Brusselaars in de frontlinie (7): brandweerman en ambulancier Dino Cavaleri

Elke avond weerklinkt in de straten applaus voor het medisch personeel. Terecht. Maar naast ziekenhuispersoneel staan nog tal van minder belichte beroepen vandaag in de frontlijn. Of het nu kassiersters, welzijns­werkers, apothekers of agenten zijn, allemaal zorgen ze ervoor dat de stad ook in tijden van pandemie niet stilvalt. Vandaag: pompier en ambulancier Dino Cavaleri.

Cavaleri heeft er al een indrukwekkende staat van dienst opzitten. Al bijna 20 jaar trekt hij er iedere dag op uit als ambulancier en brandweerman. Als “echte molenbeekois”, woont hij al van kinds af aan in Brussel. “Ik startte ooit bij de carrosserie van de brandweer. Ik wist toen niet eens dat in Brussel de brandweer alle ambulances beheert. Rond mijn 26ste heb ik het brandweer examen gedaan, en nooit terug gekeken”.

Cavaleri heeft in al die jaren veel gezien, maar het zijn de momenten in het begin van zijn carrière die hem bijblijven. “Mijn eerste interventie als brandweerman was een van de ergste dingen die ik ooit heb meegemaakt. Terwijl de ouders naar de winkel waren, was één van de vijf kinderen die thuis bleven met een paar lucifers beginnen spelen.”

“Toen wij toekwamen waren twee kinderen het huis uitgeraakt, maar hoorde je de schreeuwen van de tweeling binnen tot waar wij stonden. De ene overleed in het ziekenhuis, de andere onderweg, in de ambulance. Maar er was nog één kind in het huis, een meisje. Haar grootvader probeerde de brand in te lopen om haar te redden, maar het was al te laat. Dat vergeet ik nooit meer.”

Het werk in de kazernes ziet er sinds het begin van de corona-crisis heel anders uit dan normaal. “De sociale-afstandsregels worden in acht genomen,” zegt Cavaleri, die ook verantwoordelijke is voor de ontsmettingsregels voor zijn kazerne, “maar het is vooral belangrijk om de juiste beschermende materiaal te dragen als we op interventie gaan, zo met zijn zessen in een autopomp of met twee in een ambulance”.

“We krijgen een stuk minder oproepen voor verkeersongevallen of voor letsels door een nachtje goed uitgaan. Maar we worden veel meer opgeroepen voor Covid 19-gerelateerde symptomen. Ongeacht het soort oproepen moeten we zeer voorzichtig zijn, want iedereen kan besmet zijn.”

Maar het grootste verschil voelt Cavaleri thuis en onderling bij zijn collega’s. “Ik ben getrouwd en heb twee dochters. Zij benadrukken telkens opnieuw dat ik voorzichtig moet zijn. Normaal laat ik de tristesse, stress en angst die het werk met zich meebrengt in de kazerne, maar nu neem ik de updates van de ontsmettingsregels wel mee naar huis. Je kan niet voorzichtig genoeg zijn.”

“Wie dit beroep doet, weet dat er risico’s mee verbonden zijn. Zelfs in de kazerne weten we dat elk moment het alarm kan afgaan en we ons naar een potentieel gevaarlijke omgeving moeten begeven. Maar met corona is de druk anders, je kan nog zo sterk en onbevreesd zijn: je kan altijd besmet worden, op dag 2 jouw gezin besmetten, op dag 4 zelf ziek worden en op dag 7 overlijden. Dan maakt het niet uit wat voor een stoere brandweerman je bent.”

Cavaleri vindt het applaus een mooi signaal: “Dat is een hart onder de riem, niet alleen voor zorgverleners maar ook voor de mensen zelf. Het is haast een ontlading. Het applaus herinnert er ons, al die zorgverleners die al jaren kreunen onder de opeenvolgende besparingen, aan dat we niet alleen zijn en dat er een hele bevolking achter ons staat. Maar wij doen onze job uit liefde voor het beroep: als het applaus ophoudt, dan blijven wij verder werken.”