Xavier Declercq (58) opende vorig jaar een zaak in biologische fairtradepralines in Schaarbeek en heeft in februari een stand op het Chocoladesalon on Thurn & Taxis. Daarvoor was hij decennialang directielid bij Oxfam-Solidariteit. Hij woont met zijn Chileense vriendin en hun dochter van zeven in Sint-Gillis.
© Saskia Vanderstichele
| Xavier Declercq, duurzame chocolatier.
Enfant terrible: Xavier Declercq, duurzame chocolatier
Elke praline is een chef-d’oeuvre. Er steekt veel handenarbeid in. Ik werk met goede, verse en liefst lokale producten en produceer artisanaal. Geheime ingrediënten heb ik niet. Ik experimenteer wel met smaken en hou rekening met de ongezouten mening van mijn klanten. Zo heb ik momenteel pralines met citroengras en bergamot in mijn gamma. Een evenwichtige samenstelling is belangrijk. Ik zit al aan dertig procent minder suiker. Aan de recepten blijf ik sleutelen.
Ik kies bewust voor bio en fair trade. Het is een kleine niche in de chocoladewereld, maar voor mij is het vanzelfsprekend. Het huidige agro-industriële landbouwmodel botst op zijn grenzen en heeft nefaste gevolgen voor het leefmilieu en ook de landbouwers zelf. Ik wil als kleine speler mijn steentje bijdragen tot een ander model van familiale productie, in Noord en Zuid. De cacaoboeren hebben recht op een eerlijke prijs voor hun producten. De keten moet duurzamer worden, en chemische producten en slavenarbeid bannen.
Bij Oxfam-Solidariteit hield ik mij bezig met politieke dossiers. Het was een rijke, gevarieerde job, waarin ik verantwoordelijk was voor communicatie, campagnes, educatie en beïnvloeding van de besluitvorming. Als directielid stak ik het meeste tijd in management, financieel beheer, rapporten, subsidies, administratie. Ik vond dat het tijd was voor een tweede leven. Je zou verschillende levens moeten hebben om alles te doen wat je wil. Ik leer als ondernemer elke dag bij. Tegelijk hou ik vast aan mijn principes. Ik ben geen pure commerçant, die alleen aan winst denkt.
"Ook chocolade is een migrant"
Ik blijf sterk verontwaardigd over de inertie en onrechtvaardigheid van het beleid. Politici zijn vaak enkel bezig met perceptie en hun eigen herverkiezing. Neem nu het debat over het VN-Migratiepact. Migratie is niets nieuws en brengt veel voordelen met zich mee. Je moet migratiestromen in goede banen leiden, maar er is in Europa helemaal geen migratiecrisis. Dat mensenrechten zomaar ter discussie gesteld worden en mensen op de vlucht worden blootgesteld aan vernederingen en geweld!
Ik schenk weleens gebroken pralines aan vluchtelingen. Zij hebben evenveel recht op goede chocolade. Ik wil binnenkort een affiche met de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens in mijn winkel hangen. We spreken trouwens graag van Belgische chocolade, maar ook chocolade is een migrant die van net onder of boven de evenaar komt.
Ik heb nog geen seconde gedacht: waar ben ik aan begonnen? Eerst had ik alleen een atelier waarin ik voor professionele klanten zoals traiteurs werkte. Ik herinner me nog goed dat ik in volle zomer in tien dagen tijd achthonderd doosjes voor de Smurfenexpo moest maken. Dan heb ik een winkeltje geopend, dat enkele dagen per maand open is. Mijn klanten appreciëren mijn authenticiteit en vinden dat ik iets extra’s aan de gezellige, volkse buurt toevoeg. Natuurlijk heb ik zwaar moeten investeren. Ik heb lange werkdagen, want ik doe alles alleen, van schoonmaken tot verkopen. Ik hoop dat ik een leefbare zaak kan uitbouwen die organisch groeit en mij een correct inkomen bezorgt. Ik heb niet de ambitie om een tweede Pierre Marcolini te worden.
Ik fiets elke dag door Brussel. Ik hou van de culturele rijkdom en de vrijheid die de stad biedt. Ik erger me aan de luchtvervuiling en de onbegrijpelijke agressie van automobilisten. Qua mobiliteitsbeleid loopt Brussel achter op andere steden.
Lees meer over: Schaarbeek , Sint-Gillis , Samenleving , duurzaamheid , parlines , Enfant Terrible , chocolatier
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.