Brusselse OCMW’s voeren actie tegen hoge werkdruk: ‘Erger dan nu kan het niet meer’

Negentien Brusselse OCMW’s en hun vakbonden hebben dinsdag betoogd om de aanhoudende problemen in de sector aan te klagen. Ze vragen onder meer aandacht voor een te hoge werkdruk en toenemende agressie tegen het personeel. "Overleg met bevoegde politici heeft voorlopig niets opgeleverd", zegt vakbondsvertegenwoordiger voor ACOD-ABVV Maxime Nys.

Een honderdtal betogers zijn dinsdag op straat gekomen om aandacht te vragen voor de aanhoudende problemen binnen de negentien Brusselse OCMW’s. Volgens hen is de hoge werkdruk onhoudbaar geworden en is de sector ondergefinancierd. Ze vragen daarom meer loon, meer personeel en meer aandacht voor het mentaal welzijn van het personeel.

De betoging startte aan het hoofdkantoor van de Brusselse OCMW’s in de Hoogstraat in de Marollen, om druk te zetten op voorzitter Khalid Zian, om nadien naar het kabinet van Karine Lalieux, federaal minister van Sociale Integratie en Armoedebestrijding (PS), te trekken.

“We hebben geen tijd meer om te luisteren naar mensen”, verzucht Victorine Emboe van het OCMW Schaarbeek. “We zijn de laatste tijd meer speurders geworden die voortdurend in administratieve dossiers moeten duiken dan sociale werkers.”

Ook bij Barbara Massagé (OCMW Sint-Jans-Molenbeek) is de werkdruk erg toegenomen. “Sinds de coronacrisis, de energiecrisis en de oorlog in Oekraïne zitten wij met de handen in het haar”, zegt ze. “Molenbeek is bovendien een arme gemeente, de uitdagingen hier zijn groot.”

Agressie

Die werkdruk leidt volgens Victorine regelmatig tot agressie tegenover het OCMW-personeel. “Mensen begrijpen niet waarom hun dossier zo lang aansleept, wat dan weer leidt soms tot laattijdige betaling”, vertelt ze. “Ik ben al verschillende keren bedreigd geweest. Dat blijft hangen.”

Voor Barbara is agressie wekelijkse kost. “Het gaat dan vooral om verbale uitingen, en ik begrijp dat mensen gefrustreerd raken als ze niet meer naar behoren geholpen worden.”

Frieda* komt op straat om meer aandacht te vragen voor mentaal welzijn. Zij werkt ook in een OCMW in Brussel, al wil ze niet vertellen wat haar echte naam is omdat ze schrik heeft om ontslagen te worden. “Ook wij kampen regelmatig met agressie, waardoor we al verschillende keren de politie hebben moeten bellen. Er staan ook standaard veiligheidsagenten voor de deuren van het OCMW, want je weet nooit."

Of Frieda ooit heeft gedacht aan stoppen? “Neen, absoluut niet. Ik doe mijn werk heel graag, maar heb gewoon meer ondersteuning nodig en dat is er vandaag niet.”

Maatregelen

De verwachtingen dat de gesprekken met Lalieux iets zullen opleveren, liggen laag volgens vakbondsvertegenwoordiger voor ACOD-ABVV, Maxime Nys. “We krijgen morele steun, maar als het er op aan komt, dan schuift iedereen de politieke verantwoordelijkheid naar elkaar af.” Aldus Nys.

Ook volgens Rudi De Coster, vakbondssecretaris van het ACV voor Brussel, heeft het gesprek met Lalieux weinig verschil gemaakt. “Ze heeft ons letterlijk verteld dat ze heel veel miljoenen heeft uitgegeven aan de Oekraïnecrisis en dus geen budgetten meer kan vrijmaken voor het OCMW tijdens deze legislatuur.”

Een maatregel die Lalieux nu wel invoert, is het REMI-systeem, een tool dat het toekennen van financiële steun overzichtelijker moet maken voor werknemers. Zestien OCMW's gaan dat systeem gebruiken. Een halve maatregel, vindt De Coster, “Alle beetjes helpen, maar zo’n tool heeft weinig zin als er niet genoeg personeel is.”

De overkoepelende organisatie van de OCMW’s in Brussel richt vanaf 15 mei wel een werkgroep op, maar daar vestigen de vakbonden geen hoop op. “De bedoeling is om de vakbonden meer te betrekken, maar men gaat ons in de realiteit gewoon aan het lijntje houden tot het opnieuw verkiezingen zijn.”

“De tijd dringt”, zegt Nys nog. “Op de stakingsaanzegging in oktober zeiden we dat de situatie heel erg was, maar erger dan nu kan het gewoon niet meer. De situatie binnen de OCMW’s dreigt te ontploffen, dus maatregelen om onze sector te redden, zijn erg nodig.”