Edito: 'Elk verkeersongeval is een wake-upcall voor de politici'

Deze week begint het proces tegen de autobestuurder die een verkeersongeval veroorzaakte op de Haachtsesteenweg in Schaarbeek. Dat ongeval kostte het leven aan De Standaard-journaliste Stephanie Verbraekel.

Want burgemeesters kunnen nog zoveel keer verkondigen dat het aantal verkeersdoden in dalende lijn gaat, de bevolking neemt er geen genoegen mee. Ze zien elke dag, als voetganger of fietser, hoe hels het verkeer wel is, en welke risico’s ze nemen om er zich in te begeven. Ze willen een veilig verkeer, voor zichzelf en voor hun kinderen, en dat is er vandaag in Brussel niet. In de peilingen naar de leefbaarheid in de stad, staat de verkeersveiligheid met stip op één.

Hoe het beter kan, is natuurlijk de vraag van één miljoen. Daar zijn drie antwoorden op: handhaving, handhaving en handhaving. Het beste bewijs is de Leopold III-laan. Sinds de trajectcontrole is de overdreven snelheid er gevoelig gedaald.

Ook de fietsbrigade van de politie van Brussel-Stad toont een lik-op-stukbeleid dat respect afdwingt. Fietsbrigades zijn een uitstekende manier om de verkeersonveiligheid aan te pakken. Het draait het hele perspectief om: de fietser heeft als zwakke weggebruiker het meest te vrezen van het moordende autoverkeer. Hier deelt hij of zij de bonnen uit.

Wat ook kan helpen: minder auto’s. Want wie minder met de auto rijdt en zich op een andere manier door de stad beweegt, zal veel sneller begrijpen waarom hardrijders ons het leven zuur maken.
Er is in korte tijd veel veranderd. Enkele jaren geleden was een verkeersdode een fait divers. Vandaag is elk verkeersongeval een wake-upcall voor de Brusselse politiek dat het zo niet langer kan.