De school van Lukaku

Afgelopen maandag werd op Eén de laatste aflevering getoond van De school van Lukaku, de reality-reeks van Woestijnvis die zich afspeelt in het Sint-Guido-Instituut in Anderlecht, de school waar ook het ‘voetbalwonder’ Romelu Lukaku school loopt – tussen trainingen en matchen door.

Vertolkten in die allerlaatste aflevering Lukaku en zijn wonderjaar bij RSCA de absolute hoofdrol, dan werden in de uitzendingen ervoor ook veel andere leerlingen van de school gevolgd in hun doen en laten. Woestijnvis deed dat op een heel knappe manier - probeer maar eens het vertrouwen van zo'n hele groep te winnen én dan ook nog eens heldere rode draden te weven door zo'n wirwar van jonge levens. Bij momenten was het heel emotionele televisie. Zoals in de voorlaatste aflevering, toen de leerlingen met hun familie hun schoolrapporten moesten gaan ophalen: Mohamed kreeg geen A-rapport, en hij en zijn gescheiden moeder zaten er als geslagen honden bij.

En kijk: het gejubel over die warme televisie bleef niet uit. Televisiecritici waren vol lof, en de tieners uit Lukaku's klas mochten hun zeg doen in de populairste Vlaamse media. Wellicht was de redenering van de programma- en bladenmakers dat ze eindelijke jonge mensen van allochtone origine hadden gevonden 'met een gezicht' - terwijl anders over die groep van jonge mensen vaak alleen maar (negatieve) algemeenheden worden gespuid. De interesse was zo groot dat schooldirecteur Piet Vandermot zelfs wat op de rem moest gaan staan: sommige leerlingen van de klas waren zo goed overgekomen dat iédereen hen wel wou strikken voor een interview.

Maar toch, wat bleek? Naar Eén-normen waren de kijkcijfers voor het programma eerder povertjes. De krant De Morgen ging op zoek naar verklaringen. De concurrentie van Boer zkt vrouw op VTM bleek er mee te maken te hebben, alsook de gedurfde keuze om niet met een klassieke voice-over te werken. Maar ook, gaven ze bij Eén toe, "is het nu eenmaal een feit dat kleur op het scherm ervoor zorgt dat kijkers afhaken". De wereld van scholieren van hoofdzakelijk allochtone afkomst staat te ver af van die van de gemiddelde Eén-kijker.

Die conclusie is toch wel even slikken. Gelukkig voegde netmanager Jean Philip De Tender (een Brusselaar overigens) eraan toe dat de tegenvallende cijfers de zender er niet van zouden weerhouden nog zulke moeilijke thema's aan te kaarten. "Als dat ten koste gaat van ons marktaandeel, dan is dat maar zo."

Zo'n uitspraak kunnen we alleen maar heel erg appreciëren.