Annelies De Rouck: van Big Apple naar Zinnekestad

Waarom hebt u de VS verlaten? Bent u op de vlucht geslagen voor Trump?
Annelies De Rouck: Het verhaal is complexer dan dat, maar het is zeker een keerpunt geweest. Zijn verkiezing sloeg in New York in als een bom. Ik weet nog dat ik het nieuws op mijn telefoon las, half slapend, midden in de nacht. Ik hoopte dat het een nachtmerrie was en dat Hillary Clinton de volgende dag uitgeroepen zou worden tot eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten. Maar het werd een grijze en mistige dag. De stad was in rouw gehuld, het ongeloof was groot.

Misschien leefde u in een bubbel en leerde u pas door het succes van Trump de onderbuik van Amerika kennen.
De Rouck: New York is natuurlijk een liberaal bastion, waar je minder geconfronteerd wordt met fanatieke evangelische christenen en wapenfreaks. Het is een stad van intellec­tuelen en buitenlanders.Erg vooruitstrevend. Tegelijk is het de meest Amerikaanse stad, omdat New York verstrengeld is met de waarden waarop de VS gebaseerd zijn. Mensen die daar aankomen, hebben de ambitie om de American dream waar te maken en zijn bereid om de survival of the fittest te ondergaan. New York is zo duur en competitief dat je niet bij de pakken kunt blijven zitten. Films en tv-series hebben er voor Europeanen ook een iconische plek van gemaakt.

Waren er, behalve Trump, nog andere redenen om de stad na negen jaar de rug toe te keren?
De Rouck: Het einde van de relatie met mijn Amerikaanse vriend gaf me de vrijheid om te verhuizen. Ik wilde na vijftien jaar wonen in Londen, Amsterdam en New York ook de banden met het thuisfront in Zele weer aanhalen. Mijn ouders reizen niet graag en mijn jongere zus heeft twee kindjes die ik graag zie. En het systeem in Amerika is behoorlijk ziek, zeker als je ouder wordt.De kosten voor gezondheidszorg, school en kinderopvang lopen hoog op. Een vriendin van mij moest met de dokter onderhandelen over de prijs van een epidurale verdoving, terwijl ze weeën had. Ik hoorde van peuters van twee die op gesprek moesten komen om een plaats te krijgen in een school.

Koos u bewust voor Brussel als nieuwe uitvalsbasis?
De Rouck: Ik dacht dat ik gemakkelijker zou kunnen aarden in een meertalige, kosmopolitische stad. Geef toe: Brussel is de enige wereldstad van België. Ik hou van Antwerpen en Gent, en ga er geregeld vriendinnen bezoeken, maar daar heerst veel meer een ‘ons kent ons’-mentaliteit.Ik snakte ook naar anonimiteit. In het idyllische kustdorpje Bellport op Long Island, waar ik het laatste anderhalf jaar een coffeeshop uitbaatte, kende iedereen mij en werd ik voortdurend aangesproken. Omdat ik graag reis, is Brussel ideaal gelegen, dicht bij de luchthaven en internationale treinverbindingen. Ook in het binnenland neem ik de trein. De NMBS is dik oké als je Amerikaanse treinen gewoon bent. Comfortabel en betaalbaar.

Hebt u zich als nieuwkomer ook al geërgerd aan Brussel?
De Rouck: Wat me het meeste opvalt, is de gelatenheid. Het politieke systeem maakt het bestuur ondoorzichtig en verantwoordelijkheden worden afgeschoven, zodat er bij de gemiddelde Brusselaar weinig geloof is in verbetering. Ik begrijp maar moeilijk waarom we tolereren dat er zoveel problemen onopgelost blijven door ‘het systeem’ en ‘de bevoegdheden’. Ik mis de Amerikaanse can-do-mentaliteit.

