Humans of Brussels (4)

“Leven zonder papieren is een leven in stand-by. Ik heb veel plannen, maar ik kan niet werken of studeren. Ik wacht, ik sta in de deuropening, maak een praatje met de buren."

“In Mauritanië was er onveiligheid, rechtsonzekerheid, corruptie. Je kon zomaar opgepakt worden, je geld kon zomaar van je spaarrekening verdwijnen, er was veel racisme tegenover wie een zwarte huid heeft.”

“Ik heb een mensensmokkelaar betaald. Die heeft me ’s nachts meegenomen naar een containerschip in de haven van de hoofdstad Nouakchott. Hij werkte op het schip en bracht me naar een kleine cabine in het ruim. Daar heb ik weken doorgebracht, ik weet niet eens wat de boot vervoerde. Hij kwam af en toe naar me kijken.”

“In Antwerpen liet hij me eruit, ik heb er twee weken rondgezworven. Toen twee weken in Gent, rond het Sint-Pietersstation. Daarna ben ik naar Brussel gekomen en heb een asielaanvraag gedaan. Dat was in 2009. Twee keer ben ik afgewezen, twee keer heb ik een nieuwe aanvraag ingediend."

“In de buurt van Luik heb ik een opleiding tot vorkheftruckchauffeur gevolgd. Ik heb ook een paar weken stage gedaan. Maar alles werd abrupt afgebroken toen mijn asielaanvraag voor de tweede keer werd geweigerd. Nu heb ik regularisatie gevraagd, omdat ik hier al vijf jaar ben."

“Leven zonder papieren is een leven in stand-by. Ik heb veel plannen, maar ik kan niet werken of studeren. Ik wacht, ik sta in de deuropening, maak een praatje met de buren. Ik heb heel veel mensen in de buurt leren kennen, heb ook een opleiding Word en Excel gevolgd hier vlakbij."

“Maar ik klaag niet. Ik heb een officieel huurcontract, een dak boven mijn hoofd, woon samen met een vriend. Heel veel mensen slapen hier op straat.”

***

“La vie était une lutte permanente en Mauritanie: il y a toujours de l’insécurité, de la corruption, de l’incertitude juridique. On peut t’ arrêter pour n’importe quoi, tes épargnes peuvent disparaître de ton compte, il y a beaucoup de problèmes entre les races. Les Noirs y sont discriminés.”

“J’ai payé un trafiquant d’êtres humains pour quitter le pays en 2009. Il m’a amené à un navire dans le port de la capitale Nouakchott. Il y travaillait et m’a mis dans une petite cabine clandestine dans la cale. J’y ai passé des semaines, je ne sais même pas ce que le bateau transportait. Il contrôlait de temps en temps si j’étais sain et sauf.”

“Il m’a laissé descendre à Anvers, j’y ai dormi deux semaines dans la rue. Après je suis allé à Gand, où j’ai fait la même chose. Finalement, arrivé à Bruxelles, j’ai demandé l’asile. J’ai été refusé deux fois et j’ai introduit une nouvelle demande deux fois.”

“Dans la banlieue liégeoise, j’ai suivi une formation pour être chauffeur de Clark. J’ai même fait quelques semaines de stage. Mais tout s’est arrêté quand ma demande a été refusée.”

“Une vie de sans-papier est une vie en stand-by. J’ai des plans, mais je peux pas travailler ni étudier. Je passe mes journées à attendre, ici devant la porte. Je parle avec les voisins, je connais déjà beaucoup de gens dans le quartier. J’ai aussi fait une formation de Word et d' Excel juste à côté de chez moi.”

Mais je ne me plains pas. J’ai un bail officiel, un toit au-dessus de ma tête, un ami qui m’a offert de vivre ici avec lui. Et il y a malheureusement beaucoup de gens qui dorment encore dans la rue.”

***

“In Mauritania, life was full of legal insecurity, unsafety, corruption. You could get arrested out of the blue, money could disappear from your bank account, there was a lot of racism against people with a darker skin.”

“I paid a human trafficker. He brought me to a boat in the harbor of Nouakchott, our capital. After dark, he took me to a hidden cabin below deck. I spent weeks there, I don’t even know what the boat transported. He worked on the boat and came to check on me from time to time.”

“In Antwerp he let me out, I roamed the streets there for two weeks. Afterwards I went to Ghent and spent two weeks there as well. Then I came to Brussels and applied for asylum. That was in 2009. I’ve been rejected twice, and have reapplied twice again.”

“I’ve been trained to be a forklift driver, in Liege. I even did an apprenticeship. But it all came to a halt when my asylum request got refused, again. Now I have asked for regularization, on the grounds of being in the country for five years."

“A life without papers is a life on stand-by. I have many plans, but I can’t work or study. I wait. I stand in the doorway, I talk to the neighbours, I’ve gotten to know many people here. I also did a bit of studying in the formation centre nextdoor: Word and Excel.

“But I don’t complain. I have an official lease, a roof over my head, a friend who gave me shelter. A lot of people live on the streets here.”