Brusselaars in de frontlinie (2): apotheker Saïd Bounouch

Elke avond weerklinkt in de straten applaus voor het medisch personeel. Terecht. Maar naast ziekenhuispersoneel staan nog tal van minder belichte beroepen vandaag in de frontlijn. Of het nu kassiersters, welzijns­werkers, apothekers of agenten zijn, allemaal zorgen ze ervoor dat de stad ook in tijden van pandemie niet stilvalt. Vandaag: apotheker Saïd Bounouch.

Met oranje plakband heeft apotheker Saïd Bounouch (51) de looprichtingen afgeplakt in zijn winkel in de Schaarbeekse Helmetwijk. Rechts van een middenwand met producten loop je naar binnen. De linkerkant van de zaak is momenteel voorbehouden voor wie weer naar buiten gaat, “zodat mensen elkaar zo min mogelijk kruisen”.

Saïd gaat straks ook plexiglas op zijn toonbank installeren. Elk van de drie werkstations in zijn apotheek krijgt een plaat. “Zo kan ik het risico voor mezelf en mijn medewerkers verminderen. We dragen geen mondmaskers, we hebben er trouwens geen.

Die zijn vooral belangrijk voor medisch personeel en mensen die zelf ziek zijn. Wij vertrekken van het principe dat we veilig zijn als klanten op meer dan een meter afstand blijven. Maar je weet nooit of mensen gaan schreeuwen, of zich voorover buigen over de toonbank, en op die manier microdruppeltjes met het virus verspreiden.”

Op de toonbank verspreiden twee verstuivers de hele dag essentiële oliën. “Ik heb altijd al de gewoonte gehad om die te laten verdampen”, zegt Bounouch. “Ze hebben helende, en sommige zelfs antivirale, eigenschappen. Ze werken als een soort barrière tegen het virus.”

Nadat de overheid op 12 maart aankondigde dat scholen, cafés en restaurants moesten sluiten, werd de apotheek een week lang belegerd. “Door mensen die in paniek waren. Zij kochten vooral paracetamol en desinfecterende handengel, en ze waren op zoek naar mondmaskers. Het zijn dezelfde mensen die wc-papier hamsterden in de supermarkten. Ik probeer zulke klanten vooral gerust te stellen. Als ze een mondmasker willen, zeg ik dat ik er ook geen draag.”

Ondertussen heeft Saïd, net als de meesten van zijn vakgenoten, de boodschap opgehangen dat mondmaskers en handengel niet meer te verkrijgen zijn. “Elke dag honderd keer hetzelfde herhalen, is nogal vermoeiend. Vooral omdat mensen blijven aandringen, blijven vragen wanneer die zaken wel weer beschikbaar zullen zijn. Maar daar hebben we geen zicht op.”

“Wij blijven voorzichtig, maar we proberen te relativeren. Als het ebola was die woedde, dan zou ik me veel meer zorgen maken. Dit is veel minder dodelijk maar wel besmettelijker. We moeten dus gewoon de vereiste afstanden respecteren. Als dat gebeurt, hadden de winkels volgens mij open kunnen blijven. Ik denk aan al die kleine zelfstandigen die achteraf het gelag zullen moeten betalen.”

Volksgezondheid zal de balans moeten opmaken, vindt Saïd. “Er zijn veel lacunes. Het feit dat we geen mondmaskers hebben. Dat we in allerijl mondmaskers in het buitenland moeten bestellen, en dan niet de goede krijgen. We zijn niet goed voorbereid.

Zuid-Korea heeft de bevolking niet verplicht om thuis te blijven, maar concentreerde zich op mensen testen. Zij hebben zo de pandemie snel kunnen beheersen, en hun economie is er bijna niet door geraakt. Als ik zie hoe de Koreanen het aangepakt hebben, ben ik kwaad. We hadden levens kunnen redden.”