Brusselaars in de frontlinie (15): Farah Housni, ploegbaas bij Sibelga

Elke avond weerklinkt in de straten applaus voor het medisch personeel. Terecht. Maar naast ziekenhuispersoneel staan nog tal van minder belichte beroepen vandaag in de frontlijn. Of het nu kassiersters, welzijns­werkers, apothekers of agenten zijn, allemaal zorgen ze ervoor dat de stad ook in tijden van een pandemie niet stilvalt. Vandaag: Farah Housni, ploegbaas bij Sibelga.

Farah Housni is een geboren en getogen Marollien. Hoewel hij inmiddels in Sint-Pieters-Leeuw woont, lonkt zijn hart nog steeds naar de hoofstad en werkt hij ook bij Sibelga in Brussel. "We hebben een belangrijke rol voor de stad. We leveren de energie die nodig is voor koken, het licht en voor de Whatsapp die wij gebruiken."

Housni heeft technisch onderwijs gevolgd, is daarna een tijdje elektricien en studeert verder in de richting van verwarmingen en airconditioning. Bij Sibelga komen zijn sociale en technische interesses samen. Twaalf jaar lang werkt Housni op de dienst dringende interventies, inmiddels gaat hij minder vaak de stad in.

Explosies of een CO-vergiftiging vallen hem het zwaarst. "We komen tegelijkertijd tussen met de brandweer en de politie. De beelden van de dingen die we daar aantreffen, malen die eerste nacht nog wel door mijn hoofd. Maar we hebben ook zoveel mensen gered, dat geeft een evenwicht."

Technisch is er sinds het coronavirus weinig veranderd. Maar op sociaal vlak is alles veranderd. "De sfeer is anders, klanten hebben meer stress. Ze krijgen eerst een briefing van de dispatching, waarin hen wordt verteld dat ze moeten afstand houden. Ze moeten ook op voorhand laten weten of ze zieken in huis hebben. In dat geval dragen we een pak."

Dat pak dragen medewerkers van Sibelga ook als de afstand niet bewaakt kan worden: als ze bijvoorbeeld via de eigenaar naar de kelder moeten. "De bescherming is er niet alleen voor ons, maar ook voor de klant," legt Housni uit. "Iedereen kan het virus dragen zonder symptomen te hebben. Het is dus ook een vorm van geruststelling."

De niet-dringende interventies zijn uitgesteld, Sibelga vraagt mensen om zelf de meterstand op te meten. "Het aantal contacten zou anders enorm zijn," legt Housni die keuze uit. "Onze medewerkers komen daarvoor dagelijks bij vijftig tot zestig mensen thuis." Op de centrale is het al even rustig. "Ik heb helemaal geen fysiek contact meer met de collega's. Alles gaat via Whatsapp en mail."

Hoewel alle Brusselaars hun gas en elektriciteit tijdens de crisis misschien nog wel harder nodig hebbben dan anders, wijst Housni ook vooral naar het zorgpersoneel als de echte helden. "Chapeau voor de verpleegkundigen," zegt Housni daarom. "Psychologisch is wat zij meemaken denk ik het zwaarst." En wat gaat hij zelf doen als dit allemaal voorbij is? "Het is anderhalve maand geleden dat ik mijn ouders nog heb gezien. Hen ga ik het eerst in mijn armen nemen, en daarna mijn collega's."