Brusselaars over hun coronahuisdier: 'Een bolletje liefde in huis'

Het is verslavend én toegelaten plezier in een jaar waarin dat bijzonder schaars was: een huisdier in huis. Nu we zoveel thuiswerken is dit het perfecte moment, dachten deze Brusselaars, die sinds maart voor het eerst een hond of kat in huis namen. “Ze luistert goed, dat is wat een mens nodig heeft tijdens de quarantaine.”

In de eerste lockdown had Stefie Servranckx het erg druk met haar werk, terwijl haar vriend tijdelijk werkloos was. Servranckx (47) woont – deeltijds met haar elfjarige dochter Fin – in een huis met tuin in Jette.

“Het waren verschillende werelden. Mijn vriend kwam met zijn kinderen in de tuin 'vakantie vieren', mijn dochter vond het leuk om zoveel te kunnen spelen, en ik probeerde tegelijk werk te verzetten. Die cultuurclash leidde uiteindelijk tot een breuk met mijn lief. Ik heb wel een paar maanden nodig gehad om die periode te verwerken.”

Het gedwongen thuiszitten deed Servranckx over haar leven nadenken. “Ik vroeg me af waar ik op dat moment gelukkig van zou worden: alleen naar buiten gaan, de natuur in. Zo begon ik voor het eerst in mijn leven een hond te overwegen: iets wat ik tien of zelfs vijf jaar geleden nooit had gedaan. Toen stond ik liever op de tafel te dansen (lacht).”

Via een West-Vlaams asiel kwam op 12 september Asta in haar leven, een 'slanke Roemeense dame' die al drie levensjaren in een kooi had doorgebracht en vanuit haar mand loensend het gesprek gadeslaat.

“Uit verveling had ze de binnenkanten van haar poten stukgelikt, ze was graatmager en enorm bang. Tot ik haar na twee weken manu militari een wandelharnasje heb aangetrokken en op straat heb neergeploft. Asta was na een halve minuut enthousiast. En dat is ze nu nog altijd.”

Samen gaan ze nu elke dag op stap, en daar worden ze allebei gelukkiger van. “In die eerste lockdown dronk ik rond vijf uur een aperitiefje, met een sigaret erbij, om de dag af te sluiten. Nu ga ik in plaats daarvan met de hond uitwaaien: op werkdagen minstens drie-vier kilometer, op de andere dagen makkelijk tot tien kilometer. Sinds februari heb ik een abonnement op plukboerderij Courjette. Nu stap ik minstens twee keer per week het Laarbeekbos door, gewoon voor een bos sla of drie preistengels.”

Thuiswerken

Sinds het begin van de coronacrisis beslisten veel Brusselaars net als Servranckx een huisdier te nemen. Ze zijn vaker thuis, hebben meer tijd en minder sociale contacten dan anders.

Kaoutar Dezdouz, Cédric Vanden Bosch en hun huisgenoot Tom (alle drie 30) namen zo in september Pythagore – Pytha voor de vrienden – in huis. De 'hypersociale' wit-bruine lapjeskater komt als je hem roept, demonstreert Vanden Bosch in een videocall vanuit hun appartement in Elsene.

Terwijl Pytha snorrend kopjes geeft, vertelt hij: “We werken alle drie fulltime van thuis uit, dus dit was het ideale moment om een kat te nemen.” Dezdouz: “Hij volgt ons overal, hij slaapt in de buurt. Het is alsof we een gezin zijn dat er een nieuw familielid bij heeft.”

“Hij brengt leven in huis, en dat doet enorm deugd. Het is een bolletje liefde, ik denk dat ik hem vaker knuffel dan jou, Céd (lacht). We hebben steeds minder sociale contacten, en daar helpt de kat toch bij.”

“Je moet ook zorgen voor een kat, het is een extra verantwoordelijkheid die we onder ons drie verdelen,” vult Vanden Bosch aan. “En als je ziet dat hij gelukkig is, dan word je daar zelf ook gelukkiger van.”

