Schoonmaakactie Noordstation: ‘Beesten leg je zo nog niet te slapen’

Een zestigtal vrijwilligers maakte vrijdagnamiddag de rustplek voor migranten onderaan het Noordstation schoon. Met zeemvellen, borstels, vloeraftrekkers en de hulp van de aanwezige migranten toverden ze de smerige ruimte op anderhalf uur tijd om tot een kraaknette slaapplaats. "Als de overheid haar verantwoordelijkheid niet neemt, vervullen wij haar taak."

Rond 15 uur druppelen de burgers toe aan het Simon Bolivarplein, voor de hoofdingang van het Noordstation. Met emmer en bezem in de aanslag zijn ze vanuit Namen, Luik en Charleroi afgezakt naar de hoofdstad. "We zijn hier om onze vrienden te helpen", klinkt het unisono.

Die vrienden liggen enkele meters verderop in het CCN-gebouw. Het Brussels Gewest opende daar in februari een met hekken afgezette 'rustplek' waar migranten op adem kunnen komen. De hygiëne laat er echter te wensen over, wat De Lijn al noopte om niet langer halt te houden op de ondergrondse halte in het Noordstation.

Intussen waren er ook valse geruchten ontstaan over epidemieën bij de migranten. Terwijl de bevoegde partijen kibbelen over oplossingen, beslisten burgers de rustplek zelf een opknapbeurt te geven. "Het is niet onze taak, maar als we op de overheid moeten wachten...", zegt Charles (*), een dakloze uit Namen.

(Lees verder onder de afbeelding)

De bonte kuisploeg laat er geen gras over groeien. Eenmaal binnen de rustruimte in het CCN-gebouw steken de vrijwilligers meteen de handen uit de mouwen. De aanwezige migranten weten niet goed wat hen overkomt. Even is de sfeer grimmig door de aanwezige cameraploegen, maar al snel spelen zich hartverwarmende taferelen af.

Heel wat vrijwilligers zijn hier al vaker geweest en worden door de migranten herkend. "Wij leggen al anderhalf jaar elk weekend mensen te slapen bij ons thuis in Charleroi", vertellen Stéphane Adant en zijn vrouw Isabelle (zie onderstaande foto). Zij gaan met vuilniszakken rond en nodigen de Eritreeërs, Soedanezen en Ethiopiërs uit om te helpen. De uitnodiging wordt met de brede glimlach aanvaard.

Het duurt geen kwartier voor alle vrijwilligers, migranten en aanwezige journalisten aan het kuisen slaan. De geïmproviseerde kartonnen matrassen worden in containers gegooid, tientallen vuilniszakken worden gevuld met etensresten en al het andere afval wordt bij elkaar geborsteld. Intussen worden verderop in de Bolivarlaan emmers water gehaald. "Wat een geoliede machine", knipoogt initiatiefnemer Philippe Mercenier.

In anderhalf uur tijd ruimt de indringende urinegeur plaats voor de frisse aroma's van katoenbloesem. De met bloedvlekken en uitwerpselen besmeurde vloer kreeg een stevige dweilbeurt en blinkt opnieuw, zelfs de glazen wand van de rustplek werd helemaal gelapt. "Je kan er opnieuw doorkijken", lacht Charles, die luidkeels One Love van Bob Marley zingt.

"Het is beschamend dat deze mensen in zulke mensonwaardige omstandigheden moeten leven", zegt Bernadette terwijl ze het donkerbruine water bijeenveegt met een mop. De Brusselse heeft tranen in de ogen. "Van vreugde én verdriet. Ik ben zo trots op deze mensen, maar schaam me voor mijn land." Op haar bandana schreef de vijftiger de niet mis te verstane slogan: 'Balais en colère' (Kuis/Veeg in woede, red.).

De noeste arbeid loont, want de rustruimte is zelden zo proper geweest. En als het van migrant Mamadou (*) afhangt, zal dat nog lang zo blijven. De Soedanees vraagt een RTBF-collega om een boodschap aan de deur te hangen. Veeg uw voeten, luidt die. "Maar de echte vraag is: hoe lang vegen onze politici hun voeten hier nog aan?", besloot Stéphane Adant.

(*) Charles en Mamadou zijn schuilnamen.