Edito: Chaos is kans

Het al niet al te beste imago van Brussel moet vandaag op een historisch dieptepunt zitten. Zowel in binnen- als in buitenland. In The Washington Post vergeleek een Belgisch expert in ontwikkelingssamenwerking de toestanden bij de stad Brussel met de tribale samenlevingen in Afrika waar corruptie hoogtij viert. Hoeveel dieper kan Brussel nog vallen? Een bananenrepubliek. En de walmen uit de beerput genaamd Samusocial blijven ons in het gezicht vliegen.

Dat alles komt boven op het beeld van Brussel als een stad van verpauperde buurten waar retrograde islamitische opvattingen heersen, politie niet welkom is en waar jihadi’s gekweekt worden. Hellhole Brussels? Nee? Ja?

En toch mag ons dat niet van de wijs laten brengen. Brussel is tegelijk een stad waar de kansen voor verandering voor het rapen liggen. Misschien zelfs precies door die chaos en de wanorde.

Het prikkelt internationale topfiguren als urbanist Alexander D’Hooghe om er creativiteit op te laten botvieren. Of het nu over de buurt rond de slachthuizen gaat in Anderlecht, het Justitiepaleis of het viaduct van Herrmann-Debroux. Waar het misloopt, kan er redding komen en soelaas.
D’Hooghe wil bewijzen dat democratie en grootse stedenbouw hand in hand kunnen gaan. Het is een nobel doel.

Er kunnen bakens verzet worden in de methodiek van de stadsplanning, die Brussel, maar ook andere steden in aanzienlijke mate, kunnen vooruithelpen.

Neem nu het kanaal. Ooit nog in deze publicatie ‘de aars van Brussel’ genoemd. Vandaag is het the place to be. En ere wie ere toekomt: de privé nam er het voortouw. Met Thurn en Taxis (kantoren) en Upsite (woningen) als iconische voorbeelden. Vandaag is er een bouwmeester die vanuit de overheid zorgt dat het ordentelijk verloopt met de kanaalzone en dat er nieuwe frisse initiatieven kunnen ontstaan.

De oude industrieën die Brussel groot hebben gemaakt, zoals brouwerijen of voedingsnijverheid, komen terug naar het kanaal. Het is vandaag nog kleinschalig, maar kan als symboliek zeker tellen. En het ene woonproject na het andere staat op stapel. Er zit met het Citroënmuseum een groot cultureel initiatief in de pijplijn.

Het is al te makkelijk om het doemdenken in stand te houden en te geloven dat het niet meer goed komt met deze stad en haar inwoners, maar dat klopt gewoon niet. Brussel heeft juist troeven te over. Het is aan de bestuurders van deze stad om hiermee aan de slag te gaan.