The Art of the Underground (19): Kruidtuin

Niet te missen zijn de keramische tegels, moderne Portugese azulejos, hoog boven de spoorlijnen. Sober, mooi en van de hand van Júlio Pomar (°1926), een van de boegbeelden van de groep Os Independentes (de Zelfstandigen) en de neo-realistische beweging in het Portugal van tijdens en kort na de Tweede Wereldoorlog. De witte tegelmuur, waarop in enkele rake lijnen blauwe figuren staan, blijkt een 'Hommage aan Fernando Pessoa' te zijn, en beeldt onder meer de typische straatschoenpoetser uit.

Het kunstwerk werd naar aanleiding van het cultuurfestival Europalia Portugal in 1991 door het gastland geschonken. Hierdoor kreeg de metrokunst 'ongewild' werk van een buitenlandse artiest in huis (Pomar woonde toen al in Parijs), wat nooit de bedoeling van de ondergrondse kunstgalerie is geweest. Maar er is meer.

Pierre Caille (1912-1996) organiseerde een beeldengroep 'Les Voyageurs' (1980), te zien na de roltrap die onder de grond duikt. In de beginjaren van de installatie kon je nog speels tussen de kleurige ventjes (21 stuks) met grote ogen, snorren en bizarre benen, lopen. Maar 'andere tijden' noopte de MIVB ertoe om een transparante kooi rond de installatie te plaatsen, waardoor de uitgebeelde reizigers van Caille een claustrofobisch leven zijn gaan leiden. En hun doel - de communicatiewaarde van openbare kunst - voorbij lopen.

Het oudst is het koperen bas-reliëf 'The Last Migration' (1977) van Jean-Pierre Ghysels (°1932), leerling van Zadkine, dat hoog achter een halve cirkel stoeltjes zweeft; een soort vogel, wolk of zeegolven, sculpturaal sterk en massief.

In 1978 kregen enkele muren bij het perron het werk 'Tramification fluide / Tramification syncopée', een wirwarcompositie van geëmailleerde buizen in typische kleuren van de jaren 1970, uitgewerkt door Emile Souply.

Al draagt de monumentale bronzen zonneschijf 'L'Odysée' van Martin (Guyaux), dat ruim een kwart eeuw later geïnstalleerd werd, al even sterke industriële verwijzingen naar de metrobouwwerken.

Genoeg kunst dus om bij druilerige dagen een beklijvende, artistieke promenade onder de grond te maken.