Tekenaar Ever Meulen: 'Dat elegante van de Brusselse buitenrand is magnifiek'

BRUZZ wil weten hoe het is om in Sint-Lambrechts-Woluwe te wonen. Wij belden aan bij illustrator Ever Meulen in de Meilaan en waanden ons in de heerlijk jazzy jaren twintig of dertig.

Het koppel verhuisde samen met zijn zonen midden jaren 1980 van Anderlecht naar Sint-Lambrechts-Woluwe, voor beiden onbekend terrein en een dramatische changement de décor. Van het volkse westen naar het chique oosten van Brussel. Een behoorlijke ommezwaai. “Oh nee, we kwamen hier nooit,” zegt zijn vrouw Viviane. “Ik herinner me nog die eerste keer, ik reed verloren in de gutsende regen, op zoek naar de Meilaan hier.”

Het was niet de eerste keer dat Vermeulen een sprong in het onbekende maakte. Hij groeide op in het Zuid-West-Vlaamse dorp Kuurne, volgde kunsthumaniora in Gent en verhuisde al in de jaren 1960 naar Brussel. “Ik had ambitie, wilde ook naar Amsterdam, New York,” zegt hij. Maar eerst: Brussel, de stad waar hij zijn carrière als illustrator uitbouwde. Hij maakte onder meer faam als vaste tekenaar bij het tijdschrift Humo. “We boften eigenlijk dat we hier zijn terechtgekomen,” zegt hij. “We wilden een huis kopen, want de prijzen gingen overal naar omhoog. We hadden bijna iets gevonden in Anderlecht, maar het is uiteindelijk toch Woluwe geworden. Eigenlijk zegt het centrum me nog maar weinig. Geef mij maar de buitenkant van de stad, hier is meer plaats, meer ruimte.” We wandelen even door het volkse Woluwe, met kleine huisjes en restanten van een landelijk verleden.

Liever rust

Al snel belanden we in een banaal jaren 1950-paradijs, gemaakt voor auto’s en pendelaars. “Nee, hier is niet veel te zien. Maar er zijn wel echt veel mooie plekjes in Woluwe.” De Villa Montald bijvoorbeeld, het oude huis van de stilletjes vergeten geraakte kunstschilder Constant Montald.

In het knusse gemeentemuseum, iets verder in het Roodebeek-park, hangt ook werk van de expressionist Edgard Tytgat, die in Woluwe woonde. Of het huis van beeldhouwer Oscar Jespers, een
avant-gardist. “Gho, die mannen konden echt leven van de kunst,” mijmert Vermeulen.

Het gesprek gaat verder in de drukke boekhandel-cum-restaurant Cook and Book. “Mijn vrouw is veel socialer dan ik en geniet meer van het drukke stadscentrum,” zegt hij. “Ik heb liever rust. Kuurne zal nog in mij zitten zeker?

De buitenrand van Brussel heeft me trouwens altijd al geboeid. Dat Franse, dat elegante. Als je de Tervurenlaan afrijdt en onder de bogen van de Cinquantenaire rijdt, dat is toch magnifiek? Ja, ik zit
hier goed in Woluwe. Ergens tussen buiten en binnen Brussel.”

“Weet je, pas nadat we zijn verhuisd, ben ik erachter gekomen dat Hergé nog vlak bij ons thuis
heeft gewoond. Op de Place du Mai, een beetje verder in de straat. En E.P. Jacobs, de tekenaar van Blake & Mortimer heeft hier ook gewoond. Het heeft misschien niet zo veel belang, maar ik voelde toch een euforie toen ik ontdekte dat mijn jeugdhelden hier nog hebben rondgelopen. Die gasten hebben mijn jeugd getekend.”

Vermeulen is dan wel verknocht aan zijn Sint-Lambrechts-Woluwe, en kent de straten en de parken op zijn duimpje, toch leeft en werkt hij vooral in zijn atelier op de bovenste verdieping van zijn huis aan de Meilaan. “Ik zit aan het venster en kijk graag rond,” grapt hij. “Toen ik opgroeide, zeiden ze altijd al: ‘Moh Eddy, ge zijt weer aan het gapen.’ Tja, tekenaars zijn gapers.”