Zeker in crisistijden is begrijpbare communicatie álles

Flattenthecurve. Niet alleen het internet staat er vol mee, ook grote reclameborden die normaal gereserveerd zijn voor commerciële doeleinden, afficheren in levensgrote letters het nieuwe credo in tijden van corona.

Het doel is zonder meer lovenswaardig: het is van absoluut vitaal belang dat we de piek van de epidemie zoveel mogelijk afzwakken en uitstellen, zodat onze ziekenhuizen niet overbelast worden, iedereen verzorgd kan worden zoals het hoort, en we onze artsen niet in de verschrikkelijke positie plaatsen dat ze moeten kiezen tussen het ene leven of het andere.

Ook het onderliggende gevoel van samenhorigheid, van één volk versus het virus, is een mooie gedachte. Maar tegelijkertijd zitten er grote gaten in de kaas. Want geef toe: welke oudere begrijpt nu een snars van die #flattenthecurve? Welke niet-hoogopgeleide, eventueel anderstalige medebewoner van deze stad begrijpt daaruit dat hij of zij z’n gedrag moet aanpassen om ons zorgsysteem te beschermen? Welk kind krijgt hiermee bevattelijk uitgelegd waarom het even niet met zijn vriendjes kan spelen?

Begrijp me niet verkeerd: een gemeenschappelijke, virale hashtag op sociale media kan wonderen verrichten. Bij mensen die effectief de taal van die sociale media spreken, en dat zijn er in #2020 uiteraard heel veel. Bij mensen die ook al de bijbehorende, druk gedeelde grafiek onder ogen hebben gekregen, waaruit zeer duidelijk blijkt waarom we de piek van de corona-epidemie moeten afvlakken en uitstellen.

Maar we moeten ons toch de vraag stellen of dat niet grotendeels dezelfde mensen zijn die de boodschap al veelvuldig door de strot geramd kregen, via alle digitale kanalen die onze maatschappij rijk is. En of we op billboards en reclamepanelen niet juist de kans moeten grijpen om de mensen te bereiken op hun dagelijkse wandeling in openlucht. Omdat ze misschien geen kranten lezen of niet naar televisiejournaals kijken. Omdat ze de taal niet spreken. Of omdat ze geen internet hebben, godbetert – het zijn er meer dan je zou denken. Omdat ze uit een kansarm gezin komen, waar een nieuwe matras primeert op een internetverbinding. Of omdat ze dakloos zijn.

De vraag van 1 miljard euro

Nog veel meer dan in tijden van vrede is correcte, directe én begrijpbare communicatie in crisistijden absoluut cruciaal. Dat geldt des te meer voor overheden. Je kan van de lockdownparty’s zeggen wat je wil, maar de nacht die niet had mogen plaatsvinden vond in eerste instantie toch plaats door gebrekkige communicatie. Dat de Brusselse politie het ook niet altijd meer weet en dus maar at random Brusselaars tegenhoudt die hun gemeentegrens oversteken bij hun wandeling, is daar een ander voorbeeld van. Dat ons twee weken na de eerste veiligheidsmaatregelen nog verteld moet worden dat het niet toegestaan is om bij je lief op bezoek te gaan, ook.

Hoe iederéén te bereiken: dat is de vraag van één miljard euro. Tot we daarin eendrachtig slagen, is het bijzonder hypocriet om bepaalde bevolkingsgroepen met de vinger te wijzen omdat ze hun spreekwoordelijke voeten zouden vegen aan de veiligheidsmaatregelen. Geef hun maar #stayhomebelgium. Of nog beter: de volkse communicatie van Maggie De Block. “Blijf in uw kot. Restez chez vous.” Allé dan, omdat Maggie het gezegd heeft.