1 op de 3 sociale woningen te groot of te klein

Brussel heeft niet enkel een erg lange wachtlijst voor sociale woningen. Ruim een op de drie sociale woningen is ook te groot of te klein voor zijn huurders. MR en N-VA vinden dat de regering te weinig doet om huurders en woningen op elkaar af te stemmen.

Brussel telde in 2020 40.000 sociale woningen, waarvan er 4.200 leegstaan, ruim 10 procent dus. Van de bewoonde woningen blijken bovendien 18,6 procent te groot voor de bewoners, terwijl nog eens 18,8 procent in een te kleine woning woont. Dat blijkt uit cijfers die Brussels parlementslid Mathias Vanden Borre (N-VA) opvroeg bij bevoegd staatssecretaris Nawal Ben Hamou (PS).

Parlementsleden Bertin Mampaka (MR) en Mathias Vanden Borre ondervroegen de staatssecretaris vorige week over de kwestie in het parlement. Mampaka stelt voor om het makkelijker te maken om huurders te laten wisselen naar een woning van een andere sociale huisvestingsmaatschappij. Brussel telt vandaag 16 van die maatschappijen (voor een recente fusie waren het er 33).

Vanden Borre van zijn kant wijst erop dat huurders die in een woning wonen die meer dan één kamer te veel telt, daarvoor een huurtoeslag dienen te betalen, maar dat die in de praktijk amper wordt gevraagd. “Kortom, de regels worden nauwelijks nageleefd en gehandhaafd in Brussel. Dat moeten we helaas al te vaak vaststellen.”

De Brusselse Gewestelijke Huisvestingsmaatschappij laat alvast weten dat de uitspraken van Vanden Borre onjuist zijn. "De huurtoeslag wordt wel degelijk gevraagd aan sociale huurders die in een te grote woning wonen, volgens de regels in de wetgeving. De wetgeving bepaalt ook dat deze toeslag niet moet worden betaald als huurders ouder zijn dan 60, een handicap hebben of een aanvraag voor een mutatie heeft ingediend. In veel gevallen is dit zo, daarom kan de toeslag in de praktijk amper geïnd worden."

Voor het N-VA-parlementslid zijn de regels omtrent overplaatsingen van huurders ook te streng. “Een van die absurd strenge regels houdt in dat een verhuizing alleen mogelijk is binnen eenzelfde gemeente of binnen een straal van 5 km. Die regel zou toch versoepeld moeten worden, bijvoorbeeld om de verhuizing van sociale huurders tussen openbare vastgoedmaatschappijen of van een openbare vastgoedmaatschappij naar een andere speler (...) mogelijk te maken.”

Ook die uitspraak van het parlementslid is volgens de BGHM niet exact. "Huurders krijgen wel degelijk voorstellen die verder dan 5 kilometer van hun huidige woonst liggen, alleen kunnen ze in dat geval weigeren zonder dat te motiveren."

Volgens staatssecretaris Nawal Ben Hamou zijn mutaties tussen huisvestingsmaatschappij geen oplossing. “Huurders willen in hun wijk blijven, vooral grote gezinnen die hun leven in de buurt hebben georganiseerd en niet bereid zijn om naar een volledige nieuwe wijk te verhuizen.” De maatschappijen hebben bovendien al hun handen vol met vragen voor verhuizingen binnen het eigen bewonersbestand, weet Ben Hamou.

De meeste bewoners die in een te groot appartement wonen, zijn oudere mensen, weet de staatssecretaris nog, en ook die willen in hun woning blijven. “De maatschappijen kunnen ze wettelijk ook niet verbieden om te verhuizen.”

Vanden Borre vindt dat Ben Hamou draalt. “Uw beleid is helemaal niet sociaal. De sociale huurders zijn niet uw prioriteit. U doet niets om de problemen op te lossen.”

Ben Hamou van haar kant laat weten dat er een werkgroep is gestart, die de kwestie van de overstappen naar andere huisvestingsmaatschappijen onderzoekt. Een eerdere werkgroep die hetzelfde thema moest onderzoeken in de vorige legislatuur schoot volgens de staatssecretaris nooit in actie en presenteerde dan ook nooit conclusies.