Arlette Brus (71) maakt met haar computer kleurrijke kunstwerken, die ze geregeld exposeert. Ze schrijft ook teksten. Haar man is oud-ambassadeur Robert Vandemeulebroucke. Ze woonden tijdens zijn diplomatieke carrière in vier verschillende continenten en zijn nu thuis in Schaarbeek.
© Saskia Vanderstichele
| Arlette Brus, grafisch kunstenaar.
Enfant terrible: Arlette Brus, grafisch kunstenaar
Als ik om vier uur ’s morgens opsta, heb ik verschillende beelden in mijn hoofd. Ik ga meteen naar mijn computer en open een leeg blad in Photoshop. Op dat moment voel ik wat ik wil creëren. Ik maak een schets van een bloem, een vogel, een menselijke figuur. Dan begin ik mijn kleuren te mengen. Ik werk heel lang aan de textuur en de dégradés, de overgangen tussen de kleuren. Dat doe ik allemaal met de muis. Iedereen verklaart me gek (lacht). Ik kan moeilijk stoppen. Voor ik het besef, begint het avondjournaal al. Als ik iets doe, doe ik het heel intensief. In drieënhalf jaar tijd heb ik zo honderdvijftig werken gemaakt. Ik laat ze drukken bij een goede drukker, die weet hoe belangrijk kleuren voor mij zijn.
Toen ik in Hongkong en Maleisië woonde, heb ik me verdiept in traditionele Chinese schildertechnieken. Ik moest eerst de grote meesters kopiëren voordat ik eigen werk mocht maken. Met borstels van paardenhaar leerde ik met natuurlijke kleuren op heel dun rijstpapier te schilderen. Dat moet razendsnel gebeuren, want anders maak je een vlek. Je moet weten hoeveel water en inkt je juist nodig hebt. Kunst zit in de familie, want mijn moeder, Germaine Brus, was een bekroonde Antwerpse kunstschilderes. Ze had een heel levendige stijl met sterk coloriet.
"Ik kan niet anders dan geven"
Bij mijn werken schrijf ik steevast een korte tekst. Ik doe het zo graag dat ik intussen ook losse verhalen schrijf. In het Frans, want dat vind ik poëtischer en lichter. Net als bij mijn kunst wil ik iets moois scheppen. Het bijzondere is dat ik dyslectisch ben. Boeken lees ik niet, want na een paragraaf zit ik in een andere wereld. Over negatieve zaken schrijf ik niet. Ik wil enkel de mooie momenten onthouden. Ik ben te gevoelig. Ik ben ook iemand die graag mensen helpt. Ik kan niet anders dan geven.
Als vrouw van een diplomaat leefde ik in de schaduw van mijn man. Ik klaag niet, want ik heb veel kunnen reizen, veel culturen en mensen leren kennen, veel talen geleerd. Maar ik mocht bijvoorbeeld niet gaan werken en had geen eigen salaris. Nu heb ik mijn eigen naam terug en kan ik gaan en staan waar ik wil. Toen ik tien jaar geleden terug in België was, heb ik me ingeschreven bij een interimbureau. Ik wilde in drie jaar tijd nog zoveel mogelijk jobs uitoefenen. Ik verkocht onder meer tickets bij Anderlecht en was secretaresse bij werkgeversorganisatie Agoria.
Mijn echtgenoot heb ik leren kennen in het Middelheimpark. Hij was toen nog archeoloog. We zijn heel verschillend, maar vormen a real team. Bob heeft net onder het pseudoniem Roger Vendam een boek bij een New Yorkse uitgeverij gepubliceerd over het chaotische eerste jaar van president Donald Trump. Het is voor hem een fulltimejob geworden om Trump te volgen en te analyseren. Ik heb het boekomslag gemaakt. Je ziet een eigenaardig personage met een enorm ego in troebele wateren verkeren.
Brussel is niet de mooiste stad, maar wel erg divers, internationaal en open voor kunst. We hebben een appartement met voldoende licht en kijken momenteel uit op de werken op de Reyerslaan. Het openbaar vervoer is vlakbij. Ik ga graag naar het Maison des Femmes. Spijtig dat de bokslessen niet doorgaan - ik was blijkbaar de enige kandidate – maar ik doe wel aan zumba. Dansen is een artistieke uiting van gevoelens. Ik heb geen behoefte meer aan reizen. Vroeger verhuisde ik om de drie à vier jaar, nu blijf ik waar ik ben.
Lees meer over: Schaarbeek , Samenleving , Enfant Terrible , Arlette Brus
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.