De straatdoden van Brussel: Lorenzo

Rond Allerheiligen en Allerzielen trekken mensen massaal naar het kerkhof om hun dierbare overledenen te herdenken. Wat gebeurt er met de mensen die op straat of als gevolg van hun periode op straat aan hun einde komen? Jaar na jaar neemt hun aantal toe, maar al te vaak dooft het verhaal achter die mensen te snel uit. Drie portretten om daar verandering in te brengen. Dit is het verhaal van Lorenzo.

In het appartement van Nadine hangen foto’s en aandenkens aan haar goede vriend Lorenzo, gestorven op een parking dicht bij een caravan waar hij soms sliep. Begraven op haar verjaardag. De doodsoorzaak is onduidelijk. “Hij kon een maand lang niets drinken, alleen water, maar dan kwam er steevast een dag dat hij zich eens goed zat wou drinken,” zegt Nadine. “Die avond was hij op stap gegaan met een lotgenoot, maar deze keer had ik er geen goed oog in.”

De vriendschap tussen Nadine en Lorenzo, afkomstig uit een Oostblokland, begint in een lokale Carrefour. “Ik zag meteen dat hij anders was. Ofwel was hij in een boek verdiept ofwel sloeg hij een praatje met de klanten van de winkel. Hij was zo vriendelijk, zo intelligent. Hij kende enorm veel van cultuur en van Franse literatuur,” vertelt Nadine. Lorenzo blijkt na lange omzwervingen door Europa zijn tentje te hebben opgeslagen in het Zoniënwoud. Daar woont hij, met de goedkeuring van de eigenaar van het perceel, jaren aan een stuk met zijn hond.

“Hij was wel eens bij een vriendinnetje gaan wonen op haar appartement, maar na zes maanden hield hij het daar niet meer uit. De muren kwamen op hem af. Hij trok opnieuw naar datzelfde plekje in het Zoniënwoud. Als een echte vrije man wou hij zich niet binden aan iemand of iets. Zijn enige dierbare bezittingen waren een jas en een T-shirt van Che Guevara,” herinnert Nadine zich.

Tussen Nadine en Lorenzo bloeit een mooie vriendschap. Hij blijft vaak bij haar overnachten. Hij krijgt van haar eten en medicijnen, zij krijgt “het beste gezelschap ooit” in ruil. “Ik zorgde ook voor zijn hond als hij er niet was, hij belde me dan wel een paar keer per dag om te vragen hoe het met zijn beste vriend was.”

Tot 18 oktober 2015. Nadine hoort niets van hem en maakt zich zorgen. “Van ‘s morgens tot ‘s avonds heb ik hem gebeld, gezocht, naar de politie en alle mogelijke ziekenhuizen gebeld. Ik voelde dat er iets mis was.” Rond middernacht krijgt Nadine het slechte nieuws over zijn overlijden. “Hij had me nog gezegd dat ik nooit meer alleen zou zijn voor mijn verjaardag. Mijn verjaardag, dat werd de dag van zijn begrafenis. Maar hij heeft gelijk, ik voel me nooit alleen.” Elke week gaat ze naar zijn graf, om bloemen en foto’s neer te leggen. Op speciale momenten gaat ze naar zijn plekje in het Zoniënwoud, waar ze bloemen voor hem plant. “Dan doe ik altijd zijn T-shirt van Che Guevara aan.”

Het Collectief Straatdoden ijvert ervoor om ook de talloze straatdoden van onze hoofdstad een waardig afscheid te schenken en hun herinnering in leven te houden.