Enfant terrible: Celina Gram, culinair juweelontwerpster

Doorgaans presenteer ik mijn creaties bij performances of op tentoonstellingen, al dan niet als traiteur. Dan merk ik vaak dat mensen eerst niet goed weten wat ze zien. Om later, als ze dichterbij komen, te constateren dat ze zalm ruiken bijvoorbeeld, en dan danig in de war geraken.

Wat ik op zich heel interessant vind (lacht). En dat ze het uiteindelijk toch niet vlotjes durven op te eten, omdat ze het te mooi vinden en willen bewaren. Maar voor mij zit in het tijdelijke net het mooie. Je moet er hier en nu van genieten, en ik geloof dat je dankzij het esthetische genot ook bewuster gaat proeven en eten. Dat er zintuiglijke synergie ontstaat. Ooit heb ik een interactieve performance georganiseerd: terwijl ik aan een lange tafel verschillende soorten sieraden maakte, konden de genodigden intussen bepaalde onderdelen opeten, waardoor ik verder werkte op wat er overbleef. Spannend om te doen.

Ik heb altijd graag met mijn handen gewerkt, misschien omdat ik Steineronderwijs heb genoten waar het manuele erg gestimuleerd wordt. En de ontmoeting met de mama van een jeugdvriendin, een juweelontwerpster uit Noorwegen, heeft zeker een rol gespeeld. Anderzijds is het niet zo dat ik uitsluitend gefascineerd ben door juweelkunst, of zelf vol juwelen hang. Het draait mij meer om liefde voor kleine sculpturen, die je al dan niet kan dragen op het lichaam, voor gedetailleerd werken met materialen.

Ik ben ook op andere fronten actief: momenteel maak ik een visueel kookboek, samen met mijn zus, en ik kook regelmatig voor andere mensen voor het project Menu’s Next Door. Dat is een website waarmee je bij de buren een maaltijd kan bestellen. Maar niet als juwelen in dat geval (glimlacht).
Na mijn studies in Antwerpen ben ik teruggekeerd naar Brussel, waar ik al had gewoond tijdens mijn studies aan de hogeschool Sint-Lukas.

Ik hou erg veel van Brussel, een extreem tolerante stad op veel vlakken: je gaat bij wijze van spreken met een mand op je hoofd de straat op en niemand kijkt raar op. En het kan er hier heerlijk chaotisch aan toegaan, daar herken ik mezelf wel in. Achter de vaak groezelige façade zit ook veel schoonheid verscholen, als je tenminste wat verder wil kijken. We wonen sinds kort in Vorst, maar ik heb altijd een zwak gehad voor Sint Gillis, dat stilaan een tikje te hipster wordt. Maar zolang een tent als Hector Chicken daar kan bestaan, is er hoop (lacht).