 'Fifteen floors' en 'The boatman' en je hebt meteen door waarover we het hebben. Na winst in de talentenjacht Humo's Rock Rally (2006) duurde het maar liefst vier jaar vooraleer een volwaardig album verscheen. De bandleden vonden hun sound nog niet volwassen genoeg, wilden eerst nog wat experimenteren, onder andere met hiphop en elektronische muziek, alvorens hun debuut op de wereld los te laten. Maar Applause is het wachten meer dan waard geweest. Ze sleepten meteen de MIA (Music Industry Award) voor beste Belgische album in de wacht, en dat was verdiend.

waar: Paleizenplein, 1000 Brussel.