Enfant terrible: Benoit De Wael, festivalcoördinator SuperVliegSuperMouche

Verschillende beleidsniveaus – gemeenten, gewesten en gemeenschappen - steunen het project. Tegelijk blijft SuperVlieg­SuperMouche fragiel als een kaartenhuisje. Elk jaar moeten we puzzelen om het budget rond te krijgen. De aangekondigde besparingsmaatregelen bedreigen niet alleen ons festival, maar fnuiken vooral het aanstormende talent dat wil doorgroeien en waar wij ook op inzetten. Er ontstaat een pervers sneeuwbaleffect. Investeringen in welzijn en cultuur zijn een noodzakelijke voorwaarde voor een warme samenleving.

Ik geloof sterk in de openbare ruimte. Dat is een plek van niemand en van iedereen. Je kunt er een nieuw verhaal creëren. Met mijn twee kinderen hang ik graag rond op het Moricharplein. Ze kunnen er skaten en fietsen. We picknicken er en vieren er feestjes.

Op straat word je ook onvermijdelijk geconfronteerd met de kosmopolitische Brusselse realiteit. Diversiteit is een feit. Het is een zoektocht om ermee om te gaan, maar het biedt ook opportuniteiten. Andere culturen en talen fascineren me. Dat is begonnen toen ik als zestienjarige scout meedeed aan de Wereldjamboree in Zuid-Korea. Ik werd er bekeken als een zonderlinge westerling. Ook mijn Erasmus-­ervaring in Firenze verruimde mijn horizon.

Sinds september begeleid ik studenten aan de Erasmushogeschool in hun beroepspraktijk sociaal-­cultureel werk. Heel boeiend, omdat ik mijn ervaringen kan delen. Ik zie wat er onder de jongeren leeft en kom bij heel wat organisaties terecht. Ik kijk graag over het muurtje en krijg graag nieuwe prikkels.

Mijn liefde voor muziek en vintage kan ik kwijt als dj. Ik draai vooral 45-toerenplaatjes uit de jaren 1950 tot 1990. Met twee vrienden ontwierp ik de Juke-o-­Cycle, een jukebox op een motorfiets. Ik laat mensen op straatfeesten en festivals hun favoriete nummers kiezen. Het is een beetje het anti-concept van dj'en, maar de interactie met het publiek boeit me enorm.

Waar ik nog van droom? Ik wil blijven samenwerken met boeiende mensen en een warme stedelijke dynamiek creëren, zodat mijn kinderen kunnen opgroeien in een stad die in mensen gelooft en creativiteit stimuleert. Ik blijf in Brussel.

Vijf jaar geleden kochten we een huis in Antwerpen, maar we zijn teruggekeerd omdat ons leven zich hier afspeelt. We wonen in een toffe buurt en ik ken veel Brusselaars die zich inzetten voor de diepmenselijke leefbaarheid van deze chaotische grootstad. Met weinig middelen kun je vaak veel impact creëren.