Humans of Brussels (81)

“De hemel is mijn favoriete foto-onderwerp. De lucht is elke dag anders, de wolken en de zon bewegen voortdurend. Maar mensen kijken veel te weinig omhoog.”

“Ik fotografeer verder alleen maar gehandicapten. Ze zijn outcasts in de samenleving, mensen blijven het liefst ver uit de buurt omdat ze ‘niet normaal’ zijn. Maar wie bepaalt eigenlijk wat normaal is?

“Mijn zoontje van 11 is autistisch. Hij gaat naar een speciale school in Bergen, omdat hij hier in Brussel niet de nodige zorgen kan krijgen."

"Hij praat niet. Mijn foto’s zijn een manier om daarmee om te gaan. En ook om contact te leggen: hij kijkt ernaar, en dan vertel ik hem erover.”

***

“Le ciel est mon sujet photographique préféré. Il change tous les jours, les nuages et le soleil changent tout le temps. Mais on regarde trop peu en haut."

"À part le ciel, je ne photographie que des handicapés. Parce qu’ils sont rejetés par la société, parce que les gens ne veulent pas les connaître, parce qu’ils sont ‘anormaux’. Mais qui décide ce qui est normal?"

"Mon fils de 11 ans est autiste. Il va à une école spéciale à Mons, parce qu’il n’y a pas d'école adéquate à Bruxelles."

"Il ne parle pas. Mes photos sont une manière d’accepter la situation. Et aussi d'entrer en contact avec lui: il les regarde attentivement, alors moi je les commente."

***

"The sky is my favourite photo topic. It's changing all the time, the clouds and the sun are always on the move. But people rarely look up.”

“There is only one other subject in my pictures: disabled people. They are outcasts in society, people tend to avoid them because they consider them to be ‘abnormal’. But who decides who is normal and who isn’t?”

“My son is 11 and autistic. He goes to a special school in Mons, because there's no such school in Brussels."

"He doesn’t talk. My pictures are a way to cope with that. And also to establish communication with him: he looks attentively at them, and then I tell him about the pictures.”