Het verhaal achter asielzoekers: 'Ik wil beter leven voor mijn kinderen'

Als er over vluchtelingen of asielzoekers wordt gesproken, dan gaat het vooral over de miserabele omstandigheden waarin ze moeten leven. Maar wie zijn de mensen die schuilgaan onder dat label? Hoe zien ze hun leven voor zich als alles mogelijk is? BRUZZ zocht vier van hen op.

Ik ben iemand die graag met andere mensen is. In Afghanistan organiseerde ik regelmatig etentjes voor vrienden en dan maakte ik kip met groenten en veel kruiden. Ik hou ook van feestjes en dansen. Het liefst luister ik naar pastho/Indiase muziek. Als ik alleen ben, lees ik graag boeken over andere culturen. Ik las bijvoorbeeld in een boek over België dat Belgen van reizen houden."

"Vroeger werkte ik als politieagent. Ik zou hier het liefst ook voor de overheid werken. Als alles mogelijk is, dan zou ik graag conducteur willen worden in het openbaar vervoer. In de tram of metro komen veel mensen samen, dus dan heb je veel gesprekken. Daarvoor moet ik wel eerst Frans leren spreken."

"Ik moest mijn vrouw en kinderen, drie jongens en een meisje, achterlaten in Afghanistan. Als we weer samen zijn, wil ik ze graag een keer meenemen naar Parijs. Volgens mij heb je daar veel mooie parken en gebouwen, die zou ik weleens willen zien."

"Toen we nog samen waren, gingen we in de weekenden vaak met het gezin naar de bergen. Ik heb gehoord dat er hier ook bergen zijn, dus misschien kunnen we dat later weer samen doen. Ook zou ik mijn kinderen hier naar school willen sturen. Zij zijn de reden dat ik in België ben: ik heb geen goed leven, ik wil dat zij het beter hebben.”

Ik slaap met een groep Burundezen in een kraakpand. Om ons goed te organiseren, besloten we een verkiezing te houden. Ik ben toen verkozen tot leider omdat ik veel ervaring heb met dingen organiseren. Nu regel ik vergaderingen en hou ik de administratie bij. Ik heb een lijst met 289 namen en telefoonnummers. Nieuwe mensen moeten zich eerst bij mij aanmelden. Ik heb ook een schoonmaakrooster opgesteld, zodat het hier netjes blijft. Hygiëne is heel belangrijk want anders worden we ziek. Als er eten is, dan delen we dat eerlijk met z'n allen."

"In Burundi werkte ik als mensenrechtenadvocaat. Ik loop daar nu gevaar vanwege mijn werk, dus ik kan niet terug. Burundi is voor niemand een veilig land. Mijn prioriteit is nu dan ook om een veilige plek te vinden en om gezond te blijven. Voor mij is dat het allerbelangrijkste in het leven."

"Vroeger deed ik graag aan voetbal, maar daar ben ik een beetje te oud voor. Ik hou van lezen, het liefst over rechten want ik wil me graag blijven ontwikkelen. In Burundi heb ik vijf kinderen. Die mis ik wel, maar we hebben gelukkig veel contact.""België respecteert mensenrechten, daarom hou ik van dit land. Het liefst zou ik hier ook graag aan het werk gaan als advocaat. Ik wil verder blijven leren en die kennis gebruiken om anderen te helpen.”

“In Sierra Leone had ik een handel in tweedehandskleding. Afgedankte kleding werd geïmporteerd in grote plastic zakken en daar zocht ik dan de mooiste stukken uit die ik doorverkocht. Niet in een winkel zoals je die hier ziet, die hebben we daar niet. Het was meer een soort marktkraam, een grote tafel. Ik had daar veel plezier in, want ik hou van mode. Misschien kan ik in België ook wel zoiets opzetten."

"Voordat ik naar België kwam, verbleef ik een tijdje in Griekenland. Daar werkte ik als huishoudelijke hulp bij gezinnen in huis. Ik vond het mooi werk, ik kan goed schoonmaken. Alleen, de mensen in Griekenland behandelden me heel slecht en daarom kon ik er niet blijven. Hier is het beter, de mensen zijn aardiger. Ik zou hier graag weer werken als huishoudelijke hulp, maar ik sta ook open voor ander werk. Ik ben iemand die heel flexibel is, ik pas me graag aan."

“In mijn vrije tijd doe ik graag aan sport. Dat is belangrijk om gezond te blijven. Ik hou van hardlopen, ook al ben ik er niet zo goed in. En verder hou ik van studeren. Ik wil graag naar school om Nederlands en Frans te leren. Ik weet alleen nog niet hoe ik dat moet aanpakken. Maar dat komt vast wel goed, ik ben hier pas net.”

“Als kind was ik heel introvert. Ik had geen vrienden en ook geen hechte band met mijn ouders. Ik voelde me vaak eenzaam en had graag wat hulp gehad, maar die was er niet. In Afrika praat je niet over mentale problemen. Psychologen zijn daar bijna niet. Ik wist vaak geen woorden te geven aan alles wat ik voelde. Die woorden heb ik inmiddels geleerd door poëzie. Ik vind het geweldig als mensen hun gevoel zo goed kunnen uitdrukken op papier."

"Ik zit hier natuurlijk in een moeilijke situatie, maar toch ben ik dankbaar voor de dingen die ik wel heb. Ik heb eten en familie en veel anderen hebben dat niet. Ik probeer me te richten op het positieve. Soms zien mensen alleen maar het slechte, maar als je tijd neemt om stil te staan en te reflecteren dan zie je wat je allemaal wel hebt."

"Later als ik groot ben, wil ik graag bankier worden. Als kind zag ik mezelf altijd al bij een bank werken. Dat komt door mijn opa, hij was gouverneur van de nationale bank van Burundi. Hij had een heel goede baan en werd door iedereen gerespecteerd. Hij is mijn voorbeeld. Ik heb al een bachelor bedrijfskunde gedaan in Congo, hopelijk kan ik hier nog een master volgen. En misschien dat ik zelf ooit poëzie wil schrijven. Maar daar ben ik nu nog niet aan toe.”