BDW-debat: Tussen afzijdigheid en slechte wil

De Vlaamse Rand zit geprangd tussen een afzijdige Vlaamse regering en een Brussels kluwen van slechte wil. Dat blijkt althans uit het Rand-debat dat Brussel Deze Week vorige week organiseerde tussen de burgemeesters Hans Bonte (SP.A) en Willy Segers (N-VA).

Voor het debat in het Literair Salon van Muntpunt, de Hoofdstedelijke Bibliotheek, waren er heel wat mensen afgezakt. Uit de Rand, uiteraard, maar evengoed uit de regio Leuven. En uit Brussel zelf, natuurlijk. Volgens ingewijden waren er rond de 90 mensen aanwezig. Maar net zoals bij Congolese betogingen willen wij dat cijfer relativeren. Gezien het opgemerkte percentage Vlaams-Brusselse politici achteraan de zaal, ook.

Opvallend: eigenlijk was het debat geen debat, want Willy Segers, nog geen jaar burgemeester van Dilbeek, en Hans Bonte, nog geen jaar burgemeester van Vilvoorde, waren het vaak met elkaar eens. Zeker, de laatste zegt dat het voorstel van de eerste - een afzonderlijk statuut voor de Vlaamse Rand - nu niet zo dringend is, en dat er vooral geld op tafel moet komen. En dat de bevoegde Randminister Geert Bourgeois, van dezelfde partij als Willy Segers, de Rand niet kent. Maar voorts: burgemeester zijn is vooral een praktisch beroep; praktische oplossingen bedenken voor praktische problemen op kleine en grotere schaal. En net in die filosofie vinden Segers en Bonte elkaar.

Wil dat zeggen dat beide heren de problemen op dezelfde manier willen aanpakken? Nou, nee, en wel omdat Dilbeek nog iets anders is dan Vilvoorde. In Dilbeek geeft Segers zichzelf de ruimte om te experimenteren met taalbeleid: hij gelooft dat de eerste contacten van inwijkelingen met de overheid soepeler kunnen, vooropgesteld dat men die goede wil niet als definitief verworven beschouwt.

In Vilvoorde is men ook soepel, maar hamert men toch sterk op het Nederlands. Niet alleen omdat het zo'n mooie taal is, maar vooral omdat men zich opwerkt als men Nederlands spreekt. Men kan vrienden maken, de kleine wegbrengen en een woordje wisselen met de juf, en men kan naar de bakker gaan en gewoon doen wat generaties Franstaligen zo moeilijk vonden. Zeggen: "Een bruin gesneden brood, alstublieft." Sociaal weefsel, weet u wel. Hij zal het misschien niet zo zien, maar eigenlijk is de Vlaamse strijd voor Hans Bonte een sociale strijd. Toch?

Maar waar beide heren echt de stuipen van krijgen, is van Brussel. Ja, men wil samenwerken, maar men kijkt eigenlijk meer met een zekere treurnis naar de hoofdstad, die aangrenzende chaos. Bonte heeft heimwee naar de stad waar hij ooit uit weg ging, Molenbeek, maar zegt ook onomwonden dat Brussel erop achteruitgaat. De verschillende bevoegdheden. De versnippering. "Als we problemen niet grensoverschrijdend aanpakken, zal de Rand worden zoals Brussel," vertelde Hans Bonte. Eigenlijk wil hij zich dus meer actief kunnen moeien met het Brusselse beleid. Segers wil daarentegen vooral samenwerken van gemeente tot gemeente: hij zou graag contact leggen met Molenbeek, dat grenst aan Dilbeek.

Bonte en Segers willen zich met zoveel mogelijk steden en gemeenten profileren als De Vlaamse Rand. Want Brussel is dan wel ver weg, de Vlaamse regering is dat ook. Nochtans zitten zowel SP.A als N-VA in die regering.