Drugsverslaafden over leven in Brussel: 'Terugval ligt altijd op de loer'

Brussel opent in december de eerste gebruikersruimte voor drugsverslaafden. Transit vzw zal het centrum uitbaten maar helpt nu al heel wat drugsverslaafden hun leven terug op de rails te krijgen. Drie verslaafden omschrijven hun leven van hoogtes en laagtes. "Sommige avonden gaf ik 50.000 euro uit aan viptafels, meisjes en een privéchauffeur. Geld is de gevaarlijkste drug."

Mohammed uit Verviers: "De eenzaamheid is het moeilijkst"

Het cadeau voor mijn achttiende verjaardag was de gevangenis. Daar belandde ik vanwege wat kleine misdrijven en ik ben er ook begonnen het één en ander te proberen. Alles bij elkaar heb ik cannabis, medicatie, alcohol, cocaïne en ook een tijdje heroïne gebruikt, al doe ik dat nu niet meer.”

“Toen ik uit de gevangenis kwam, deed ik interim-jobs. Ik werd ook al heel jong vader. Maar ik had psychologische problemen. Ik vond mezelf toen heel eigenzinnig, maar in werkelijkheid was ik losgekoppeld van de realiteit. Ik was alleen, en dat was het moeilijkste. De drugs werden een compagnon om moeilijke periodes door te komen. Om beter te leven met de afwijzingen.”

“Vanaf toen is het een strijd geweest om te stoppen. Verviers is mijn geboortestad, waar ik de deuren één voor één zag sluiten. Mijn netwerk zag me als verslaafde, met alle problemen die erbij horen. In het begin steunde mijn familie me nog. Misschien duurde het voor hen lang, maar voor mij was het heel snel dat ik niet meer op hen kon rekenen. Gelukkig is mijn dochter in veilige omstandigheden opgegroeid bij haar moeder. Ze is nu 24.”

“Ik ben verschillende keren afgekickt, ik heb ontwenningsprogramma’s gevolgd. Maar als ik buitenkwam, bevond ik me direct weer in dezelfde situatie als op mijn 18e, toen ik de gevangenis verliet en ook mijn plek niet vond in de samenleving. Ik ben een tiental opleidingen begonnen, maar geen van alle heb ik ze afgemaakt. Ik heb de laatste twintig jaar wel van alles gedaan om mijn geld te verdienen: in de fabriek werken, industrieel schoonmaken, dakbedekking, polyvalent medewerker in de bouwsector, bezorger.”

“Ik had op mijn 18e Verviers moeten verlaten en een nieuw leven moeten beginnen zoals ik nu probeer te doen. Dan had ik misschien een kans gehad. Want mijn terugvallen hangen vaak samen met mijn bezoeken aan die stad. Maar ik heb goede herinneringen aan mijn nuchtere periodes. Het blijft hard werken, een terugval ligt altijd op de loer. Al duik ik steeds minder diep. Het is nu alsof ik van mijn paard val en er weer op klim.”

“Wat me op de been houdt, is de hoop dat ik stabiliteit zal vinden. Het begin van de oplossing ligt hier, bij Transit vzw. Het is laagdrempelig, het is niet moeilijk om hier te beginnen. Ik sta nu ook op de wachtlijst voor een ziekenhuis. Ik weet sinds anderhalf jaar dat ik diabetes heb en wil er beter mee leren omgaan. Ik wil een stabiel leven creëren. Ik verlies de moed niet.”

Azz El-Arab uit Luik: "Ik ben geen tox"

Ik ben in 2009 naar België gekomen, waar ik ben getrouwd en een dochter heb gekregen die nu tien jaar oud is. Sabrina betekent alles voor me. Sinds anderhalf jaar gebruik ik coke en cannabis. Na de scheiding ben ik daarmee begonnen. Ik heb allerlei opleidingen gedaan, maar nooit een diploma gehaald. Ik heb niet gestudeerd in Marokko, ik had moeite met het niveau. Ik kon geen werk vinden en daardoor kreeg ik ook binnen mijn huwelijk problemen. Ik was uiteindelijk degene die de scheiding heeft aangevraagd.”

“Wat me ertoe heeft aangezet om te beginnen met drugs, dat is een goede vraag. Ik denk mijn omgeving. Ik heb Luik om die reden verlaten. Daar zijn er ook plekken zoals deze Transit vzw, maar ik ken ze niet goed. Een kennis uit Brussel heeft me meegenomen naar deze plek om me te helpen met mijn administratie. Het is een hele fijne plek, met een goede dienstverlening.”

“Je kunt hier binnen geen drugs gebruiken, dat vind ik ook goed. Een gebruiksruimte, daar heb ik al van gehoord. Maar ik denk dat het beter is als mensen thuis gebruiken, als ze tenminste een eigen plek hebben. Voor de mensen die op straat gebruiken, lijkt het me wel een goed idee.”

“Afkicken is moeilijk, ik heb er soms nachtmerries over. Maar uiteindelijk gaat het om wilskracht. Alleen zijn en piekeren helpt niet, om die reden is het bij mij misgegaan. Je hebt werk nodig. Maar een psychiater heeft mij gezegd dat ik helemaal niet zo veel gebruik. Ik ben niet zoals de mensen die al twintig jaar verslaafd zijn. Ik doe het pas anderhalf jaar, ik ben geen tox.”

Ro uit Schaarbeek: "Geld is de gevaarlijkste drug"

Ik word 45 in januari en heb 18 jaar in de gevangenis gezeten. Op mijn 13e werd ik naar een jeugdinrichting gestuurd. Ik spijbelde en rookte joints. Maar daar ontmoette ik de echte criminelen. Ik heb geleerd om een auto te stelen. Ik wilde me wel goed kleden en daar was geld voor nodig. Hier in Schaarbeek gaven de Koerdische en Turkse maffia me een halve kilo heroïne om te verkopen, maar ik ben betrapt en kreeg er zes jaar voor. Maar ik kreeg de smaak van het geld snel te pakken. Ik noem het de krachtigste drug die er is. Sommige avonden gaf ik 50.000 euro uit. Aan mijn privéchauffeur, aan viptafels, aan meisjes.”

“Twee weken voor ik werd vrijgelaten van een van mijn verschillende gevangenisstraffen, kwam mijn celgenoot terug van zijn verlof. Hij bood me heroïne aan. Het was een zwak moment van me, die laatste weken zijn moeilijk. Ik zei: ‘Oké geef me een beetje om te proeven.’ Toen ik naar buiten ging, moest ik weer een manier bedenken om geld te verdienen. Ik vond een paar grote jongens, ik proefde hier een daar een beetje, maar werd niet echt verslaafd. Ik had wel andere problemen, ik had een depressie en gebruikte valium om te kalmeren.”

“Ik heb nooit heroïne gebruikt op dagelijkse basis. Maar ik had wel iemand die me telkens stukjes methadon gaf. Om te kalmeren, zei hij, maar na een half jaar was ik ziek. Een jaar lang ben ik ziek geweest daarvan. Ik woonde in die periode soms op straat, soms in een krap appartement, soms een tijdje bij een vrouw.”

“Op dit moment gebruik ik alleen joints en kalmeringsmiddelen. Ze kennen me hier nog van toen ik aan zwaar aan de medicatie zat. Hier hoop ik mijn administratie weer op orde te krijgen en een appartement te zoeken. Ik kan gaan werken als bokscoach. Ook worden we steeds vaker geboekt met onze oldschool hiphopband. Ik zie de toekomst positief tegemoet. Ik heb geluk gehad. Ik ken genoeg dealers die zelf gebruikten en nu dood zijn.”