Isle of dogs: Wes bijt hond

Ook al liet hij zich inspireren door het Japan van Akira Kurosawa en Hayao Miyazaki en speelt hij dystopische poppenkast met pluizige honden, de nieuwe Wes Anderson is vintage Wes Anderson. Tegen Isle of dogs zeggen zelfs de katten ja.

Dankzij de parels Moonrise kingdom en The Grand Budapest Hotel breidde de fanclub van Wes Anderson fors uit. Onze voorspelling: Isle of dogs levert de Texaanse dandy geen nieuwe fans op, maar stelt de bestaande niet teleur.

Alles wat hem zo uniek en geliefd maakt, is immers aanwezig: eigenzinnigheid, visuele humor, kwispelende oneliners, stills met de kwaliteiten van een schilderij, inventief gebruik van muziek, piekfijne details, een wolk weemoed, uitgekiend kleurgebruik en een heel groot hart voor de groothartige mensen (of vossen of honden) die door hun gevoeligheid, intelligentie, persoonlijkheid en goeie smaak wat afsteken tegen de grote massa.

Alleen Bill Murray krijgt u dit keer niet te zien (wel te horen), want Isle of dogs is net als Fantastic Mr. Fox karaktervolle stop-motionanimatie met een artisanale textuur waar niet veel computeranimatie aan kan tippen.

Roald Dahl

Het verhaal is wel een stuk ingewikkelder dan die adaptatie van een boek van Roald Dahl. In een niet zo verre toekomst in het verre Japan grijpt de gemene en corrupte burgemeester van Megasaki City een uitbraak van de hondengriep aan om alle honden te deporteren naar een eiland dat als vuilnisbelt wordt gebruikt.

Zijn ouderloze neefje vliegt ernaartoe om zijn hond Spots te zoeken en krijgt daarbij de hulp van een vijfkoppige hondenbende onder leiding van een zwerfhond die er prat op gaat te bijten. Ondertussen gebeurt er ook van alles in Megasaki City. Er zijn vertellers en een indeling in hoofdstukken nodig om het overzicht te bewaren.

Het vertelplezier, de warmte en de vindingrijkheid druipen ervan af, maar het warme Isle of dogs zou geen echte Wes Anderson zijn als er geen donker randje was. Edelmoedigheid siert, maar beschermt niet tegen barbarij. De overlevingsstrijd van de honden kan wreed zijn. Je merkt dat de rauwe misdaadfilms van Akira Kurosawa een referentie waren. Aai niet zomaar over zijn bol, Wes bijt als het nodig is. En maar goed ook.