Er zijn nochtans genoeg concrete problemen in Brussel die om een oplossing smeken, zoals de verkeers­ellende en het gebrek aan zorg voor de openbare ruimte. De binnenstad voelt voor mij soms onherbergzaam en seedy (verwaarloosd, red.) aan, alsof de stad buurten heeft opgegeven.

Ik bots af en toe op stapels vuilniszakken of een stilliggende werf, die herschapen is in een grote modderput. Horen er casino’s thuis op een steenworp van de Beurs? En zijn de lichtshows op de Grote Markt smaakvol? Dat is wel het beeld dat toeristen en bezoekers van Brussel opvangen. De stad maakt het je niet gemakkelijk om van haar te houden.Anderzijds zit er in de chaos een zekere vrijheid die kunstenaars aantrekt. In een stad als Kopenhagen is alles goed geregeld, maar dat kan ook beperkend werken. Je kan er nog weinig aan verbeteren. In Brussel kun je nog iets betekenen voor de maatschappij.

Zou u in de politiek willen stappen om iets te veranderen?
De Rouck: Eerlijk: Open VLD in Vorst heeft me gevraagd om op de lijst te gaan staan bij de gemeenteraadsverkiezingen, maar ik twijfel of ik als gevoelige, creatieve ziel bestand ben tegen die wereld. Vrienden raden het me af omdat ze het politieke systeem verafschuwen. Ik zou wel willen participeren aan de democratie en zo het verschil proberen te maken. Als Vlaamse vrouw ben je in Brussel vandaag gegeerd bij de politieke partijen.

Bent u intussen weer aan de slag?
De Rouck: Ik werk sinds twee weken samen met BaseDesign, een internationaal kantoor dat gespecialiseerd is in branding en design. Ik hou me er bezig met copywriting, creatieve strategie en nieuwe klanten aanbrengen.

Ik geloof zelf sterk in social­impactmarketing, waarbij een opdrachtgever een maatschappelijk relevante boodschap uitdraagt, die aansluit bij de waarden en emoties van millennials. Maar België loopt nog wat achterop op dat vlak.Soms voel ik me met mijn Amerikaanse ideeën een alien van een andere planeet. Ik wil ook, samen met een vriendin, een markt organiseren waar Belgische makers authentieke kwaliteitsproducten voorstellen, van voeding en drankjes tot mode en design. De zomereditie zou in Knokke plaatsvinden en de wintereditie in Brussel.

Is de modewereld voor u een afgesloten hoofdstuk?
De Rouck: Als kind las ik al modebladen en met het merk Seilenna heb ik mijn eigen badmodelijn kunnen ontwikkelen. Mode boeit me nog altijd, maar ik heb de dagelijkse realiteit leren kennen, ontdaan van de glamour. Het is keihard werken. Ideeën bedenken en uitwerken vond ik geweldig, maar een modebedrijf is ook een logistiek monster.

Ik moest op tijd materialen bestellen, artikelen leveren, deadlines respecteren, zodat ik voortdurend vastzat in andermans agenda. Ik verwierf wel prestige, maar kreeg weinig brood op de plank. Ook bij mijn koffiebar was ik verantwoordelijk voor personeel en infrastructuur.

Hebt u tijd voor hobby’s?
De Rouck: Ik ben bezig mijn appartement aan Altitude Cent in Vorst in te richten en schuim daarom vintagemarkten af. Ik doe yoga, ga wandelen in het Zoniënwoud en lees veel. Ik ben een echte informatiespons. En ik investeer veel tijd in mijn sociaal leven. In België spreek je minder spontaan af met vrienden en moet je meer op voorhand plannen.

Slotvraag: waar ziet u zichzelf binnen enkele jaren?
De Rouck: Goh, ik ben niet zo’n planner. Ik hoop dat ik over een jaar mijn draai in Brussel volledig gevonden heb. Ik wil ook blijven reizen en de wereld begrijpen. Dat avontuurlijke en nomadische heb ik van mijn vader. Hij was vroeger scheepskapitein en voer al op zijn veertiende naar Brazilië.