Over tweetaligheid

-Neen dat bestaat niet, je spreekt sowieso één taal beter dan de andere. -Dat hangt ervan af. -Ja maar wat spreek je het best. -Ik denk dat ik meer woordenschat heb in het Nederlands.

-Waar heb je dan Frans geleerd? -Thuis. -Ben jij in Wallonië opgegroeid? -Neen in Brugge. -In Brugge, dat kan niet. -Als ik het u zeg. -Neen ik bedoel, in Brugge spreekt men toch geen Frans. -Blijkbaar wel.

-Dat is dan toch zeer uitzonderlijk. -Neen niet echt, ik ging in Brugge zelfs naar de Franse scouts. Daar gingen veel kinderen naartoe. Ik schat zo'n 500 leden, wat niet weinig is.

-Dat was dan zeker high society. -Misschien zaten die er ook, maar dat is me niet opgevallen. -En daar sprak je alleen Frans? -Ja. Ik spreek thuis Frans en met mijn ooms en tantes, nichten en neven ook. Wij zijn allemaal tweetalig, Mijn grootouders waren tweetalig aan moeders en vaders zijde. Het is een erfenis van de Belgische traditie.

Het hek was van de dam. Ik beweerde Belg te zijn. En dat kon ook niet. En dus kreeg ik nog meer vragen die geen vragen waren. En mijn antwoorden begonnen danig op de zenuwen te werken dat "mijn zoontje" eraan moest geloven. Gevoelige materie voor een mama.

-Spreek je dan altijd Frans met je zoon? -Ja altijd. -Maar je spreekt toch Nederlands? -Ja ik ben tweetalig, maar met mijn zoontje spreek ik Frans. Hij hoort mij wel vaak in het Nederlands praten, maar onze spreektaal is Frans. Volgens mij wordt taal tegenwoordig trouwens veel te zwaar overschat, als ware het je alter ego, je identiteit 'tout court' (red : is Frans voor punt). Volgens mij dient taal enkel en vooral om met mekaar te kunnen praten, mekaar te verstaan. Ik wou er nog aan toevoegen dat je dezelfde taal kan spreken zonder mekaar te verstaan, maar dat hield ik voor mezelf.

-Met wie spreekt hij dan Nederlands? -Met al de anderen, behalve Oma. Je moet weten dat zijn vader geen Nederlands spreekt en dat ik het belangrijk vind dat ie met zijn vader goed kan communiceren, dacht ik nog snel te argumenteren.

En daar was ik fout. Ik hoefde helemaal niks te verantwoorden, want het is zoals het is, en daarmee uit. Te laat … ik had hiermee de deur op een kier gezet. Kom binnen en trap maar op mijn ziel. En dat is dan ook gebeurd.

-Dat mijn houding onverantwoord was. Dat Zij dat nooit zouden doen in hun gezin. Dat ik nu maar eens moest toegeven dat ik Nederlandstalig was en niks anders. Dat ik daardoor mijn eigen zoon benadeelde in zijn kennis van het Nederlands. En dat Zijn Kinderen op school daar ook door benadeeld werden. Want er zaten te weinig kinderen in hun klas die "niveau" haalden. Want ze spraken geen Nederlands thuis (en hopla). Mensen, waar zijn we mee bezig?

Enfin de stront met emmer en al kwam op mijn onverantwoorde hoofd terecht. En dat meertaligheid een openheid creëert naar de wereld, kon niet baten. En dat meertaligheid een vorm van intelligentie is, omdat het analyse en perspectief stimuleert, ook niet. En dat mijn zoon van 4 al perfect beide talen hanteert en ze van elkaar kan onderscheiden, hielp ook niet. En dat Brussel … en dat België…. Ach waarom heb ik niet gewoon gezwegen?

Zijn vrouw had de discussie van een beetje verderop in de gaten en kwam tussenbeide, gelukkig maar. In haar beste Nederlands, met een zwaar buitenlands accent, kwam ze vragen of we iets wilden drinken. Graag zei ik, dat is heel lief van jou.