Velofixer Amor Mistiaen: 'Dankzij mijn vriendin met de lekke band'

“Op mijn achtste fietste ik al alleen naar school. Op de stoep, drie, vier straten verder. Veel ouders vonden het niet kunnen, de mijne hadden er geen probleem mee. Zo heb ik gaandeweg ontdekt hoeveel vrijheid de fiets je in Brussel biedt.” Amor Mistiaen is de Velofixer: een belletje, en hij staat op de drempel om je tweewieler te herstellen. Een primeur voor Brussel, voor het hele land zelfs. Twintig pas en al zelfstandig ondernemer, faut le faire.

H et liefst van al verplaatst Amor Mistiaen zich met zijn koersfiets. Geen exemplaar van dertien in een dozijn, merk ik in het atelier dat hij van zijn ouders huurt. Hij heeft hem zelf omgebouwd; de houten velgen - van Italiaanse makelij - zijn een lust voor het oog.

"Weinig mensen weten het, maar voor de opkomst van aluminium in de jaren 1940 was hout de norm voor velgen. Het frame heb ik tweedehands gekocht. Ik heb er alles af gegooid, een terugtraprem gemonteerd, de wielen zelf gebouwd. Waarom een terugtraprem? Remblokjes veroorzaken te veel sleet aan de velgen. Met de vijf, zes koersframes die ik hier nog heb staan, wil ik hetzelfde doen. Een volwaardige racefiets bouwen en dan verkopen. Maar deze, deze verkoop ik niet. Mooi, super om mee te rijden, pure fun . Bang voor het drukke verkeer ben ik niet. Tegenover agressiviteit stel ik assertiviteit. Ik neem mijn plaats. In het midden van de weg, anders proberen ze je toch voorbij te steken, met alle risico's van dien. Ik rij meestal vrij snel, en dat betekent dat ik steeds alert moet zijn. Automobilisten verwachten niet dat je hen voorbijsteekt, voetgangers durven over te steken zonder te kijken als ze geen motorlawaai horen."

"Ik heb jaren aan freestyle BMX gedaan: acrobatische toeren in het skatepark. Ik kon me er volledig in uitleven, en ik zou het nog graag doen, maar dat risico kan ik me niet meer veroorloven. Iets breken zou nu wel heel slecht uitkomen. Maar oké, ontspanning vind ik tussen het werken door op mijn racefiets, bij mijn vriendin en in het muurklimmen."

Centrale Examencommissie
Op de autoloze zondag vorige maand heeft Brussel kennis kunnen maken met Amor, de Velofixer. "Ik reed rond, deelde kaartjes uit, gaf uitleg aan wie daarom vroeg."

"Het is werk, maar net zo goed een hobby. Al van kleins af was ik gefascineerd door techniek, ik deed niets liever dan elektronische toestellen uit elkaar halen om te zien hoe ze functioneren. Gelukkig waren dat meestal defecte toestellen. Het zette zich door toen ik kunsthumaniora volgde, en uiteindelijk heb ik besloten om voluit voor fietsmechaniek te gaan. Ik volgde een beroepsopleiding bij Syntra, gecombineerd met een leercontract bij Velodroom in de Arteveldestraat."

"Het idee voor het herstellen van fietsen aan huis is een beetje toevallig ontstaan, de dag dat ik een lekke band ging plakken bij een vriendin. Achteraf zei ze: 'Misschien is dat wel een goed idee, zo'n mobiele herstellingsdienst voor fietsen.' Ja, waarom ook niet? Bij Velodroom had ik ondervonden dat het fietsen in Brussel boomt , met ellenlange wachttijden voor herstellingen tot gevolg, omdat er te weinig gekwalificeerde fietsenherstellers in Brussel zijn. Ik was ook een beetje uitgekeken op het werk bij Velodroom. Toen ik de knepen van het vak na zes maanden onder de knie had, begon ik een wel heel erg goedkope werkkracht te worden in verhouding tot het geleverde werk. Bovendien stelden de cursussen, één keer per week bij Syntra in Aalst, weinig voor als het om herstellen van fietsen ging. Dat nog twee jaar doen zag ik echt niet zitten. Ik wou ook zo snel mogelijk beginnen, ik was als de dood dat iemand mij de kaas van het brood zou eten. Dus heb ik mijn attest van beroepsbekwaamheid behaald bij de Centrale Examencommissie."

