Meester Guido keert niet terug

Meer dan twintig jaar gaf Guido Scufflaire les in een lagere school in Ganshoren. Twee jaar geleden verruilde hij Brussel voor een school in de Vlaamse Rand. "Ik heb weer plezier in het lesgeven."

Scufflaire heeft altijd graag gewoond in Brussel en gaf er ook graag les. Behalve het laatste jaar: hij had een zware klas en privé-omstandigheden beletten hem om helemaal voluit te gaan. In juni van dat jaar trok hij de deur achter zich dicht en ging over de gewestgrens wonen en werken. "Aanvankelijk voor één jaar. Maar ik heb nu geproefd van iets anders. Ik ga niet terug. Hier kan ik weer iets bereiken."

In Brussel botste hij op een directie door wie hij zich niet gesteund voelde. Ook knapte hij af op het feit dat de doelen die hij zich aan het begin van een schooljaar stelde, steeds moeilijker gehaald werden. "De leerstof raakte niet altijd gezien. Daardoor had ik steeds minder voldoening." Scufflaire heeft dan ook vragen bij het Brusselse multiculturele schoolmodel. "Het GOK-decreet werkt niet. Er zijn een paar witte scholen en heel veel grijs-zwarte scholen. Maar in een concentratieschool waar haast niemand na schooltijd Nederlands spreekt, is het heel moeilijk om je job als leerkracht waar te maken."

Scufflaire erkent dat er ondersteuning kwam van het Onderwijscentrum Brussel en Voorrangsbeleid Brussel. "Dat was soms heel nuttig, maar ook was het een extra belasting. Voor mij kon het efficiënter."

Scufflaire is een geëngageerde leerkracht die, toen hij nog in Brussel werkte, ook lid was van Spaak. "Ik wou iets veranderen, maar een mens kan niet tot in de eeuwigheid blijven proberen."

Voor zij die wel blijven, heeft hij veel bewondering. Hij komt ook altijd nog graag een pintje drinken in Brussel. En hij mist de creativiteit van zijn Ganshorense leerlingen. "Bij een vak als muzische vorming vlogen ze erin. Nu moet ik meer trekken en sleuren."