Asta snuffelt tijdens wandelingen de grond af en schiet soms als een pijl uit een boog een interessant geurspoor achterna, beschrijft Servranckx wat geluk inhoudt voor haar hazewindmix. “Zodanig abrupt dat ik er bijna een whiplash aan overhoud. Die hond is sterk! Ik heb er stevige beenspieren door gekweekt, ik maak mijn hoofd leeg, ik raak met anderen aan de praat. Als mijn dochter er is, gaat ze mee. Dan heeft ze niet eens door dat ze vijf kilometer heeft gestapt, terwijl ze niet van wandelen houdt. De avond, die begint nu pas rond een uur of acht.”

Poten op het dashboard

Maar ook thuis heeft de hond heilzame effecten. “In de weken dat Fin er niet is, kookte ik vroeger niet. Nu wel: Asta vindt dat enorm gezellig en drentelt de hele tijd in de keuken rond, zelfs al mag ze niet mee-eten. En je krijgt altijd een warme ontvangst: als ik op kantoor heb gewerkt, reageert ze 's avonds alsof ik eeuwen ben weggeweest. Dan doe ik niet eens mijn jas uit, gewoon wandelharnasje aan en samen de deur uit.”

Intussen zijn Servranckx en haar vriend opnieuw samen. “Ook hij is helemaal fan. Sinds de nieuwe lockdown hebben we Asta zover gekregen dat ze in zijn bestelwagen mee durft, poten op het dashboard, om te gaan wandelen in Halle, Beersel of Zellik.”

De coronacrisis deed Manon Vandewalle (23) en haar vriend Thibault Viaene (31) sneller een volgende stap zetten: samen een hond adopteren.

“We zijn eigenlijk nog niet zo lang samen, iets meer dan een jaar. We hebben tijdens de vorige lockdown twee maanden samen op het appartement van mijn ouders aan zee gewoond. Toen al hadden we het erover dat het toch zo fijn zou zijn om daar een hond te hebben.”

“Maar een hond is de lightversie van een kind, dat doe je niet zomaar. In die periode leek het nog alsof we in het najaar weer ons normale leven zouden hervatten. Normaal gezien zat ik nu een jaar elke dag op het College of Europe in Brugge, wat betekende dat ik niet veel in Brussel zou zijn en Thibault het allemaal alleen had moeten doen, terwijl hij fulltime uit werken ging.”

“In de huidige situatie ben ik nu toch veel meer hier dan in Brugge. Thibault is er opnieuw over begonnen ...” “Nee, Ludo, nee!” springt Viaene op. “Hij deed net een verdachte move.” Terwijl hij naar de balkondeur sprint, draait hond Ludo een drol op het namaakgrastapijt dat ze daar speciaal voor hem hebben gelegd. Ludo, vier dagen in huis, wordt prompt naar buiten gedragen voor een noodwandelingetje.

'Kattenversie van mezelf'

Geen wandelingen voor Bonette, een langharige streepjeskat met een eerbiedwaardige leeftijd. Die ligt liever op de sofa van Marjon Ebraert (28) te soezen. “Ze geeft een beetje leven, ik praat tegen haar. Ze luistert goed, dat is wat een mens nodig heeft tijdens de quarantaine (lacht). Allez, ik heb een vriend, die luistert ook wel.”

Sinds november 2019 woont Ebraert, begeleidster in de bijzondere jeugdzorg, alleen in een studio van veertig vierkante meter in Molenbeek. “Toen ik tijdens de eerste lockdown de hele tijd van thuis uit moest werken, wilde ik wat 'compagnie'. Ik wilde sowieso wel ooit een kat, maar normaal had ik er, denk ik, pas een genomen als ik in een groter huis had gewoond, eerder dat huisje-tuintje-kindje.”

“Via Facebook heb ik er uiteindelijk een gevonden die klonk als een kattenversie van mezelf: 'Soms heeft ze genoeg van aaitjes en dan krijg je een mep.' Voor Bonette had ik bijna een hond geadopteerd, dat zou een impulsieve beslissing door de lockdown zijn geweest. Achteraf ben ik heel blij dat iemand me voor was, want voor een hond moet je echt 24/7 zorgen, en er komt ooit een einde aan corona.”

