The Art of the Underground (12): Metro Pétillon

Als je door metrohalte Pétillon rijdt, of er afstapt, word je aangenaam verrast door het daglicht. Langs een transparante spooroverkapping dringt het de perrons binnen. Maar verder zie je niets dan bakstenen.

Om hier kunst te ontdekken moet je de roltrap op, richting Vrijwilligerslaan, waar je mogelijk zult schrikken van het vandalisme. Alle ramen van de entreerotonde zijn stukgeslagen; het loket is dichtgetimmerd. Geen paniek. Je draait je om, en daar ontdek je - lang uitgerekt op een timpaan van veertien meter breed boven de sporen - de reliëfsculptuur van Jules Lismonde.

De Brusselse kunstenaar (overleden in Linkebeek) heeft naast tijdgenoten Louis Van Lint, Emile Mahy en Anne Bonnet naam gemaakt met abstracte tekeningen, houtskoolwerk en gravures. En later ook, in een stijl van uitgezuiverde contrasten, met glasramen en tapijten. Lismonde bestudeerde het stationsproject Pétillon, genoemd naar de laatste gouverneur-generaal van Belgisch Kongo en Ruanda-Urundi, toen het nog niet af was, en koos voor nieuw materiaal om een spel van licht en schaduwen en natuurlijke vormen te doen opvallen.

Het roestkleurig haut-reliëf is van geanodiseerd aluminium, en kreeg de naam Que la mer épargne. Een visionaire titel uit 1976, toen van de opwarming van de aarde nog geen sprake was, laat staan van een tsunami die de Noordzee tot Brussel zou brengen. Het golvende tafereel, dat lijkt te zweven en deinen tegelijk, is door de tand des tijd gebeitst. Tegen duiven, kattenkwaad of wat dan ook, werd een grootmazig net voor de hele sculptuur gespannen. Het ontsiert het kunstwerk enigszins, maar als je lang genoeg blijft staan, draagt het bij tot de indruk van bewegende golfslagen die Lismonde wist te suggereren. En mochten oprispingen jou hierdoor overmannen… je staat hier hoog als langs een kade boven de zee, dus zeeziek zal je niet worden.

:: metrostation: Pétillon
kunstwerk: Que la mer épargne (1976, Lismonde)