Nieuwe Italianen - Maddalena: 'Brussel is open, vrije stad'

Maddalena Chiarenza is 26 en komt uit Venetië. Ze gaat op Erasmus in Lyon en komt vandaaruit naar Brussel, nu vier jaar geleden. "Ik hield van het Frans maar niet van de Fransen en dus werd het België."

“Mijn ouders hebben altijd graag gereisd”, vertelt Maddalena. Met hen woont ze op verschillende plekken dichtbij Milaan, in Venetië en in Zwitserland. Maddalena heeft de reiskriebel geërfd. “Ik moet toegeven dat het de eerste keer is dat ik me echt goed voel in een stad. In België heb ik nog niet de zin gevoeld om weg te gaan.”

Maddalena wordt in Frankrijk verliefd op de Franse taal. Ze zoekt een master in de ontwikkelingssamenwerking in het Frans en vindt die aan de ULB. “Ik hield ervan in Frankrijk te studeren,” vertelt de Noord-Italiaanse, “maar ik hield niet van de Fransen.” Ook het feit dat haar broer al in Antwerpen woont, speelt mee in haar beslissing om naar België te komen.

Regen en Afrikanen
“De eerste dagen dat ik in Brussel was, regende het vaak. Ik herinner me dat ik dacht: waar ben ik beland?” Bovendien is Maddalena gewoon aan het rustige Venetië en aan een klein stadje in Zwitserland. Het drukke autoverkeer en de omvang van Brussel maken indruk.

“Ook de verschillende culturen hebben me geraakt. De Arabieren in lange kleren op de bus, de Afrikanen, zeker in Matonge.” De veelheid aan gemeenschappen in Brussel verrassen Maddalena nog steeds, vertelt ze, en dat iedere gemeenschap nogal losstaat van de andere. En dan is er de Brusselse organisatie: “Ik dacht dat Brussel Brussel was, één stad. Ik woon in Elsene en ben niet eens echt in Brussel.”

Maddalena vindt Brussel een vrije, open stad: “Mijn buren houden barbecues buiten op de bank voor hun deur.'' Ze woont achter de Heilig-Kruiskerk en houdt van de vijvers. Maddalena voelt er zich veiliger dan in sommige andere buurten.

Knappe Vlamingen
Maddalena heeft een burgerdienst van vier maanden gedaan bij het Rode Kruis in Ukkel. Zo vindt ze haar huidige job bij het opvangcentrum voor asielzoekers van het Rode Kruis in Jette. Ze werkt er vooral met vrouwen met kinderen en niet-begeleide minderjarigen. ''In Italië staan mensen erg vijandig tegenover vluchtelingen'', vindt Maddalena. Ze wil in die sector blijven werken en hier is de opvang beter, zegt ze.

Het sociale leven van Maddalena concentreert zich rond andere Italianen. “Ik heb veel Italiaanse vrienden van tijdens m’n Erasmusjaar die ook naar Brussel zijn gekomen. We hebben een kleine gemeenschap van Italianen gecreëerd.” Verder noemt ze Spaanse, Roemeense, Duitse en Latijns-Amerikaanse vrienden, en ook een paar Belgen.

Meer Belgische vrienden mist ze niet. “Al zou ik wel graag een Belgische jongen tegenkomen, misschien vooral een Vlaming”, zegt ze lachend. Vlamingen lijken interessant, vindt ze, “maar ook omdat ze knap zijn. Ze zijn charmant, heel groot.”

Het favoriete Italiaanse adresje van Maddalena in Brussel is boekhandel-café Piola Libri, vlak bij het Jubelpark.