Sociaal contact

“We snakken momenteel naar meer sociaal contact,” zegt sociaal psycholoog Frank Van Overwalle (VUB).

“Dieren kunnen dat voor een deel opvangen, zeker honden. Zij zijn enorm sociaal, net als wij. Wist je dat honden als enige diersoort vingeraanwijzingen kunnen begrijpen? Ze hebben dezelfde basisemoties als mensen, waardoor mensen die ook makkelijk kunnen lezen.”

“Ik heb het gevoel dat katten je emoties kunnen aanvoelen,” zegt Marjon Ebraert. “Als ik er nood aan heb, komt Bonette bij me liggen. In het voorjaar heb ik het niet zo moeilijk gehad. Het was allemaal nieuw, het weer was goed, je denkt nog dat je 'jezelf zal heruitvinden'. Maar nu is het veel lastiger. Ik ben dus heel blij dat ik Bonette sinds september in huis heb, omdat ik haar nu eigenlijk wel nodig heb.”

“Mijn zus is net bevallen van haar tweede kindje, dat was de eerste keer dat Bonette op mijn bed gesprongen is. Dat zou ik normaal niet toelaten, maar ik was toen heel emotioneel. Ik heb een beetje een moeilijke maand. Het werk is niet zoals ik het normaal zou doen, er waren wat strubbelingen met mijn vriend, de feestdagen zullen veel minder leuk zijn. Maar dan is nu Bonette daar om scheel naar mij te staren, waardoor ze volgens mij aan het luisteren is. Terwijl zij waarschijnlijk gewoon denkt: wanneer krijg ik nu eten? (lacht)”

Van Overwalle noemt dat het 'vermenselijken' van dieren. “De neiging om in dieren dezelfde gevoelens en gedachten als in onszelf te zien. Zo worden dieren automatisch deel van de familie. Dat zie je ook in studies: ouders verwisselen de namen van hun kinderen niet alleen onderling, maar ook met de naam van de hond of kat. Zo zeer is die deel van de familie.”

Huidhonger

Ook huidhonger kun je met een huisdier oplossen, zegt Van Overwalle. “Zeker een hond of kat kun je eens goed vastpakken, en dat is belangrijk voor ons welzijn. De hartslag van gestreste mensen kalmeert al enkel en alleen als je hun hand vastpakt.”

Het wetenschappelijke tijdschrift Science rapporteerde over een Japanse studie waaruit blijkt dat hondeneigenaars die een half uur geregeld hun hond in de ogen keken, drie keer zoveel van het kalmerende hormoon oxytocine in hun systeem hadden. Oxytocine komt vrij bij alle positieve sociale contacten, van een vrijpartij of een knuffel tot een lachbui met vrienden.

“Als je eenmaal een hond genomen hebt, kan je niet meer zonder denk ik,” vat Servranckx het samen, die ook na corona Asta naadloos in haar leven ziet passen. “Ik werk 3,5 dag per week, waarvan sinds corona anderhalve dag van thuis uit, en ik hoop dat mijn werkgever Atelier Groot Eiland daar in de toekomst ook flexibel in blijft. Ik zie me wel zestig worden met Asta.”

Ook Thibault Viaene verwacht dat zijn werkgever soepeler zal zijn over thuiswerken dan vroeger. “Ik werk als jurist bij de Voetbalbond, en wij verhuizen naar Tubeke. Zelfs voor corona was het daardoor al de bedoeling om mensen twee dagen per week van thuis uit te laten werken. (Streng) Ludo, nee!”

Vandewalle: “Als Thibault nu bijvoorbeeld zou zeggen: ik kom een halve dag naar kantoor voor die meeting, maar daarna ga ik naar huis voor de hond, dan zullen ze daar nu veel begripvoller tegenover staan dan we in april hadden durven te denken. Als de coronatoestand er niet was geweest, als ik niet al wist dat hij minstens twee dagen per week thuis kan werken, hadden we nu nog geen hond.”