Stadsnaturist Jolibois: 'Naakt, de normaalste zaak ter wereld'

"Al van kleins af deed ik niets liever dan naakt rond te lopen. Naakt zijn is tenslotte de normaalste zaak ter wereld." Jérôme Jolibois, consultant bij een groot bedrijf, is stadsnaturist én als Ecolo-verkozene raadgever bij het OCMW van de stad Brussel.

E en nieuwe Brusselaar mag deze zoon van een Franse vader uit Rijsel en een Belgische moeder uit Luik zichzelf eveneens noemen. Zowat negen jaar geleden streek hij hier neer. "In de regio van Parijs, waar ik ben opgegroeid, heb ik een mooie professionele carrière uitgebouwd. Ik was financieel directeur van een holding, maar plots had ik er genoeg van. Genoeg van de stress, het gejaagde, genoeg van de exorbitant hoge levenskost. Mijn vrouw en ik wilden een tweede kindje, het betekende een grotere woonst zoeken, alweer geld dat ramen en deuren zou uitvliegen. Bovendien wilde ik me meer in het sociale investeren in de plaats van enkel carrièregericht te denken. Meer investeren in de mens in mij. Ik had het beste van Parijs gehad, het was tijd om te vertrekken."

"Even hebben we geaarzeld tussen Rijsel en Brussel. Even maar. Komende van Parijs leek Rijsel ons toch wat te klein, te provinciaal. Geen seconde heb ik me hier ontheemd gevoeld. België was ook geen vreemd iets voor mij, door mijn familie die in Luik woont. De levenskwaliteit is hoog, de mensen hebben oog voor elkaar er is onderling respect. De arrogantie van Parijs, de schone schijn, het neerkijken op anderen, het is Brussel vreemd."

Mobiliteit
Wat de militant in Jolibois ook zag in Brussel: een uitdaging. "De tijd was rijp om meer te investeren in mijn militant zijn. Zo ben ik me snel beginnen te focussen op alles wat met mobiliteit te maken heeft. In Brussel is dat een hele boterham. Het openbaar vervoer oogde en oogt in vergelijking op papier heel goed. Maar de frequentie laat te wensen over. Mis je de bus of tram, dan is het best mogelijk dat je daarna 20 minuten moet wachten. Met de jaren heb ik ook gemerkt dat er steeds grotere trams worden ingezet, ten koste van de frequentie. Compleet absurd. Brussel is nog minder fietsvriendelijk dan Parijs. Parijs heeft op dat vlak een fenomenale sprong vooruit gemaakt op nog geen tien jaar tijd. Brussel daarentegen heeft enkel mensen op de fiets gezet - vooral door Villo - zonder eerst voor een goede infrastructuur te zorgen. De omgekeerde wereld. Moest mijn dochter, die er nu 16 is, fietsen in Brussel, geen seconde zou ik nog gerust zijn. Al begint het langzamerhand te beteren, maar traag. Traag, het is Brussel blijkbaar op het lijf geschreven."

"Eerst heb ik me in het verenigingsleven gestort, veelal rond de problematiek van het fietsen. Zo is Cyclonudista, dat dit jaar zijn 9de editie kende, mijn geesteskind. Naakt fietsen, het symboliseert kwetsbaarheid in de stad. Bij gebrek aan een deftige infrastructuur. Echt nadenken over de mobiliteit voor fietsers is er, zeker in het stadscentrum, wat Brussel betreft niet bij. Wat niet wil zeggen dat ik er een voorstander van ben de auto te bannen, zeker niet. Maar een stad overleveren aan het pendel- en transitverkeer, zoals Brussel het doet, is verkeerd. Er moet meer gedacht worden aan de belangen van de mensen die de stad bevolken."

Die gedachtengang en andere heeft Jolibois meer en meer in de richting van de politiek gedreven. Politiek, met Ecolo als partij. "Ik ben niet de ecologist die snakt naar het platteland. De schaapjes, de geitjes. Ik ben milieubewust binnen de stad. Ecolo is simpelweg voor mij de partij die het nauwst aansluit bij mijn visie. Veel respect voor de mens, zonder de paternalistische kant van de socialisten, zonder het individualistische trekje van de partijen die de rechtse kant opgaan. Een anders denken over economie, een anders denken over leven met de rijkdommen die aan onze voeten liggen. Paradoxaal genoeg is Ecolo ook een partij die geen uitgeschreven visie heeft over de problematiek van de fietser. Een lacune die ik maar wat graag wil opvullen."

