Ready Player One: Spelmaker Spielberg

Ready player one, de tweede Steven Spielberg in twee maanden tijd, is nog eens een onvervalste kermisrit. Waar begint de wachtrij?

Vanaf vandaag draaien er maar liefst twee films van Steven Spielberg in de bioscoop. The Post is een ode aan de persvrijheid en steekt kritische journalisten een hart onder de riem, terwijl Ready player one een pure popcornprent is.

Nieuw is die spreidstand niet voor de 71-jarige regisseur van zowel E.T. als Schindler’s list. De inspiratie voor Ready player one vond Spielberg in de gelijknamige scifiroman van Ernest Cline, die bol staat van de referenties aan de popcultuur, voornamelijk die van de jaren 1980.

Oasis

In een nabije toekomst brengen de mensen zo weinig mogelijk tijd door in de miserabele echte wereld en zoveel mogelijk in Oasis, een virtuele realiteit waar ze kunnen zijn wie ze willen, en naar hartenlust kunnen gamen.

De bedenker van die wereld is overleden, maar stipuleerde dat zijn imperium eigendom wordt van de eerste die drie sleutels vindt die ergens in de schier onmetelijke Oasis verborgen zijn. De zoektocht naar die sleutels doet niet onder voor die naar de heilige graal. Wanneer weesjongen Wade (Tye Sheridan) de eerste sleutel bemachtigt, krijgt hij zwaar bonje met de baas (Ben Mendelsohn) van een groot bedrijf dat enorme middelen inzet om eigenaar te worden van Oasis.

Popcorn

De grote minpunten van de film zijn de eendimensionale personages die amper evolueren, de vanuit dramatisch oogpunt weinig originele schattenjacht en de ouderwetse klemtoon op de blanke jongen die tegelijk de wereld redt en een meisje versiert.

De grote pluspunten zijn de rotvaart, het design, de voor één keer vlotte combinatie van een virtuele en een echte wereld én de aaneenrijging van opwindende spektakelstukken − zoals de autorace met een DeLorean, de rode motorfiets uit Akira, een tyrannosaurus rex en King Kong − of de lang uitgesponnen hommage aan The shining van Stanley Kubrick.

De pletwals van overduidelijke en geniepige, verstopte verwijzingen naar de popcultuur is opmerkelijk maar ook ietwat nerdy, nostalgisch en oppervlakkig.

De korte versie: opa Spielberg trakteert nog eens op popcorn. Hij heeft er al betere gemaakt, maar hij smaakt wel.