Frédéric Moreau de Bellaing (48) brengt het leven van vluchtelingen en asielzoekers in beeld. Hij exposeert geregeld en publiceerde in 2016 een fotoboek over Palestina. Hij groeide op in Doornik, maar keerde terug naar zijn geboorteplaats Brussel om er aan INSAS fotografie en film te studeren. Hij woont in Molenbeek, bij Belgica
Enfant terrible: Frédéric Moreau de Bellaing, straat- en documentairefotograaf
© Saskia Vanderstichele
| Frédéric Moreau de Bellaing, straat- en documentairefotograaf.
Als kind tekende ik graag strips. Daarna kwam mijn passie voor film. En nu staat alles in het teken van de fotografie. Onlangs volgde ik nog een masterclass bij de Italiaanse Magnum-fotograaf Alex Majoli. Ik fotografeer vooral gewone mensen in hun natuurlijke omgeving. Ik zoek het licht op en heb oog voor contrasten en symbolen.
Als je goed oplet, geeft het leven je zoveel cadeaus. Ik geloof niet in neutraliteit. Als je een camera bovenhaalt, veranderen mensen hun gedrag. Iedereen speelt een rol in het leven. Ik ben een betrokken observator en vertel verhalen, los van de clichés. Ik stel dingen in vraag zonder antwoorden te geven.
Drie jaar geleden was ik uitgenodigd op een feest van sans-papiers in een kraakpand. Het was heel fijn om de mensen te leren kennen. Ik werd me bewust van de moeilijke situatie waarin vluchtelingen hier zitten en de mensonterende toestanden die ze thuis en tijdens hun vlucht hebben meegemaakt.
"Fotograferen is mijn vorm van yoga"
Ik frequenteerde het Maximiliaanpark en engageerde me als vrijwilliger voor het Burgerplatform. Er logeerde al eens iemand bij mij. Ik nam veel foto’s van hun dagelijkse leven. Weet je, migranten zijn ook maar mensen. Mensen met wie je een glas kunt drinken. Dat gevoel wil ik met mijn foto’s overbrengen. Dat is mijn bijdrage aan de samenleving, ma petite pierre à l’édifice. Voor vluchtelingen zelf betekent een foto vaak veel. Er is hen al zoveel ontnomen aan bezittingen en herinneringen.
Ik heb niets tegen de politie, maar in Brussel ben ik er al vaker mee in aanvaring gekomen. Er loopt een klacht tegen mij omdat ik het privéleven van politieagenten geschonden zou hebben. Ik heb in 2017 foto’s genomen van een politieactie bij een bezet gebouw in Etterbeek.
De agenten waren echter in functie, dus dat is geen overtreding van de wet. Bovendien heb ik de foto’s niet eens verspreid. Een andere keer heb ik in beeld gebracht hoe een agent in burger zijn wapen richtte op betogende asielzoekers. Het kan ook anders, heb ik gezien bij de klimaatacties van Extinction Rebellion in Londen. Daar waren de agenten niet gewapend en behulpzaam en vriendelijk.
De laatste jaren zit de ziekte van Parkinson mij op de hielen. Ik kreeg de diagnose in 2012, maar de symptomen traden al vroeger op. Niet meer vlot kunnen schrijven, niet meer recht zwemmen, het stuur van de auto niet meer goed kunnen vasthouden.
Ik wijt mijn ziekte aan de pesticiden waaraan ik als kind ben blootgesteld. Ik neem een hoop pillen en mijn toestand blijft vrij stabiel. Als ik foto’s neem, maak ik mijn hoofd leeg en ben ik zo gefocust dat mijn handen niet trillen. Fotograferen is mijn vorm van yoga.
Mijn wijk is heel gemengd en bruist van leven. De buren hebben er nog contact met elkaar. Wat telt, is niet waar je vandaan komt, maar wie je nu bent. Ik kom uit een aristocratische familie, maar dat doet er niet toe.
Wat ik zou veranderen aan Brussel? Het is, zoals België, een institutioneel kluwen, versnipperd en inefficiënt. Spijtig dat de Franstaligen zich destijds verzet hebben tegen een volledig tweetalig land en dat onderwijs en cultuur naar de deelstaten gingen.
Ooit hoop ik van de fotografie te kunnen leven, zodat ik niet meer afhankelijk ben van de staat voor een uitkering. Ik zou zelfs een opdracht van een bank aanvaarden. Ik werk hard aan mijn foto’s. Een nieuw fotoboek, waarom niet? Door mijn ziekte besef ik dat mijn lichaam er niet voor eeuwig is. Ik moet nu leven.
Lees meer over: Sint-Jans-Molenbeek , Samenleving , Enfant Terrible , Frédéric Moreau de Bellaing , straatfotografie , vluchtelingen , asielzoekers , parkinson
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.