'Het is geen stapje, maar sprong naar de vrijheid': corona lijkt ver weg op terrassen

Hoe coronavrij voelt de Brusselaar zich vandaag - op een schaal van anderhalve meter tot tien? Is het rijk van de vrijheid stilzwijgend al aangebroken of zijn de maatregelen voor de meesten zo logisch geworden dat we binnenkort alles in anderhalve meters opmeten? Onze journalist ging langs de Brusselse horecaterrassen om de mentale temperatuur te nemen. “Het is geen stapje naar de vrijheid, het is een sprong."

“Mag er gekust worden?” Op het terras van de Lava komt een vrolijk koppel veertigers aangewandeld met de armen wijd open en een brede glimlach. Ze stellen heel spontaan de vraag die de laatste maanden steeds vaker op onze lippen brandt. Mag er al gekust worden, vrienden - of heeft enkel de overheid daar iets over te zeggen?

“Van mij mag het”, stelt de ontvanger, niet zonder eerst een seconde te twijfelen. Hij is naar het schijnt gevaccineerd. Daarmee overtreden ze op dit moment in principe nog steeds de wet - maar toch lijkt dit niet op een illegale actie. Ze gooien het op een corona-akkoordje: er wordt elkaar in de armen gevallen. Ze bestellen hun drankje 'op de heropening van café Lava!', maar nog meer op de terugkeer van de normaliteit. Daar zijn ze hier van overtuigd.

Ookop het terras van de Monk zit de sfeer erin. “Wij voelen ons al héél vrij - toch een negen op tien”, zegt Lieven, die met zijn partner Olivia en dochter Emma een biertje drinkt. Voor de stralende vijftigers lijkt er zowel letterlijk als figuurlijk geen wolkje aan de lucht te zijn. Ze genieten van het weer en de de gemoedrust die het eerste vaccinatie hen al geeft. Maar er ontstaat op z’n minst gezegd wat onenigheid onder de aanwezigen. “Amai, ménen jullie dat echt?!”, reageert dochter Emma meteen teleurgesteld. “En de concerten dan! En de festivals? Er is echt nog zo’n lange weg te gaan!”

Dochter Emma is 26 en heeft een eigen horecazaak in het centrum. Wanneer ze 's avonds haar handdoek aan de haak hangt, is er geen enkele andere zaak meer open waar zij op haar beurt gezellig kan uitblazen. Voor haar is de crisis dus nog erg voelbaar, en de vrijheid ver van herwonnen. “Op reis gaan, daar is ook geen sprake van hoor”, zegt ze, al krult er daarbij een lach om de mond van de horeca-uitbaatster. “Maar dat is vooral omdat de zaak nu weer zo goed draait. Ik moet gewoon de hele zomer lang blijven doorwerken.” Haar wereld verschilt dag en nacht met die van haar ouders - die het naar eigen zeggen nooit verleerd zijn om hun naasten af en toe eens vast te pakken. “Gohja, zelfs de bomma heeft corona gehad”, rondt vader Lieven af, en haalt z’n schouders op.

Iets verderop aan Sint-Goriks in de Gecko genieten drie jonge vrouwen van een cocktail - gezellig, maar hun geweeklaag draagt verder dan hun tafeltje. “Het is alsof ze ons vergeten zijn”, zegt Karlien (25) tegen haar vriendin Roelke. De drie jonge vrouwen zijn drie net afgestudeerde biomedische wetenschappers, en hebben hun eerste job te pakken. Van het geld dat ze daarmee verdienen, kunnen ze nauwelijks profiteren, vinden ze. “Ik kon mijn collega’s ook niet leren kennen, ik voelde mij geïsoleerd. En op reis gaan is al helemaal een vraagteken. Er zijn al zo veel vaccins voor ons afgekeurd, dat we niet zeker meer zijn of we voor de zomervakantie zullen ingeënt zijn”, klaagt Karlien. “Tjah, ik heb gewoon mijn ticket naar Noorwegen geboekt”, gaat ze verder. “We zien wel. Ik kan niet blijven wachten”.

Aan de andere kant van de Sint-Gorikshallen ontmoeten we Diolo en Caty, respectievelijk 36 en 50 jaar oud. Geen van beide is gevaccineerd, en dat hoeft voor hen ook niet te snel gebeuren. Pas binnen zes maanden willen ze hun eerste inenting tegen corona krijgen, als er wat meer zekerheid is over de kwaliteit van het vaccin, of wanneer ze op reis zouden gaan naar een land dat een vaccinatiepaspoort verplicht. Dat vinden ze logisch. “Je gaat ons toch niet als voorbeeld nemen van Franstalige coronasceptici?” lachen ze.

Caty zegt dat ze het virus en de circulatie ervan zeer ernstig neemt, maar wil graag haar eigen keuzes maken en zou graag zien dat meer mensen hun contacten beperkt houden. Ook mondmaskers vinden Diolo en Caty een goed idee. Haar ouders zijn wel gevaccineerd, en dat vinden ze prima. “Mochten de mensen wat meer voor zichzelf denken en afstand houden”, voegt Diolo toe, “zouden we het virus misschien echt kunnen laten verdwijnen.”

In KFK Hope genieten Lien (40) en Kim (43) van de culminerende namiddagzon. Lien werkt als diensthoofd in een OCMW en is volledig gevaccineerd. Ze merkt op dat het dragen van een mondmasker in ieder geval niet altijd meer vanzelf gaat. “De laatste dagen is er toch iets veranderd. Het is losser, bij iedereen”, zegt ze. “Maar ik hoorde in het nieuws dat we binnenkort opnieuw mogen knuffelen. Dat vind ik geen voorzichtig stapje meer naar de vrijheid, maar een sprong. En daar ga ik niet aan meedoen”, stelt ze.

Lien voegt er nog aan toe dat ze tijdens haar werkuren ziet dat de besmettingen bij jongeren hoog blijven. En ook de financiële gevolgen van een rondgaand virus ziet ze elke dag met lede ogen aan tijdens haar job. “En we hebben het ergste echt nog niet gezien”, waarschuwt ze.

Haar hartsvriendin Kim treedt haar bij. Zij werkt in de industriële verkoop. “Het verdwijnen van de knuffelcontacten is te breed en het is te snel", vindt Kim. "Ik ga het in ieder geval niet loslaten. Het is niet omdat je gevaccineerd bent, dat de wereld plots weer open ligt. Ik ga nog een jaartje kalm aan doen, en heb ook geen reisplannen gemaakt. We zien wel hoe het evolueert. Trouwens, dan kan een mens eens sparen ook. Elk nadeel heb z’n voordeel.”

Voor de volledigheid: op 9 juni vervalt onder andere de regel van ‘het knuffelcontact’. Vanaf dan mag je vier mensen binnenshuis ontvangen, zonder rekening te houden met de anderhalve meter afstand. Op 1 juli wordt het Europese Covid-reiscertificaat ingevoerd. Daarop zal staan of iemand is ingeënt, negatief getest is of antistoffen heeft. Op basis daarvan zullen de Europese lidstaten reizigers toelaten.