Edito: Vlamingen betalen zware prijs voor cumulverbod

Slaagt het Brussels parlement erin om de decumul in te voeren? Het is de vraag van één miljoen. Een kleine tien jaar geleden titelde deze krant dat er een historisch akkoord was over het cumulverbod in Brussel.

De grote meerderheid van de Franstaligen stemde voor. Bij de Nederlandstaligen was er geen meerderheid.

Omdat er een dubbele meerderheid nodig is om burgemeesters, schepenen en OCMW-voorzitters uit het Brussels parlement te houden, heeft het wetsvoorstel het dus niet gehaald.
Kous af, zou je denken. Quod non.

Na een afkoelingsperiode van een maand kan een tweede stemming volgen, waar slechts een derde van de stemmen nodig is. Parlementslid Jef Van Damme (SP.A) heeft al laten weten die stemming te zullen laten plaatsvinden, en genoegen te nemen met de één derde aan Vlaamse kant.

Dat is een vreemde politieke move. Het is niet alleen schofferend voor de politieke meerderheid aan Vlaamse kant, waar SP.A deel van uitmaakt, het is niet meer of niet minder dan een institutionele bom.

We moeten daarvoor terug naar 2001. De regeling van een tweede stemming na een afkoelingsperiode is een inperking van de macht van de Nederlandstaligen in dit gewest. Die is er doelbewust gekomen omdat de vrees bestond dat het Vlaams Blok de absolute meerderheid zou kunnen krijgen aan Nederlandstalige kant.

Voor het eerst in de geschiedenis van het Brussels parlement zou dus gebruik worden gemaakt van een uitzonderingsmaatregel, bedoeld om de democratie te beschermen - maar zonder de dreiging van extreemrechts. Dat is een gevaarlijk precedent.

De Nederlandstaligen riskeren vanaf dan à la merci te zijn van de Franstaligen. Het Vlaamse veto zal geen enkele betekenis meer hebben. Dat zal de prijs zijn die de Vlamingen betalen voor de invoering van het cumulverbod.

Het was een bekend staatsman die ooit zei: de Vlamingen in Brussel moeten aan één zeel trekken. Het is een wijsheid die ook vandaag niet aan slagkracht heeft ingeboet.