Snelle service
De investering bedroeg om en bij de tienduizend euro. Essentieel was de keuze van het vervoermiddel. Het werd een bakfiets, die staat te pronken in het atelier. Een hightech Bullitt, aluminium, slechts 22 kilogram droog aan de haak. "Licht, handig: je kunt er echt als een paling mee door het verkeer glippen. Er is niets vergelijkbaars op de markt; staal is de norm, en dat weegt twee keer zoveel. Hydraulische schijfremmen, naafversnelling - minder onderhevig aan sleet door vuil dan derailleurs -, een open zadel. Het frame heb ik bij Velodroom op de kop kunnen tikken, de baas wou ervan af. De bak heb ik zelf aangepast. Bovenop liggen de tools of the trade , op hun plaats gehouden met een magneetsys­teem. Mijn vader zei dat het niet zou werken, maar het heeft ondertussen zijn deugdelijkheid bewezen. Het schuivensysteem voor andere kleine benodigdheden heb ik ook zelf ontworpen. Het werkt goed, maar als ik over kasseien rij, durft het weleens te verzakken. Daar moet ik nog iets op vinden, net als op enkele andere kinderziekten die nu naar boven komen. Gaandeweg leren, zoals ik mijn stiel heb moeten leren."

"Klanten betalen een verplaatsingsvergoeding van 8 euro, of 25 euro voor een expresservice, de dag zelf. Heel belangrijk: ik wil echt wel dezelfde kwaliteit van herstelling bieden als die van een fietsenatelier. Zelfs al gaat het om een ingewikkelde mechaniek als die van een Brompton-plooifiets. Essentieel is mijn uitneembare statief. Het weegt weliswaar zeven kilogram, maar dat neem ik er graag bij. Het werkt goed, al kan ik nu nog niet zeggen of op termijn sterk genoeg zal zijn. Het is echt wel de bedoeling dat de herstelling ter plekke wordt uitgevoerd, niet hier in het atelier. Als ik toch de klant vraag om tot hier te komen, dan is het omdat ik speciale onderdelen moet bestellen."

De verplaatsing is niet altijd evident in een stad met zoveel kuitenbijters. "Al met al valt dat allemaal nogal mee. Zelfs de steilste hellingen - zoals in de Noordwijk - kan ik nemen. Alleen gaat het wat trager, het kan al eens zijn dat ik me even aan de kant moet zetten om te verpozen, iets te drinken. In het begin heb ik nog even gedacht: 'Ik steek een elektrische hulpmotor in het voorwiel.' Kan natuurlijk nog altijd, maar ik wil het eerst zonder proberen. De winter? Eventueel de banden die er nu op liggen, vervangen door exemplaren met een sterker profiel. Of als het echt moet, banden met metalen pinnen, maar dat gaat echt al ver. Ik ga natuurlijk ook wel minder oproepen krijgen in die periode, omdat veel mensen bij slecht weer hun fiets aan de kant laten."

"Samen met mijn vader, die me helpt met mijn administratie, heb ik een softwareprogramma ontwikkeld. Via een server in Canada sta ik constant in verbinding met mijn minilaptop. Ik voer alle gegevens van de fiets van mijn klanten in, ik kan ter plekke een factuur in pdf opmaken en versturen. Voorts ga ik een sys­teem invoeren met stickers om op herstelde fietsen te kleven. Als de eigenaar weer in panne valt, dan moet hij enkel een code sms'en en dan weet ik alles over de fiets. En binnenkort heb ik ook een mobiele elektronische betaalterminal."
Al staat het nog in zijn kinderschoenen, toch heeft Mistiaen iets in beweging gezet. "Ik heb ondertussen een eerste businessklant, de Gewestelijke Ontwikkelingsmaatschappij voor Brussel, de Gomb: onderhoud en herstelling van het volledige elektrische fietsenpark. Ook ben ik zopas gevraagd te helpen bij een project voor het Centrum Mode Design Brussels. Ze willen twintig designers en kunstenaars fietsen laten maken en stileren, vertrekkend van tweedehands frames, om ze daarna te veilen. Ik moet ervoor zorgen dat de fietsen ook echt rijvaardig zijn. Technisch advies, onderdelen bestellen, montage, dat zou allemaal via mij gaan. We zullen wel zien... Ik weet zelfs niet of het mogelijk is, want ieder van die gasten gaat natuurlijk zijn goesting willen doen."