Algerijns jolijt en Senegalese spijt: Afrika Cup kleurt Brussels

Dat de Africa Cup leeft in Brussel, is een understatement. De hoofdstad was vrijdagavond in de ban van de finale tussen Algerije en Senegal. De Afrikaanse gemeenschap hing tussen spanning en hoop, tussen treurnis en intens geluk. De Algerijnen kregen het laatste woord en bouwden op de centrale lanen een stevig feestje tot in de vroege uurtjes. De Matongéwijk stroomde daarentegen aan sneltempo leeg. BRUZZ liep een avond mee met beide gemeenschappen en beleefde de Africa Cup-gekte vanop de eerste rij.

Het was al een tijdje voor de wedstrijd koppenlopen in Matongé. Elsenaar Thierno Niang loodst ons door de drukte. “Er zijn drie feestzones vanavond”, roept hij ons boven de speakers met pompende Senegalese muziek toe. “Hier aan de Vip Senegal, iets verder aan Kuumba en om de hoek in de vredestraat bij Nancy.”

In La Signare, de Senegalese bar van Nancy Mbaye, kunnen we nog een plekje bemachtigen. Daar treffen we wijkagent Nico Coenen, genietend van de sfeer voor de match. “Dit is heel belangrijk voor de Senegalezen. Ze staan al sinds 14u op straat met muziekboxen en djembes.”

Aan Lemonnier zitten de terrassen goed vol. Daar zijn het Algerijnse spreekkoren die ons naar de Arbeidsdoorgang leiden, een oude gallerie tussen de Lemonnier- en de Stalingradlaan. Honderden uitbundige jongemannen zitten of staan er op krakkemikkige stoeltjes, met verse muntthee en welklinkende leuzes in de mond. “One, two, three: viva l’Algérie”, schreeuwen ze in koor naar het grote televisiescherm. “Dit is voor het noodlijdende volk!”

De match is amper gestart of er weerklinkt bovenmatig gejuich bij enkelingen in de gallerij. De live uitzending hapert, waardoor naar de smartphone gegrepen werd. Op het scherm is niets te zien, maar één ding is duidelijk: Algerije kwam op voorsprong.

Iedereen springt recht, de eerste vuurpijlen worden aangestoken. “Het is al feest”, riep Yanis ons toe. Om de zenuwen te bekoelen, steekt hij zijn vierde sigaret op. De wedstrijd is drie minuten bezig. In La Signare dringt het snelle doelpunt niet meteen door. De Senegalezen zijn op snelheid gepakt, letterlijk en figuurlijk. Maar de hoop op een goede afloop leeft nog.

Bissap en Duvels

In Sint-Gillis, op de derde verdieping van het Centre Hellenique, ontmoeten we Nedjoua en haar dochter Najer, die een zaal afhuurden om met zo’n 150 Algerijnen de wedstrijd te bekijken. We krijgen een bordje met zoet en zout lekkers. Het gaat er gemoedelijker aan toe, maar de hartstocht is er niet minder op. “We staan 0-1 voor en de sfeer is goed. Ik voel veel liefde”, zegt Nedjoua.

In Matongé is de sfeer tegen de rust al iets bedrukter. Nancy, die al de hele avond op dubbel tempo Bissap en Duvels staat te serveren, gelooft er nog in. Maar ook bij haar wordt de glimlach geforceerd. Tussen de dansende mensen vallen ook de eerste matchanalyses. “De Algerijnen spelen vuil”, “ze rekken tijd”, “we geraken niet door hun defensie”, klinkt het foeterend.

De hele tweede helft is een lange doodstrijd. De Senegalezen dringen aan, maar Algerije houdt stand. Bij elke mislukte poging gaan de decibels in Sint-Gillis de hoogte in. Sommige Algerijnen kunnen de spanning niet aan, en lopen voor frisse lucht naar buiten. Anderen slaan hun handen voor de ogen, maar piepen tussen de vingers door om toch maar niets te missen. Intussen ebt het geloof in het Senegalese kamp weg. “Dat deze degoutante match maar snel gedaan is”, horen we iemand fluisteren.

Hartzeer en gelukskreten

Plots rent een man de Elsense bar uit. Hij slaakt een buikkreet van diepe droefheid, huilt tranen met tuiten. Zijn hele lijf is aan het daveren: de droom van Les Lions spat uiteen. Het groepje vrouwen naast ons is niet onder de indruk van de hartzeer. “Mannen hé, ze nemen dat veel te serieus”, zegt een van hen. “Waarschijnlijk had hij geld op de match ingezet”, valt een andere haar bij. Maar het zijn niet de laatste tranen van de avond.

Ook in Sint-Gillis houdt men de ogen niet droog. Na het laatste fluitsignaal vliegen de Algerijnen elkaar in de armen. One, two, three: viva l'Algérie klinkt nu ook in het intieme zaaltje beestachtiger dan voordien. Het zijn oerkreten van intens geluk en enorme trots. Moeder, zoon, vrouw en dochter: iedereen springt meteen in de wagen. Toeterend gaat het in kolonne richting de Beurs. Er was taart voorzien, maar die wordt ingepakt en meegenomen.

Vlaamse pretoogjes

Matongé stroomt aan sneltempo leeg. Al snel lijkt het opnieuw een doordeweekse vrijdagavond in de Waversesteenweg. De Senegalese vlag blijft nog even hangen, maar de fut is eruit. Dat staat in schril contrast met de wapperende Algerijnse vlaggen aan de Beurs en op de Lemonnierlaan. Nedjoua en haar familie verdwijnen in de dansende massa. Met pretoogjes kijkt de Dansaertvlaming nieuwsgierig toe.

Eén vrouw bleef achter in Sint-Gillis. Overmand door emoties, ging de Algerijnse van haar sus. Maar ze maakt het goed. "One, two, three: viva l'Algérie", roept de Algerijnse ons toe voor ze in de ambulance wordt gezet. Haar glimlach spreekt boekdelen.