Pendelaars pur sang: treinen naar Brussel tijdens corona

Ook in tijden waar telewerken de norm is, spotten we hier en daar nog een eenzame pendelaar op de treinen richting Brussel. Wat verandert corona voor deze doorwinterde huis-werkreizigers? “Soms herken ik mijn pendelvrienden niet.”

Kaat kan je tot de groep van die hard pendelaars rekenen. De Limburgse zat vroeger makkelijk drie uren op de trein naar haar werk en heeft geen auto. “Nu pendel ik vanuit Gent naar Brussel en dat is maar 40 minuten. Misschien klinkt dat voor anderen wel lang, maar voor mij is dat niks.” Haar neiging om niet snel te klagen kan te maken hebben met haar job. “Ik werk op de klachtendienst van Crossborder, die zorgt voor de automatisering van boetes. Eigenlijk moet ik daar omgaan met mensen die ontevreden zijn met verkeerboetes.” Zou Kaat daarom zelf geen auto hebben?

Waarom toch blijven pendelen

De 28-jarige pendelaarster uit Limburg treint pas sinds deze maandag naar haar nieuwe werk in Brussel. “Thuiswerken is voor mensen van de backoffice geen optie, maar op de werkvloer worden veel maatregelen genomen. Ik voel mij er veilig bij.”

Ook voor Nina, wiens stijlvolle kaki mondmasker haar beroepscategorie verraadt, was van thuis uit werken niet langer een optie. “Ik werk als showroom manager bij Turbulence, dat is een pr-agency in Gent en Brussel. Sinds augustus pendel ik opnieuw iedere dag naar Brussel-Zuid. Ik moet stylisten kunnen ontvangen en de kleren die ik moet opsturen liggen enkel ter plaatse. Telewerken lukte in het begin, maar werd daarna te moeilijk.”

Nina heeft niet de hele lockdown gependeld, want ze werd zelf getroffen door het coronavirus: “Ik ben zwaar ziek geweest. Na twee maanden thuis bleek opnieuw pendelen en werken wel zwaar te zijn. Thuis zat ik in een volledig ander ritme, en door de achterstand die ik opliep door corona moest ik meteen heel hard werken. Ik was ook nog herstellende van mijn ziek-zijn. Nu begint alles opnieuw op zijn gewone tempo te raken.”

Leerkracht Manno, die een tijdje afstandsonderwijs gaf, pendelt nu ook weer naar Brussel Zuid voor zijn werk. "Het menselijke aspect," zo verklaart hij zijn keuze om te pendelen in coronatijden: “Tijdens de lockdown heb ik dat gemist. Vooral het contact met de mensen vind ik bijzonder als ik pendel.”

Zenmoment

De pendelaars lijken zich zoveel mogelijk vast te houden aan de dagelijkse routine van het huis-werktraject. “Ja, het voelt vreemd aan om iets van het dagdagelijkse leven te blijven doen terwijl er een pandemie aan de gang is, maar ik probeer toch een beetje mijn routine te herstellen,” zegt Nina.

Kaat, van de klachtendienst, horen we opnieuw niet klagen: “Ik luister zoals altijd naar muziek of een podcast en ik ga in mijn eigen wereld op. Corona heeft dat niet afgenomen.” Al lachend voegt ze eraan toe dat “’s ochtends dood door het raam staren en zo stilaan wakker worden” ook bij haar pendelgewoontes hoort. Nina ziet ook geen verandering in haar dagelijks trein-zenmomentje door het COVID-virus. “Het valt op dat de treinen meestal leger zijn. Het is leuk dat je rustiger kan zitten nu, maar het heeft ook een donker kantje. Dat blijft in mijn achterhoofd.”

Maar het is niet altijd kalm op de trein. De pendelaars moeten vaak hun rustige reiscocon delen met kustgangers die vakantie hebben. Manno legt met een West-Vlaams accent uit dat het op zijn traject tussen Diksmuide en Brussel vaak druk is op vrijdagavond: “Ik heb zelf een tweede verblijf aan de kust, maar als ik weet dat het een druk weekend wordt ga ik daar niet naartoe. Mensen zouden meer hun gezond verstand moeten gebruiken.”

Showroom manager Nina voelt zich er niet goed bij als de trein toch vol zit: “Ik vind het niet kunnen dat er soms mensen in mijn vierzit moeten komen zitten. Ze hameren altijd op het feit dat we voldoende afstand moeten houden, maar dan moet je wel een hele treinrit vlak naast onbekenden zitten.”

'Spicy sauna' door mondmasker

Naast de vrije zitplaatsen vallen ook de bedekte gezichten op voor de ervaren pendelaars. Nina, Manno en Kaat vinden dat de mondmaskerplicht snel went, maar ze benadrukken toch een paar minpunten. “Ik heb ooit eens de fout gemaakt om een P-trein zonder airco te nemen. Met dat mondmasker leek het wel een sauna rond mijn mond. Soms kan het nogal ‘spicy’ worden, maar een kauwgom is een goede oplossing”, zegt Kaat.

Manno vergist zich door de mondmaskers soms van pendelvriend: “Ik neem meestal dezelfde trein op dezelfde uren, dus ik zie vaak dezelfde mensen. Je kan ze mijn pendelvrienden noemen. Met dat mondmasker moet ik soms twee keer kijken voordat ik doorheb wie het is.”