Durven
En dan is er nog Jérôme Jolibois, de stadsnaturist. "Naturisme wordt door de goegemeente nog steeds bekeken als iets speciaals. Terwijl het de normaalste zaak ter wereld is. Het heeft eigenlijk al altijd deel uitgemaakt van mijn leven. Naakt rondlopen, ik doe het wanneer ik kan. Met respect. Mijn dochter weet het. Gaat er goed mee om. En ik ga zeker niet zomaar paraderen wanneer er een vriendinnetje op bezoek is. Respect is en blijft belangrijk."

"Mettertijd heb ik het naturisme ingepast in mijn politieke en levensvisie. Naaktheid laat toe vrijheid te symboliseren. De kwetsbaarheid van de fietser trekt de aandacht. Ik praktiseer twee vormen van stadsnaturisme. Je hebt enerzijds Cyclonudista, de collectieve actie, anderzijds de individuele. Om aan te tonen dat ik naakt zijn in de stad de normaalste zaak ter wereld vind en zeker minder erg dan de lucht vervuilen met de auto. Naakt rondlopen zal meer negatieve reacties opwekken dan rondrijden met een CO2-bom op vier wielen. Wat veel zegt over de waarden van onze hedendaagse maatschappij. Dus vertoon ik me al eens in mijn adamskostuum in een café, een bar, op een feestje. Om aan te zetten tot nadenken. Nadenken over wat naaktheid is, nadenken over het accepteren van mensen die anders zijn. Nadenken over durven zichzelf te zijn, uit te komen voor je overtuiging. In het wilde weg doe ik het niet, goedkoop provoceren is er niet bij."

"Ik verwittig de uitbater van het café, de organisator van het feestje steeds vooraf. Vraag permissie, zoek niet de naakte confrontatie op. Het maakt ook deel uit van mijn boodschap, dat je dingen kan doen, waarvan je vooraf op het eerste gezicht zou denken dat ze onmogelijk zijn. De politie? Ja die heeft me al een paar keer geïnterpelleerd. Wat ik ook kan begrijpen, want de eerste opdracht van een politieman is het handhaven van de publieke orde. En aangezien wat ik doe buiten de normen valt, is er steeds het risico dat die publieke orde wordt verstoord. Telkens bleek na contact met de procureur dat mijn 'inbreuk' niet te plaatsen is. Dat er eigenlijk geen inbreuk was, dat ik de openbare orde niet verstoorde. Ik was niet dronken, viel de mensen niet lastig, ik was niet dit, ik was niet dat. Ik was enkel naakt, normaler kan eigenlijk niet. Die interpellaties hebben echter wel gemaakt dat ik het minder doe dan voorheen, dat ik me meer en meer beperk tot de intimiteit van vier muren. Het is me zelfs al eens overkomen dat een politieman me bij zo'n gelegenheid vroeg: 'Hoe, waarom bent u vanavond aangekleed?'"

"Naakt zijn heeft ook niets met seksualiteit te maken. Naakt zijn is naakt zijn, punt. Hoe de mensen reageren is eveneens leerzaam. Gewoonlijk verschieten ze even, de eerste verrassing voorbij laten ze het voor wat het is. Omdat de anderen het eveneens doen. Ze zien dat ik met vrienden zit die het normaal vinden, ze zien dat ook de anderen niet reageren, dus doen ze het ook niet. Wat normaal is. Sommigen komen me na een tijdje vragen stellen. Mooi. Vragen, trachten te begrijpen. Slechts één of twee keer per jaar krijg ik een reactie in de zin van: 'Vind je dit allemaal normaal? Zou je je niet beter aankleden?' Naakt zijn, het is ook durven zijn wie je bent. Eerlijk uitkomen voor iets. Trachten uit te leggen. Het past in mijn levensfilosofie. Durven initiatief te nemen, durven uit te komen voor wie je bent. Durven te zien wat in de ogen van vele anderen niet mogelijk is, misschien toch wel mogelijk is. Zaken trachten te verbeteren, te veranderen. Het is wel degelijk een rode draad in mijn leven. Mensen anders doen nadenken dan ze gewend zijn. Out of the box. Denken: Het kan! Denken: Het kan anders."