#MeToo in het schepencollege gaat in essentie over werk

'Ongezien was het in de Brusselse politiek en misschien wel in de Belgische politiek tout court. Midden mei getuigde de Schaarbeekse schepen van Gelijke Kansen Sihame Haddioui (Ecolo) publiek over het grensoverschrijdende gedrag van haar collega-schepen van Onderwijs Michel De Herde (Défi). Voor een paar honderd hoofdzakelijk vrouwelijke betogers op het Schaarbeekse Collignonplein vertelde ze, het schepenlint omgord, wat er was gebeurd op 22 oktober vorig jaar. Minuut per minuut gaf ze alle details, van de opmerking over “de prettige vorm van haar borstjes” tot de hand die plots tussen haar benen schoof. Ze deed haar relaas emotioneel, maar vol zelfvertrouwen.

Haddoui is opgegroeid in de Maritiemwijk in Molenbeek, “un quartier chaud”, zoals ze zelf zegt in een video op YouTube. Ze was de jongste in een moslimgezin met een paar oudere broers. Op haar achttiende ging ze meteen werken, in een fabriek, maar na veel geworstel gaf ze haar vaste baan op om zich te kunnen ontwikkelen als actrice en comédienne. In 2018 stapte ze in de politiek en ze werd meteen verkozen.

Het is opmerkelijk dat er, sinds #MeToo bijna vijf jaar geleden losbarstte, geen enkele doorgewinterde nationale politica uitgesproken getuigde over dit thema, maar dat een jonge vrouw uit Molenbeek – of all places – opstaat om de kwestie luid en duidelijk aan te kaarten. Ze voelt er zich mede door haar job als schepen van Gelijke Kansen toe verplicht, zegt ze vandaag in een interview met BRUZZ. “Als ik het al niet doe, wie dan wel?”

De case vertoont parallellen met een zaak die vorig jaar de gemeenteraad van Amsterdam beroerde. Daar hadden vier vrouwelijke ambtenaren geklaagd over wethouder Laurens Ivens (SP) wegens wangedrag en seksuele intimidatie. Vervolgens besloot de gemeente de vrouwen weg te houden van bijeenkomsten en vergaderingen waar de wethouder aanwezig was. Uit een onafhankelijk onderzoek bleek dat de reactie van de gemeente het nog erger had gemaakt bij de vrouwen: hun eigen dagelijkse routine en functioneren werd beperkt, terwijl er voor de betrokken politicus weinig tot niets veranderde.

Ook Schaarbeeks burgemeester Cécile Jodogne (Défi) had, na de klacht van Haddioui, in eerste instantie de zaak proberen te sussen door de Ecolo-schepen een andere plaats in de gemeenteraad te geven, zodat ze niet meer naast De Herde moest zitten. Dat zag Haddioui niet zitten. Ze bleef en blijft weigeren om naar de gemeenteraad te komen zolang “haar agressor” er ook zit. Het gaat haar niet alleen om de seksuele intimidatie, zo geeft ze aan in het interview, het gaat hier “ook en vooral om werk”. Om de veiligheid en het welzijn op de werkplek en om de verantwoordelijkheid die ze als schepen heeft tegenover het personeel. In die zin heeft ze nu haar slag thuis gehaald: het schepencollege vraagt een onafhankelijk bureau om het welzijn te onderzoeken in de diensten waar De Herde de voorbije jaren de plak zwaaide. Intussen is er sprake van nog vier klachten.

#MeToo gaat niet alleen over seks, het gaat in essentie over werk, schreef de Amerikaanse auteur Rebecca Traister al. Ook filosofe Tinneke Beeckman maakte dat punt in verband met de zaak Bart De Pauw. Vrouwen beklimmen almaar vaker de maatschappelijke ladder. Ze komen op werkplekken die traditioneel aan mannen toebehoren. Om in die oude bolwerken gelijkwaardig te kunnen functioneren, proberen ze de spelregels naar hun hand te zetten. Door een veilige werkomgeving af te dwingen bijvoorbeeld. Vernederende opmerkingen horen daar niet meer bij. Vrouwen willen ruimte innemen. En wie ruimte inneemt, (her)verdeelt de macht.

Hoe de Schaarbeekse zaak zal eindigen, valt niet te voorspellen. In Amsterdam zag de geviseerde wethouder zich alvast genoodzaakt om ontslag te nemen. Hij wachtte het onafhankelijke onderzoek, dat een patroon van grensoverschrijdend gedrag vaststelde, niet af. De Herde gaf vorige week nog aan dat hij geen stap opzij zet, zelfs niet tijdelijk, ondanks de vraag daaromtrent van het schepencollege.'