Enfant terrible: Lynn Cassiers, jazz en improvisatiezangeres

Ook teksten vind ik belangrijk. Ze geven richting aan de muziek en scheppen contrast. Ik begin zonder een duidelijk plan te schrijven over wat me raakt. Pas achteraf begrijp ik wat ik wil zeggen. Miscommunicatie houdt mij bezig. Als ik iets zeg, geef jij daar een eigen interpretatie aan. En hoe gaan we vandaag om met de overdaad aan indrukken? Laten we ons door de sociale media een levensstijl opdringen? Ik heb drie jaar thuis bewust geen internet gehad om genoeg afstand te behouden om te kunnen creëren.

Mijn vriend Manolo Cabras speelt contrabas in mijn ‘imaginary band’. Ik heb hem leren kennen toen ik aan het Conservatorium in Den Haag studeerde. We hebben heel veel over muziek gediscussieerd. Er is nog altijd plaats voor meningsverschillen en dat maakt onze samenwerking vruchtbaar. Nu eens neem ik de leiding in een project, dan weer hij. Hij is een Sard met een sterk karakter. Eén keer heeft hij backstage de pasta naar het plafond gekeild toen die weer eens plat gekookt was (lacht).

Ik kom uit een artistiek gezin. Vader speelde saxofoon en moeder schilderde. Toen ik op mijn twaalfde meedeed aan de jeugdmusical Waarom, wist ik dat ik zangeres of actrice wilde worden. Ik ging er helemaal in op. Ik deed toen ook de backing vocals in de band van mijn broer (Steven Cassiers is drummer van Dez Mona en Dans Dans, red.).

We spelen nu nog weinig samen, maar we zitten nog altijd op dezelfde golflengte. Of ik zonder muziek zou kunnen? Toen ik op een bepaald moment last van mijn oor had, besefte ik dat ik vooral intensief met iets bezig wil zijn. Ik had ook schilder kunnen zijn, want ik ben graag met beeld bezig. Ik hou van de dromerige, bevreemdende films van David Lynch.

De vriendenkliek uit Den Haag is naar Brussel verhuisd en we jammen nog regelmatig samen. Ik hou van Brussel omdat de stad zo open en divers is. Niemand kijkt op als je in pyjama naar een bar gaat. Iedereen is hier een vreemdeling. Ik ervaar weinig spanning, Brusselaars doen hun best om samen te leven.

Ik geniet ook van de vele kleine concertzalen: Ateliers Claus, Chez Kaufman, Studio Grez, noem maar op. Binnenkort komt daar nog Werkplaats Walter van Teun Verbruggen bij. Het openbaar vervoer mag van mij wel wat later rijden. Ook vind ik het spijtig dat hippe burgertenten en ramenrestaurants karaktervolle tavernes verdringen. Toegegeven, ik leef een beetje op mijn eiland. Ons huisje in Schaarbeek ligt wat afgezonderd, aan een binnenpleintje, zodat we ongestoord kunnen spelen.

Ik zou weleens een jaar in New York of Japan willen wonen. Azië trekt me aan omdat de taal- en cultuurbarrière zo groot is. Ik wil ook beter worden als muzikante en mezelf blijven verrassen.
Een vastomlijnd doel hoeft niet. Net als bij een jazzoptreden ontstaat de magie als je durft los te laten en op de golven meesurft.