Edito: wij tegen zij

De Catalanen hebben alzo van Brussel de zichtbare politieke hoofdstad van Europa gemaakt en dat is een goede zaak voor alle democraten in heel Europa. Politiek gaat niet alleen over het beheer van een vrijhandelsruimte, politiek gaat over een wij tegen een zij, niet als vijanden maar als legitieme tegenstanders, ook als het over de staatsinrichting gaat.

Dankzij de media-uitstraling waarvoor de hoofdstad van Europa garant staat, heeft heel de wereld geweten dat er 45.000 Catalanen betoogd hebben in de hoofdstad van Europa. Maar dat blijkt een overdrijving. De Catalaanse nieuwssites Villaweb en El Nacional schreven dat de Catalaanse openbare televisie en radio amper verslag uitbrachten over de betoging, uit angst voor sancties uit Madrid. Censuur heet zoiets. Is dat het Europa dat wij willen?

In Catalonië gaat het bovendien niet over een akkefietje of politici die proberen elkaar vliegen af te vangen. Een regio die onafhankelijkheid claimt, is een serieuze aangelegenheid. Een aangelegenheid die niet door bureaucraten kan beslecht worden, maar door politici. En waarover verslag moet worden uitgebracht.

Na de betoging bedankte Puidgemont ook de Belgische en Brusselse politie voor het vlekkeloze verloop van de betoging. Dat is een opsteker voor de Brusselse politie die een paar weken geleden onder vuur lag na uit de hand gelopen rellen aan de Lemonnierlaan. Diezelfde politie ging tijdens de betoging wel uit de bocht toen ze een van haar voertuigen liet tooien met een Catalaanse vlag. Maar Pilar Ayuso González, Europees parlementslid, die in Spanje lid is van de Partido Popular van premier Mariano Rajoy, ging met 180 per uur uit de bocht door minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) een 'neofascist' te noemen.

Het voorval met de vlag kan direct verticaal geklasseerd worden. Brusselaars durven weleens te klagen over de meer dan negenhonderd betogingen die ieder jaar door de stad trekken. Maar ze zijn ook een voorrecht: de Brusselaar zit op de eerste rij als verenigingen of individuen op straat komen. Zo moet de vraag gesteld worden: hoe lang kan Europa nog blijven beweren dat de Catalaanse kwestie - met politiegeweld, verkozen politici in de gevangenis - een intern-Spaanse aangelegenheid is? Is dat het politieke Europa dat wij willen?