Luc Deflo: 'Etterbeek is onopvallend'

BRUZZ wil weten hoe het is om in Etterbeek te wonen en belde aan bij thrillerauteur en opmerkelijke inwoner Luc Deflo.

Die boeken schrijft hij graag op het terras van zijn tuintje, waar hij ook frambozen en braambessen kweekt. “Ik ben een buitenmens. Bij de eerste zonnestralen zit ik meteen buiten." De keuze voor Etterbeek had dan ook meer te maken met het huis en dat tuintje dan met de gemeente zelf.

Toch woont de schrijver er graag. "Wat Etterbeek zo aangenaam maakt, is dat de gemeente er noch in positieve zin, noch in negatieve zin bovenuit steekt," zegt Deflo. Hij noemt de gemeente "onopvallend", maar ziet dat als iets goeds. "Het is hier niet te chique, niet te hip, maar ook niet te verpauperd."

Ook de diversiteit van de gemeente is volgens Deflo een positieve factor. "Je hebt hier een echte mengeling van expats, rasechte Brusseleirs, immigranten en ingeweken Vlamingen zoals ik." Die mix ziet Deflo ook in zijn eigen straat. "Ik spring bijvoorbeeld graag binnen bij mijn copain Mamun, een Pakistaan die een winkeltje heeft aan de overkant van de straat, om bij te praten."

Een schaduwkant van het stadsleven is volgens Deflo de constant veranderende bevolking. “Dat is een typisch Brussels probleem. Je ziet mensen voortdurend wegtrekken, dat is zo jammer. Niemand kent elkaar nog echt.” Daarnaast had hij graag wat meer plaats om zijn auto te parkeren. “Ik huur hier nu een peperdure garage, omdat ik anders mijn auto niet kwijt kan,” zegt de schrijver. “Dat komt omdat mensen hier zo dicht op elkaar wonen.”

Ook netheid is een aandachtspunt. “Je ziet hier regelmatig iemand een tv dumpen, en de stoep ligt vaak bezaaid met hondendrollen. Dat is me beetje te veel je-m'en-foutisme.” Van het netheidsplan dat de gemeente in 2015 opgesteld heeft, merkt Deflo niets.

Een plek die de auteur graag bezoekt is de Jean-Félix Haptuin, een park in miniformaat vlak bij het gemeentehuis van Etterbeek. “Daar ga ik regelmatig naartoe. Het is een plek waar je tot rust kan komen.”

Omdat hij zijn tuintje heeft, volstaat het park voor Deflo, maar hij kan zich inbeelden dat dat voor mensen zonder tuin niet het geval is. "Voor hen is de gemeente waarschijnlijk wat te grijs."
De schrijver ziet zichzelf niet meteen verhuizen. “Mijn zoon gaat hier naar een goede school, we blijven hier zeker nog enkele jaren. Zolang ik mijn tuintje maar heb, zit ik hier goed.”